به گزارش پایگاه عدالت خواهان"«پارس»- یک: چند روزی است مسئله عبور از روحانی واقعیت دارد یا ندارد تیتر شده و رسانه های اصلاح طلب هر یک با تیترهای مختلف به آن می پردازند . گروهی آن را شایعه پردازی جریان رقیب برای حذف روحانی می دانند و گروهی آن را ساخته و پرداخته جریان تندرو ! در انتخابات 96 میدانند که تمایل دارند تابو شکنی روحانی را نوعی وسیله برای رد صلاحیتش تلقی کند. در این بین آرمان تیتر می زند « تیتر خلاص به دولت پنهان» و از توهم جریان مقابل برای حذف روحانی می گوید.
در برابر آن روزنامه اعتماد با عطریانفر دیگر عضو کارگزاران مصاحبه می گیرد و از ضرورت پلن بی می گوید. معلوم نیست اردوگاه اصلاح طلبان چه خبر است اما هرچه باشد می توان دریافت قرار نیست به روحانی چک سفید امضا دهند. (1)
جمع بندی اصلاح طلبان اگر هم روحانی باشد اما تمایل ندارند آن را علنی کنند. شاید هم آنقدر علنی کردند که اگر بخواهند از روحانی عبور کنند به راحتی در روز، طلوع خورشید را منکر شوند. اصلاح طلبان سابقه عبور از خاتمی را دارند و می دانند این دفعه اگر بخواهند از روحانی عبور کنند بایستی گزینه ای قوی برای کنار زدن روحانی و سایر رقبا داشته باشند. شاید جمع بندی عارف باشد اما کارگزارانی ها گزینه ای به نام جهانگیری را علنی کردند. پیش دستی روزنامه اعتماد و مصاحبه او با عطریانفر و استفاده از اسم جهانگیری نشان می دهد تمایل کارگزارانی ها و حزب هاشمی استمرار حضور روحانی و تفکر کارگزارانی است. روزی که احمد غلامی در سرمقاله رسما از روحانی به نام هاشمی ثانی است تصور اصلاح طلبان بر پایه جمع بندی دولت کارگزاران و استفاده از او برای رسیدن به قدرت است. برای همین است رحم اجاره ای مطرح می شود و زمزه 1400. البته اصلاح طلبانی چون سعید حجاریان از بازگشت استراتژی «فتح سنگر به سنگر » می گویند و هدف را شورای شهر قرار دادند. از درون شورا هم هر آنچه که به هیچ ربط دارد را سیاسی میکنند و یک توئیت یا یک موضع مستحم و مطالبه جدی از دولت برای حل مشکلات شهری شنیده نمی شود.
دو: به نظر می رسد جمع بندی حاضر اصلاح طلبان روحانی هست، حالا چرا به طور مستمر عبور از روحانی را مطرح میکنند و تکذیب شاید بخاطر دستاورد تقریبا هیچ دولت باشد. دستاورد تقریبا هیچی که بر سر چرخش سانتی فیوز و زندگی گذاشتند و حالا با بدعهدی دولت آمریکا مواجه شدند. سه سال هیمنه دولت برای رسیدن به توافقی گذشت که حالا دولتی ها هم آن را هیچ می دانند و فقط تنها ادعایی که از آن میکنند تثبیت امنیت است. امنیتی که معلوم نیست رابطه اش با برجام چیست و واقعیت مطالبه آن از کجا نشات میگیرد.
از آن که بگذریم دولت در عرصه های مختلف با مشکلات فراوان و انبوهی از خواست های اجتماعی و سیاسی مواجه است. البته اصلاح طلبان مدعی هستند دولت در بلند کردن صدای آنان موفق بود اما معلوم نیست در عرصه اقتصادی چه چیزی دارد که می تواند در برابر رقبای سیاسی خود بایستد. به نظر می رسد اگر در جریان مقابل انشقاق ایجاد شود یا روحانی همانند دور دوم دولت خاتمی، زیر گریه زند هیچ را همه میکند و با احساسی کردن فضا برنده انتخابات پیش رو می شود. آنچه مسلم است اتحاد در این طرف و انسجام گفتمانی و قرار گرفتن یک مجموعه مسنجم اجتماعی در پشت یک کاندید در برابر رئیس دولت یازدهم است . رخدادی که می تواند فضا را به سمت مطالبه اقتصادی پیش ببرد. فرق روحانی 92 با 96 در مهاجم و مدافع بودن است. روحانی باید بداند در سال 96 مدافع است و کاندیداهای مقابل می توانند او را از موضع تهاجم مورد خطاب قرار دهد. عملکرد روحانی در این چهار سال مهمترین سوالی است که طرف مقابل خواهد پرسید. و دستاوردهای دولت توسط رقیب قوی مورد سوال واقع می شود. در کنار آن اگر مقابل منشق شود همانند 92 باید 4 سال دیگر خواست های اصلاح طلبان بر عموم بچربد و هیچکس جز انشقاق کنندگان متهم نیستند.
