چند وقتی است که مستند «من روحانی هستم» در دانشگاه‌های مختلف کشور در حال اکران است و با استقبال پر رنگ دانشجویان مواجه شده است. مستندی که هر فرد منصفی اذعان می‌کند با رعایت انصاف و بی طرفی از زندگی آقای رئیس جمهور ساخته شده است. استقبال دانشجویان از طیف‌های مختلف سیاسی از این مستند و بازخوردهای آن حین و پس از تماشای این مستند، نشان از این دارد که این مخاطبان صادق که هیچگونه منفعتی به مجیزگویی یا تخریب رئیس‌جمهور ندارند از تماشای این مستند و شناخت بیشتر رئیس جمهورشان راضی اند.
اما در کنار این رضایت مخاطبین این روزها برخی رسانه های همسو با رسانه های فارسی زبان خارج از کشور زبان به تخریب این مستند گشوده‌اند گویی که مطالب مطرح شده در این مستند به مذاقشان خوش نیامده است. این روزنامه ها و سایت‌های خبری سعی دارند برای مخاطبان‌شان که این مستند را ندیده‌اند وانمود کنند که این مستند برای تخریب آقای روحانی ساخته شده است و عجیب اینکه برای این کار به انواع دروغ‌ها متوسل شده‌اند.
برای مثال آنها بیان داشته اند که سی‌دی این مستند به صورت محرمانه و بین افراد خاص دست به دست شده است و یا بیان کرده‌اند که در این مستند یک شنود تصویری از مکالمه ظریف و البرادعی را نشان داده است.
در حالی که این مستند روز 9 دی ماه 1392 همزمان با سالروز تولد رئیس جمهور رونمایی شد و خبر این رونمایی را رسانه‌های زیادی منعکس کردند و یا در مورد قسمتی از مستند که این رسانه‌ها آن را شنود تصویری می‌خوانند، این تصاویر از مستند معروف "ایران و غرب" انتخاب شده است و از تصاویر مشخص است که آقای ظریف متوجه حضور دوربین در مقابلشان هستند.
آیا باید به این رسانه هایی که در همین یک خبر دوبار دروغ گفته‌اند اعتماد کرد و پذیرفت که اینها نگران رئیس جمهور هستند؟!
پاسخ سوالات فوق قطعا مثبت نیست.
اما سوال اینجاست که چه قسمت‌هایی از این مستند صاحبان این رسانه‌ها را برآشفته است.
سابقه این رسانه‌ها و رسانه‌های فارسی‌زبان خارج از کشور نشان می دهد که آن ها تا سال 1392 همیشه مقابل آقای روحانی بوده‌اند و اگر امروز در ظاهر از آقای روحانی حمایت تاکتیکی می‌کنند ،دلیلش این است که قصد دارند ایشان را به عنوان پلی برای دستیابی به اهداف سیاسی خود قرار دهند؛ وگرنه آن ها هیچ مشکلی با این ندارند که آقای روحانی در پایان جنگ نقش داشته باشد و یا در ماجرای 99 نفر یکی از نمایندگان فعال آن جمع باشد.
به نظر می رسد این رسانه‌ها بیشتر از اینکه دغدغه آقای رئیس‌جمهور را داشته باشند از بیان سوابق انقلابی ایشان ناراحت هستند. بیان سابقه مبارزاتی آقای روحانی ، فعالیت های انقلابی ایشان ، تاکید ایشان بر اجرای شرع مقدس اسلام از همان روزهای ابتدایی انقلاب ،نقش ایشان در زمان حصر آقای منتظری و در نهایت نقش تحسین برانگیز آقای روحانی در ختم غائله 18 تیر برای حامیان این رسانه‌ها که وابسته به احزاب خاص می‌باشند سخت است.
سخت است که اذعان کنند فردی که هم‌اکنون در زیر سایه‌ی وی قرار گرفته‌اند کسی است که بارها و بارها در مقابل اقدامات خلاف قانون آنها ایستاده است و آنها را ناکام گذاشته است. به نظر می رسد دانستن این مسائل مانع مصادره آقای روحانی از جانب ایشان می شود.
بی تردید در کارنامه آقای روحانی ،همچون غالب سیاست‌مداران ،نقاط ضعف در کنار نقاط قوت وجود دارد. لذا بدیهی است که بیان نقاط قوت ایشان به تنهایی، تصویر واقعی از آقای روحانی را نمایان نمی‌سازد و بیشتر به مجیزگویی شباهت دارد تا مستندی برای شناخت بهتر ایشان!
"من روحانی هستم" مستندی است که نه تخریب کرد و نه مجیز گفت و به رسالت خود در برابر مخاطب و برای بیان حقیقت متعهد ماند.
در مستند "من روحانی هستم" بیان اشتباهات تاریخی آقای روحانی با ادبیاتی متین و با حفظ شأن ریاست جمهور صورت گرفته است و مسائلی بیان شده است که عبرت گرفتن از آنها بی‌تردید به آینده کشور کمک خواهد کرد.
امید است دولت محترم که داعیه ایجاد فضای آزاد برای بیان حقایق و حتی انتقادات ! را دارد با حمایت از این دست آثار رسانه‌ای که به واقع در مقام نقد منصفانه و راهگشا برای آینده قرار دارد زمینه‌های لازم برای تحقق اهداف و شعارهای مطرح شده‌ی خود را فراهم نماید.
