سال گذشته بنا بر تماس‌های متعدد دانشجویان دانشکده فنی پسرانه امام علی (ع) کردکوی روانه این دانشکده شدیم که حتی پس از سه روز بارندگی، کوچه خاکی و آسفالت نشده ی آن ما را در گل و لای خود اسیر کرد، شرح آن گزارش با تیتر «از کارشکنی شهرداری کردکوی تا وعده شامی که دانشجویان دانشکده فنی نمی‌خورند!» (روی تیتر کلیک کنید) در همین خبرگزاری قابل دسترسی است.
حال تقریبا پس از یک سال، بار دیگر با تماس دانشجویان و رضایتمندی آنان از تغییرات اعمال شده، با هدف تهیه گزارشی مثبت به سمت این دانشکده راه افتادیم.
دانشکده فنی پسرانه امام علی (ع) کردکوی از میان حدود ۱۷۰ مرکز زیر نظر فنی و حرفه ای در کشور، یکی از پنج مرکزی است است که توانسته درجه «دانشکده» را کسب کند که همین امر موجب اقبال بیشتر دانشجویان برای ادامه تحصیل در آن شده است که به تبع انتظارات رفاهی ازآن نیز بیشتر می‌شود.
این دانشکده با مساحت بالا، هم اکنون با افزایش ظرفیت خود به ۱۰۰۰ دانشجو مشغول فعالیت است که قسمت اعظمی از مشکلات و کمبودهای رفاهی آن نسبت به سال گذشته رفع و تقریبا می‌توان گفت یک رضایتمندی عمده از بهبود وضعیت آن در سال جاری در میان دانشجویان و حتی پرسنل حاصل شده است.
شاید مهم‌ترین مطالبه دانشجویان این مرکز دانشگاهی آسفالت کوچه طویل منتهی به درب دانشکده بود که بنا بر جانمایی آن در منطقه ای جنگلی و باران زا همواره مملو از گل و لای بود اما سرانجام با رسانه‌ای شدن موضوع البته آن هم پس از نامه نگاری‌های مکرر ریاست دانشکده با شهرداری این مهم محقق شد و دست کم می‌توان گفت دیگر پایی در گل گیر نمی‌کند!
مرتضی حسن خانی، از دانشجویان پیگیر مشکلات این دانشگاه که از تغییرات حاصل شده در دانشکده اعم از تعمیرات، رنگ آمیزی، مرمت خوابگاه دانشجویی، واگذاری سلف غذاخوری به بخش خصوصی و ارتقای کیفیت غذاهای سلف و آسفالت ورودی دانشکده ابراز خرسندی کرد، گفت: وضعیت نسبت به سال گذشته خیلی بهتر شده و حتی قسمت هایی از محوطه دانشکده که پر رفت و آمدتر از بخش‌های دیگر است نیز آسفالت شد.
با هماهنگی غلامرضا عرفانیان ریاست دانشکده، به همراه محمدرضا عارفی رئیس اداره حراست دانشکده به سرکشی از خوابگاه، سایت آموزشی، سلف سرویس، کتابخانه، کارگاه و زمین‌های ورزشی پرداختیم.
عارفی در این همراهی، علاوه بر آسفالت درب ورودی که چشم‌گیرترین اتفاق ممکن بود به تغییرات زیربنایی خوابگاه‌ها که دور از چشم بودند نیز اشاره کرد و گفت: دستگاه‌های برودتی و گرمازا مانند کانال کشی‌های شوفاژ به طور کلی تعویض و نوسازی شد که همین مسئله زیربنایی به تنهایی ۴۰ میلیون تومان هزینه در بر داشته است.
وی همچنین به تهیه و بهسازی برخی ملزومات مصرفی دانشجویان در خوابگاه مانند تهیه تشک و بالشت و تخت و حتی مقاوم سازی درب و پنجره و رنگ آمیزی در و دیوارها نیز اشاره کرد.
رئیس اداره حراست دانشکده فنی امام علی (ع) کردکوی پس از برشمردن تغییرات صنفی رفاهی در خوابگاه به تغییرات سلف سرویس اشاره کرد و در این باره اظهار داشت: در سنوات گذشته زحمت تهیه و توزیع غذا در سلف سرویس بر عهده چهار تن از همکاران دانشکده بود که بنا بر تجربه، این زحمت را متحمل می‌شدند، اما در سال جاری با پیگیری‌های رئیس دانشکده، سلف غذاخوری به بخش خصوصی واگذار و موجب بهبود در برنامه غذایی، پخت و پز و توزیع غذا شد که رضایتمندی دانشجویان را به دنبال داشته است.
عارفی به کمک های ریالی صندوق رفاه دانشجویی اشاره کرد و سرانه دانشجویی را بنا بر سطح دانشگاه محل تحصیل متفاوت خواند و گفت: شاید باور نکردنی باشد اما سرانه دانشجویی که صندوق رفاه برای دانشجویان دانشکده در نظر گرفته است به ۱۰ هزار تومان هم نمی‌رسد و قسمت اعظمی از منابع مالی از خود دانشگاه فنی و حرفه‌ای تأمین می‌شود البته این دانشکده نیز به خصوص در بحث مکانیک و الکترونیک درآمدزایی دارد که فقط کفاف مخارج خود کارگاه را می‌دهد و در مسائل رفاهی نمی‌توان از آن بهره‌ای برد.
وی در ادامه ی همین مبحث، تمام ارگان‌های یک شهر و یا استان را یک پیکر واحد خواند و گفت: نیروهایی که در دانشگاه‌ها تربیت می‌شوند بعدا در بدنه همین ارگان‌ها مستقر خواهند شد، در واقع نیازمند تعامل و ارتباط دوسویه هستیم از این رو نیاز است تا ارگان‌های دیگر به فراخور نیروهایی که نیاز دارند و در دانشگاه‌ها تربیت می‌شوند به این مراکز علمی کمک نیز بکنند.
عارفی ادامه داد: در بسیاری از مواقع با شورای شهر و شهرداری ارتباط گرفته و جلسات متعددی با آنها برگزار کردیم اما اتفاق خاصی را شاهد نبودیم، برای آسفالت ورودی دانشکده نیز حدود پنج سال، ۵۰ مطالبه کتبی ارسال کردیم و بالاخره به نتیجه رسیدیم البته این اتفاق را دست کم نمی‌گیریم و قدردان زحمات شهرداری هستیم، طبق برآوردهای ما همین آسفالت حدود ۳۰۰ تا ۴۰۰ میلیون تومان هزینه داشته و شاید به علت همین هزینه بالا تا کنون تحقق آن به تعویق می‌افتاد.
پس از خوابگاه و سلف سرویس به سمت کارگاه‌های عملی راه افتادیم در این بین برخی از مسیر جدول کشی و آسفالت بود اما برخی از مسیرها تردد در آن مشکل بود، عارفی در رابطه با جداول نیز بیان کرد: این جدول کشی‌ها و مسیربندی‌ها توسط خود پرسنل رنگ آمیزی شده تا هزینه‌ای بابت آن پرداخت نشود و بتوان در هزینه‌های مصرفی صرفه جویی کرد.
وی همچنین به اسکلت سالن ورزشی و ساختمان نیمه کاره کارگاه رشته‌ی ساختمان اشاره کرد و متذکر شد: برای پروژه‌های عمرانی با پیشرفت بالای ۹۰ درصد ردیف بودجه اختصاص می‌دهند اما پروژه‌هایی که پیشرفت کمی داشته باشند را نادیده می‌گیرند در حالیکه بر اثر گذشت زمان و بارندگی و آفتاب زدگی ممکن است همین مقدار پیشرفت در پروژه‌ها نیز به هدر برود در حالیکه سالن ورزشی یکی از ضروری‌ترین مراکز و امکانات مورد نیاز دانشجویان محسوب می‌شود چرا که ورزش موجب سلامت جسم و روح آنان و به تبع آن پیشرفت تحصیلی نیز خواهد شد.
پس از آن به کتابخانه دانشکده رفتیم که به گفته عارفی پرده‌های پنجره‌های دانشکده را یکی از پرسنل دانشگاه به نام آقای گالشی تقبل کرده است، جالب توجه است که بگویم میز و صندلی با توجه به استقبال دانشجویان به تعدا نیاز در این کتابخانه موجود بود چرا که دانشجویی در آن دیده نشد!
در راه رفتن به سمت کارگاه از میان زمین فوتبال، بسکتبال و والیبال دانشکده گذشتیم که تعداد زیادی از دانشجویان در آن مشغول ورزش بودند.
عارفی با بیان اینکه از پنج دانشکده فنی کشور یکی در استان گلستان و در شهرستان کوچک کردکوی وجود دارد که لزوم توجه ویژه به آن را چند برابر می‌کند، گفت: فضا در دانشکده کردکوی نسبت به چهار آموزشکده دیگر در استان بسیار وسیع‌تر و پتانسیل‌های آن حتی برای تبدیل شدن به دانشگاه فنی و حرفه‌ای نیز بیسار بالاست که فقط عنایت ویژه مسئولین را می‌طلبد.
وی با بیان اینکه خوابگاه دانشکده کفاف تمامی دانشجویان متقاضی را نمی‌دهد، ابراز کرد: قرار بود خوابگاه ۲۰۰ نفره دیگری در ضلع غربی دانشکده احداث شود که به لحاظ بودجه این اتفاق نیافتاد که این مسئله بیشتر به لحاظ فرهنگی باید مورد توجه قرار بگیرد و دانشجوی غیربومی در سطح شهر رها نشود.
پس از عبور از مسیر طولانی خوابگاه و سلف و کتابخانه وارد کارگاه شدیم، منوچهری مسئول کارگاه کلاس‌های درس و تجهیزات و آزمایشگاه را به ما نشان داد و گفت: بیشتر کلاس‌های این ساختمان مربوط به رشته مکانیک و خودرو است اما کارگاه ساختمان نیز در همین مکان ادغام شده و چند کلاس به آن تعلق گرفته است.
منوچهری سطح کارگاه مکانیک این دانشکده را بالا ارزیابی کرد و متذکر شد: تجهیزات کارگاه دیزل و مولتی پلکس این دانشکده نسبت به مراکز دیگر بیسار حرفه‌ای و کارآمد است.
قسمت بعدی که از آن سرکشی کردیم سایت آموزشی دانشکده بود، آقای کلاته مسئول امور کلاس‌ها در رابطه با معایب و مزایای این ساختمان به ما گفت: این دانشکده در گذشته هنرستان بوده و چیزی به آن قالب اضافه نشده است اما با این وجود اتفاقی که برای دانشگاه‌های دیگر معمولا رخ می‌دهد در قالب ریزش دانشجو را ما نداشته ایم و خوشبختانه در سال جاری حتی ۳۰۰ نفر افزایش دانشجو نیز داشته‌ایم.
کلاته همچنین از بهسازی‌های انجام شده در ساخاتمان آموزشی از رنگ آمیزی کامل، افزایش تجهیزات روشنایی و نصب و راه اندازی وسایل گرمایشی نیز خبر داد و وضعیت را نسبت به گذشته بسیار مناسب‌تر ارزیابی کرد و عنوان داشت: کمبود ظرفیت کلاس تا حدودی پابرجاست اما با برنامه ریزی حل شد.
پس از تهیه گزارش به سمت درب خروجی راهی شدم که با صحنه «کافی شاپ دانشجویی» که در نوع خودش کم نظیر بود برخورد کردم، این کافی شاپ دقیقا در کنار نگهبانی دانشکده تعبیه شده بود از همین رو فرصت را غنیمت شمردم و با آقای امامی، نگهبان دانشکده نیز مصاحبه‌ای از وضعیت دانشکده گرفتم؛ امامی با بیان اینکه دانشکده نسبت به سال گذشته خیلی ترقی کرده، به اتفاقات افتاده اشاره کرد و آسفالت کشی، بلوار کشی، احداث کافی شاپ، ایجاد پارکینگ، رنگ آمیزی، ایجاد فضای سبز و کانال کشی شوفاژ را از آن دسته برشمرد.
وی همچنین با اشاره به دور بودن دانشکده از مرکز شهر، متذکر شد: یکی از مشکلات دانشجویان نبودن سرویس به خصوص برای تردد در عصرها بود که این مشکل را امسال با یک مینی بوس و دو ون حل کردیم و دانشجویان خیلی راحت می‌توانند مسیر پنج کیلومتری دانشکده تا داخل شهر را با سرویس‌های تعبیه شده به پیمایند.
من هم برای اینکه مسیر آنجا تاکسی خور نبود سوار بر سرویس دانشجویی شدم تا به داخل شهر برگردم، در سرویس برگشت آقای عشقی که یکی از دانشجویان ترم آخر رشته ساختمان بود نیز از مشکلات دانشکده برایم سخن گفت و از عدم کارگاه مجزا برای رشته ساختمان گله مند بود.
عشقی همچنین نسبت به عدم وجود اینترنت، نبود وعده شام و نبود سالن ورزشی هم انتقاد داشت اما گله اساسی وی از اساتید بود و در این باره گفت: بعضی از اساتید دانشکده رسمی هستند که شاید سطح مدرک بالاتری داشته باشند اما تجربه ثابت کرده در بسیاری از موارد نسبت به اساتید حق التدریسی سواد پایین‌تری دارند اما چون رسمی هستند نمی‌توان آنان را بازخواست کرد در حالیکه از حق التدریسی‌ها راحت می‌توان حساب کشید.
البته عشقی اوضاع رفاهی را نسبت به سنوات گذشته خیلی بهتر ارزیابی کرد.
در پایان، این حسین گودرزی راننده سرویس دانشکده بود که در شرح وضعیت موجود لب به سخن گشود، وی که خود را داری مدرک کارشناسی تاسیسات حرارتی قدرت، کاردانی مکانیک خودرو و دارنده گواهینامه پایه یک معرفی کرد، گفت: من درست است که همه روزه از ساعت هفت صبح تا هفت غروب راننده سرویس بچه‌ها هستم اما مثل آچار فرانسه هر جا لازم باشد به نحو احسن وارد عمل شده و کارم را انجام می‌دهم.
