این نامه 1500 کلمه ای اولین اقدام رسانه‌ای کروبی پس از حصر است. البته هرکس اندک آشنایی با ادبیات کروبی – حتی در حد مناظرات سال 88- داشته باشد در انتساب آن به کروبی تردید خواهد کرد.
فارغ از محتوای این نامه که حرف جدی و جدیدی ندارد و تکرار همان هتاکی‌های قبلی به نظام و تداوم تهمت تقلب است؛ ادبیات آن نیز به گونه‌ای است که نویسنده یا نویسندگانش کوشیده‌اند محتوایش هم از ادبیات اپوزیسیونی و تعابیری مثل « ارباب قدرت» و « حاکمیت مستبد» بی‌بهره نماند و هم همچنان کروبی را چهره‌ای دلواپسِ «اهداف شهدای انقلاب و جنگ و اندیشه امام» معرفی کند که فداکارانه به خاطر «ایستادگی و مقاومت در قبال نگرش های مستبدانه» هزینه‌ها را به جان خریده است.
نویسنده در حالی مدعی است «متاسفانه در هر دو دوره حق ملت سربلند ایران و اینجانب با دخالت بخشی از نیروهای سپاه پاسداران، بسیج و وزارت اطلاعات ضایع شد» دمیدن در توهم رهبری اپوزیسیون با آرایی کمتر از آراء باطله انتخابات 88 که حیات و فعالیت سیاسی کروبی درسالهای 84 تا 88 و حزب اعتمادملی؛ مدیون کمک، حمایت و همکاری با برخی نهادهای امنیتی بوده و اساسا پروژه ظهور و تولد این حزب و حرکت سیاسی برای به حاشیه رانده شدن برخی جریانات اصلاح طلبی و ایجاد اختلاف در این جریان سیاسی تحلیل شده است.
نتیجه انتخابات را نپذیرفتیم، ولی حکم دادگاه را می‌پذیریم!
نویسنده نامه که گویا هنوز فهم درستی از تفکیک قوا در نظام سیاسی جمهوری اسلامی ندارد پس از تکرار هتاکی‌های قبلی نسبت به نظام مطالبه اصلی‌اش را برگزاری دادگاه علنی معرفی می‌کند و از روحانی –که رئیس قوه مجریه است- می‌خواهد که او از "حاکمیت مستبد" درخواست کند دادگاه علنی برای او تشکیل شود! در این بخش از نامه آمده است: «اینجانب نه از شما طلب رفع حصر دارم و نه این کار را در اختیار شما می دانم؛ لیکن از شما می خواهم براساس تکلیفی که قانون اساسی و مردم برعهده تان گذاشته اند، از حاکمیت مستبد بخواهید تا دادگاه علنی ام، مطابق اصل ۱۶۸ قانون اساسی، ولو با ترکیب مورد نظر ارباب قدرت را تشکیل دهد تا به یاری خداوند و به اتفاق وکلایم با استماع کیفرخواست، ادله خود مبنی بر تقلب انتخابات ریاست جمهوری ۸۴، مهندسی انتخابات ریاست جمهوری ۸۸ وآنچه بر فرزندان این کشور در بازداشتگاه های قانونی و غیر قانونی گذشت را به اطلاع عموم برسانم. »
نکته جالب در این بخش از نامه، عقب‌نشینی از تعبیر "تقلب" برای انتخابات88 و جایگزینی با تعبیر " مهندسی انتخابات ریاست جمهوری ۸۸" و همچنین اضافه شدن تهمت تقلب به انتخابات سال 84 است.
نویسنده یا نویسندگان نامه کروبی در حالی سخن از «بیان ادله تقلب» در دادگاه می‌گویند که کروبی و موسوی 25بهمن‌ماه سال 89 حصر شدند و 20ماه فرصت داشتند به تعبیر خود اسناد و دلایل تقلب مورد ادعایشان را برای مردم بیان کنند. نه اینکه حالا و پس از نزدیک به هفت سال تازه خواستار تشکیل دادگاه برای بیان «ادله خود مبنی بر تقلب انتخابات ریاست جمهوری ۸۴، مهندسی انتخابات ریاست جمهوری ۸۸ وآنچه بر فرزندان این کشور در بازداشتگاه های قانونی و غیر قانونی گذشت» شوند. وقتِ بیان ادله تقلب همان سال 88 بود که شورای‌نگهبان مهلت رسیدگی به شکایات را تمدید کرد، نه حالا پس از گذشت شش سال و تحمیل هزینه های مختلف جانی و مالی و سیاسی و امنیتی و اقتصادی به کشور.
درباره ادعای تقلب در انتخابات 84 هم جای سوال دارد که چرا کروبی و همفکرانش در پنج سالی که پس از آن فعالیت سیاسی و مطبوعاتی داشتند به فکر بیان ادله آن نیفتادند؟ انتخاباتی که توسط وزارت کشور دولت اصلاحات برگزار شد و اگر قرار بر تقلب باشد بی‌شک یک پایه آن وزرات کشور خواهد بود. حال آنکه کروبی در آن انتخابات از آراءباطله نیز کمتر رای آورد.
ادعای خنده‌دار نویسنده نامه مبنی بر اینکه "تاکید می‌کنم حکم صادره از این محکمه را با جان و دل پذیرا هستم و بدون در نظر گرفتن حق تجدید نظر از آن استقبال می‌کنم» در حالی است که گویی فراموش کرده شش سال است نتیجه انتخاباتی را که در آن رای نیاورده را نپذیرفته و نانجیبانه دروغ تقلب را عَلم کرده و هنوز هم «ادله» اش را ارائه نکرده و حاضر به عذرخواهی هم نشده است. شرط بازگشت، عذرخواهی از ظلمی است که به خاطر دروغ تقلب بر نظام رفت. سرانِ فتنه بدهکار هستند ونباید رافت نظام باعث شود امر برآنها مشتبه شده و خود را طلبکار بدانند.
اعتراض به همپیمانانِ سابق
جالب آنکه نویسنده نامه کروبی در حالی می‌گوید «هیچ کس نباید به بهانه مصلحت با ظلم همراه شود و یا در مقابل آن سکوت کند» که همراهان کروبی و موسوی در سال 88 و پیش از آن؛ چند سال است با فراموش کردن فتنه 88 و سرانش در پستهای دولتی- از وزارت‌خانه های راه و نفت گرفته تا معاونت پارلمانی رئیس‌جمهور و سطوح مختلف مناصب دولتی- مشغول به کار شده‌اند. شعار رفع حصر هم که ماههای ابتدایی حصر سعی می‌شد به عنوان یک مطالبه عمومی مطرح شود، به شعاری زینتی و وجه‌المصالحه دولتی‌ها و اصلاح‌طلبان تبدیل شده است.
ضمن آنکه اساسا تصویری که حامیان فتنه از حصر سران فتنه ترسیم می‌کنند نیز با واقعیت فاصله زیادی دارد. سفرهای متعدد تفریحی به شمال کشور، رسیدگی‌های پزشکی و ملاقاتهای متعدد با اعضای خانواده از جمله مسائلی است که حامیان فتنه می‌کوشند آنها را بیان نکنند.
به نظر می‌رسد نامه منسوب به کروبی اقدامی برای کاهش فشارها پس از انتقادهای صریح رهبرانقلاب از رویکردهای جریان غربگرای داخلی در همسویی با استکبار باشد. اقدامی که می‌کوشد با زنده‌کردن صف‌بندی‌های سال 88 و ادعاهای نخ‌نمای آن، زمین بازی را کاملا عوض و اذهان را منحرفو کشور را تا مدتی دچار چالش و تنشهای بیهوده‌ای کند که در نهایت هم هیچ نتیجه‌ای نخواهد داشت.
