به گزارش پایگاه عدالت خواهان" در هفته ای که گذشت حوادثی رقم خورد تا روی دیگر اصلاح طلبان را بهتر شناخت. صورتک هایی که در فضای مجازی و واقعی خود را به عنوان مصلاحان اجتماعی جانمایی می کنند ولی در عمل از همه دیکتاتورترند.
به گزارش جهان نيوز، غوغایی که سر استیضاح سه وزیر دولت دوازدهم در میان رسان های اصلاح طلب شکل گرفت، بسیار جای تامل داشت. در آخرین روزهای اسفندماه، وزیر راه و شهرسازی، وزیر کار و رفاه اجتماعی و وزیر جهاد کشاورزی در نوبت استیضاح مجلس شورای اسلامی قرار گرفتند.
استیضاح هایی که هر یک به دلایل عمده ای در عملکرد وزرا مدنظر نمایندگان مجلس قرار گرفته بود. حوادث ریلی – هوایی و جاده ای، حادثه سانچی، حادثه هواپیمایی آسمان، اعتراض کارگران، عدم رسیدگی به معیشت کارگران، تخلفات مالی در زیرمجموعه های تامین اجتماعی، عدم پرداخت یارانه کشاورزان و ... از جمله دلایلی بودند که وزرا را به مجلس کشاند تا از کارنامه خود دفاع کنند. روندی کاملا عادی در تاریخ مجلس در جمهوری اسلامی در جریان بود ولی رفتار اصلاح طلبان به گونه ای رقم خورد که نشان می دهد که تقریبا در این حجم بی سابقه بود.
اصلاح طلبان هماهنگ و در درستور کار مشخص از یک اتاق فکر، موضوع استیضاح سه وزیر را به باد انتقاد گرفتند و با انواع و اقسام تهمت ها و توهین ها به نمایندگان مجلس آنها را لابی گر، ضدمردمی و اهل رانت و رابطه دانستند. هرچند در این میان فراکسیون امید مجلس از همان ابتدا اعلام کرد که مخالف استیضاح ها است و خود را با همان دستور کار اصلی هماهنگ نشان داد.
روزنامه های اصلاح طلب به ویترین تبلیغاتی سه وزیر راه، کار و جهاد کشاورزی تبدیل شدند و در تعریف و تمجید از کارنامه نداشته آنها قلم فرسایی کردند. فعالین اصلاح طلب نیز در این میان جنبه انصاف و بی طرفی را کنار گذاشتند و مجلس و نمایندگان استیضاح کننده را کوتله فکری و بی سواد نامیدند.
هجمه گسترده و هماهنگ علیه مجلس شورای اسلامی کارساز بود و نمایندگان بار دیگر سه وزیر ضعیف دولت به ویژه عباس آخوندی را به سرکارشان برگرداندند. بی جهت نبود که امیرآبادی، نماینده مجلس پس از شکست طرح استیضاح، آن را روز را روز استیضاح مجلس نامید و برخی از نمایندگان نیز از هزینه میلیاردها تومان توسط روابط عمومی سه وزارتخانه برای پیشبرد فشار رسانه ای و خرید افراد جهت مصاحبه علیه نمایندگان سخن گفتند.
در چنین شرایطی بود که خبر استعفای محمدعلی نجفی، شهردار 67 ساله تهران حواشی جلسه استیضاح را کنار زد و بر صدر اخبار نشست. این استیضاح پس از 7 ماه ناکارآمدی وضعف مدیریتی وی رقم خورده بود ولی بار دیگر اصلاح طلبان عنان دریدند و توهمات ذهنی خود را به عنوان واقعیات به ذهن افکار عمومی دادند.
مصطفی تاجزاده، یکی از این متوهمان بود که در توئیتی پای رهبر معظم انقلاب را نیز به ماجرای شهردار باز کرد. وی در توئیتی نوشته:« جواب رهبر به اعتراض آقای کروبی برای محاکمه ی شهرداران این بود که کرباسچی باید بداند از او گردن کلفت‌تر هم وجود دارد. کاش شیخ اصلاحات در حصر نبود و علت اصلی استعفای #نجفی را هم از رهبر می‌پرسید تا بفهمیم که چرا تهران باید از داشتن شهردار کاربلد و فسادستیز محروم گردد.»
هرچند اصلاح طلبان تندرو در دشمنی با نظام و حاکمیت از اپوزیسیون خارج نشین نیز جلوتر حرکت می کنند ولی کشیدن پای رهبری نظام به موضوع استعفای شهردار تهران تعجب برانگیز است. شهرداری که برخلاف اظهارات گذشته خود حتی نتوانست 7 ماه در شهرداری تهران دوام بیاورد و در نهایت نیز بیماری جدیدش را بهانه استفعا قرار داده است. استعفای نجفی نتیجه اصلی و مستقیم تصمیم گیری شورای یکدست اصلاح طلب است. این شورا است که باید پاسخگو باشد. به نظر اصلاح طلبان نجفی شهردار کاربلدی بود!
وی در 7 ماه گذشته با توجه به فکت های موجود در آرشیو رسانه ها هیچ اقدام درخوری در زمینه اجرایی نداشته و عقب گرد تهران در سایر حوزه ها کاملا مشخص است. چرا اصلاح طلبان قصد دارند ناکارآمدی گزینه خود را پای نظام بنویسند و خود را پشت توهمات دایی جان ناپلئون طوری پنهان کنند؟ این دقیقا برگرفته از خوی دیکاتوری و دگم اندیشانه اصلاح طلبان است.
آنها خود را خیر مطلق و بهترین گزینه های حکومت داری در تاریخ ایران می دانند که حق شان توسط حاکمیت خورده می شود! اصلاح طلبان در هفته اخیر نشان دادند که تحمل یک نقد ساده را هم ندارند و نزول شدید از آرمان هایی که در سال 1376 به عنوان آزادی خواهی و دموکراسی به آن می بالیدند، چنان برای چنگ زدن به ریسمان قدرت خود را به آب و آتش می زنند که حتی کاریکاتوری از شعارهای قبلی شان باقی نمانده است.
