به گزارش پایگاه عدالت خواهان" سید مهدی سیدی:گروهی می گویند امام حسین (ع) برای «تشکیل حکومت»، قیام کرد و گروهی معتقدند هدف ایشان از همان اول، «شهادت در راه خدا» بود. ولی ما به دنبال یک پاسخ جدید، الهام بخش و حرکت آفرین هستیم. نه تشکیل حکومت و نه شهادت، هیچکدام هدف اصلی نبود، بلکه امام حسین (ع) برای مبارزه با یک «انحراف خطرناک و سرطانی» و درمان آن قیام کرد، که فرمود «انما خرجت لطلب الاصلاح فى امه جدى».
امام حسین (ع) دست به کار یک «انقلاب بزرگ» زد تا مسلمانان منحرف را به آرمان های اصیل و ارزش های نبوی بازگرداند. او می خواست جامعه مرده را به نفع اسلام انقلابی، زنده سازد.
اوضاع مسلمانان و مسلمانی، خطرناک شده بود. فاسقی مثل یزید، بالادست حکومت نشسته بود و جز گندیدگی و شیادی و جز حلال کردن حرام خدا در پهنه امپراتوری اسلامی، کار دیگری را رواج نمی داد. مردم با سرعت زیاد از ارزش های واقعی اسلام، فاصله می گرفتند. نظام طبقاتی و فاصله فقر و غناء سرسام آور شده بود. عده ای روز به روز پول دارتر و عده ای فقیرتر می شدند. مشهور بود که دیگر از این حکومت نمی توان انتظار داشت حق مظلومی را بگیرد و یا ظالمی را سرکوب کند.
عده ای از مشاهیر، در مدینه و مکه و کوفه و بصره و شام برای خود ده ها قصر و تفریحگاه بناکردند و برای مرکب های شان چراگاه های انحصاری، به وجود آوردند. به تعبیر جرج جرداق، گروهی در این دوران توانستند هم کلید سلطنت و هم قدرت ثروت را به دست آورند.
آقازاده هایی بودند که به خاطر سابقه پدرانشان در مجاهدت و مسلمانی، به قدرت و مکنت افسانه ای رسیدند. اگر هم خلاف یا فحشایی مرتکب می شدند حکومت برای مجازات آن ها هیچ اراده و برنامه ای نداشت.
عافیت طلبی و مصلحت جویی، آنچنان در جامعه رشد کرد که گروه های بسیاری جز برای شکم و شهوت خود، انگیزه دیگری نداشتند. خرید و فروش کنیزکان زیباروی و برگزاری جلسات رقص و پایکوبی و مشروب خواری رایج شده بود. معامله بر سر منفعت ها، فراگیر شده بود.
دنیازدگی و ثروت اندوزی، به مشق شب و تفاهم اصلی جامعه تبدیل شده بود. فتوحات خلفا، حجم بالایی از طلا و ثروت را به شهرهای مسلمان سرازیر کرده بود، و در برابر، هیچ برنامه روشن تربیتی برای مدیریت دنیاطلبی جامعه وجود نداشت.
از عبدالرحمن بن عوف پرسیدند چه شد شما مجاهدان صدر اسلام، دین و ایمانتان را به یکباره فروختید. گفت ما در زمان پیغمبر (ص) به سختی و جنگ و جهاد آزمایش شدیم و سربلند بیرون آمدیم، اما در این روزگار به نرمی و لطافت و زیبارویی دنیا آزمایش شدیم و سرافکنده شدیم.
اینجا بود که ارزش های اسلامی، یکی یکی در حال جان دادن بود. پس امام حسین (ع) برای ترمیم این انحراف بزرگ، قیام کرد. حال اگر می توانست رژیم یزید را سرنگون کند، حتما برای حکومت داری آمادگی و برنامه داشت و اگر هم در این مسیر و قیامف شهید می شد، باز آمادگی داشت. اما در هر دو حالت، پیام روشن او به جامعه و به تاریخ منتقل می شد، آنچنان که امروز شاهدیم.
او دانست که برای درمان «تن» ها باید سر بدهد. وقتی بدن، شکم، شهوت، جیب و ثروت در جامعه اصل بشود، دیگر نمی شود از آن انتظار فداکاری و ایثار و تقوا داشت. پس باید جامعه را با یک قیام انقلابی، دچار لرزه کرد. حسین (ع) همین کار را کرد. پس هر وقت که می گوییم باید کاری حسینی کنیم، باید برای این جنس از اصلاح گری، آماده باشیم.رررررررررررررررررر
