رادیو فردا خبری در مورد درخواست آزادی امیر میرزا حکمتی –جاسوس سیا که در ایران زندانی است- منتشر کرد و نوشت:
"جان کری وزیر خارجه آمریکا در بیانیه‌ای از دولت ایران خواست امیرحکمتی را از زندان آزاد کند تا او بتواند به خانواده خود در آمریکا ملحق شود. امیر میرزایی حکمتی، تفنگدار دریایی سابق ارتش ایالات متحده است که در ماه اوت سال ۲۰۱۱ در حالی که به گفته خانواده‌اش برای دیدار با مادربزرگش به ایران سفر کرده بود٬ به اتهام جاسوسی برای ایالات متحده دستگیر و زندانی شد". رادیو فردا در ادامه گفت:
"در بیانیه وزیر خارجه آمریکا آمده است: امروز روز یادبود در آمریکا است و ما یاد و خاطره تمام کسانی که جان خود را برای آزادی کشورشان فدا کردند، گرامی می‌داریم. اما روز یادبود امسال نشانگر چیز دیگری هم هست؛ امیرحکمتی که بیش از یک هزار روز است در ایران در زندان و دور از خانواده خود به سر می‌برد."
شخصی که آمریکاییها سعی دارند او را در حد یک نوه مهربان و خانواده دوست که فقط برای عیادت مادربزرگ پیرش به ایران سفر کرده و مأموران بی رحم ایرانی او را گل و شیرینی به دست در خانه مادربزرگش دستگیر کرده اند نشان دهند، کسی است که به اعتراف خبرگزاري آسوشيتدپرس در آريزوناي آمريكا متولد شده و سابقه يك دهه آموزش‌هاي فشرده اطلاعاتي را در رزومه خود دارد و در آگوست ۲۰۰۱ در قسمت اطلاعات ارتش آمريكا مشغول به كار شده است.
با این تفاسیر چند سؤال به ذهن خطور می کند:
۱. آیا برای داشتن یک زندگی عادی و کاملاً معمولی با کلی دیدار خانوادگی و تکریم مادربزرگ پیر باید يك دهه آموزش‌هاي فشرده اطلاعاتي دید و بعد در قسمت اطلاعات ارتش آمريكا مشغول به كار شد؟
۲. به اعتراف حکمتی وی در یک مرکز جاسوسی آمریکایی ها در میدان هوایی بگرام بوده سپس به دوبی رفته و بعد به تهران پرواز کرده و بعد از انجام مراحلی از اقدامات جاسوسی توسط نیروهای اطلاعات دستگیر شده است. آیا برای دیدن مادر بزرگش راه نزدیکتر و آسانتری از پایگاه نظامیان آمریکایی نبود؟
۳. از کی تا به حال عیادت از مادربزرگ پیر و مریض "فدا کردن جان در راه آزادی کشور" محسوب می شود که برگزاری مراسم یادبود و گرامیداشت نیاز داشته باشد؟
۴. آیا آمریکاییها که نگران دوری وی از خانواده و دلتنگیهایش هستند لحظه ای به پدرها و مادرهایی که با عملیات نظامی امثال حکمتی در عراق و افغانستان برای همیشه داغ فرزند بر دلشان مانده فکر کرده اند؟ آیا برای کودکان بیگناهی که برای تمام عمر از نعمت داشتن والدینشان محروم شده اند هم همینقدر نگران هستند؟ آیا برای صدها هزار خانواده که به خاطر سلطه طلبی و زیاده خواهی آمریکاییها از هم پاشیده و آواره شده اند هم یادبود برگزار می کنند؟ آیا نوزادان عراقی که به خاطر حملات شیمیایی و میکروبی آمریکاییهای خونخوار و جنگ طلب بعد از سالها هنوز ناقص الخلقه به دنیا می آیند هم مایه نگرانی آنها هستند؟
آیا هر فرد دیگری هم که در جریان صله ارحام در حین سفر به کشورهای دیگر دچار سانحه و اتفاق بشود، وزارت امورخارجه آمریکا برایش اینگونه سنگ تمام می گذارد؟ براستی چرا یک شخص که به دیدار مادر بزرگش رفته اینقدر برای آمریکا اهمیتَ دارد که بارها در حد وزیر خارجه با پررویی خواستار آزادی وی می شوند و رسانه حلقه به گوش سیا هم بدون توجه به راست و دروغ و حق و ناحق، خبر آن را منتشر می کند؟
