تردیدی نیست که گرفتن جشن برای صدیقه طاهره(س) امری مطلوب و در راستای تعظیم شعائر دینی است وعلما و بزرگان دینی ما نیز همواره بر برگزاری چنین جشن هایی تاکید کرده و خود نیز در آن ها شرکت کرده اند ولی آن چه که امسال متفاوت از سال های پیشین اتفاق افتاد این است که جشن تولد صدیقه طاهره (س) با میزبانی همسر رییس جمهور در سالن حافظیه کاخ سعد آباد برگزار شده است . در این باره تذکر نکاتی چند لازم است:
1.هیچ کس در اصل برگزاری جشن برای حضرت صدیقه طاهره( س) تردیدی ندارد زیرا تعظیم شعائر دینی یک وظیفه الهی است و خدای متعال در قرآن کریم در این آیه شریفه "و من یعظم شعائر الله فانها من تقوی القلوب" نسبت به آن سفارش نموده است. علاوه بر آن، چنان چه در این جشن ها از فضایل آن حضرت و سبک زندگی اشان گفته شود می تواند تاثیر شگرفی بر روی حضاربگذارد. مدیحه سرایی ها و خواندن اشعار پر معنی نیز در راستای این هدف بسیار موثر است. بنابراین نسبت به برگزاری جشن فاطمیه کسی تردیدی ندارد تا دفتر رییس جمهور در پاسخ به برخی انتقادات به ضرورت برگزاری چنین جشن هایی تاکید کند.
2. در این که خانم ها حق دارند برای حضرت زهرا س) جشن مستقلی برگزار کنند و علاوه بر بیان معارف و فضایل و مناقب آن حضرت، مراسم شاد و مفرحی نیز در حدود شرعی داشته باشند قطعا بی اشکال است و کسی نسبت به این بخش از این مراسم انتقادی نداشته و ندارد.
3. انتقاداتی که به این گونه مراسم وارد است ده نکته اساسی است که در ذیل به آن ها اشاره می کنیم:
اول: آیا این جشن مربوط به حوزه ریاست جمهوری است و جایگاه حقوقی داشته است؟ اگر چنین است می بایست همه مراسم از ابتدای صدور دعوتنامه تا سین برنامه و اجرای کامل آن به عهده دفتر رییس جمهور باشد در این صورت معنا ندارد که میزبان چنین جشنی همسر رییس جمهور یا همسر برادرش حسین فریدون باشد و اختصاص به چند نفر همسر مسوول داشته باشد. اگر جشن یک جشن خانوادگی است که همسران این دو برادر برای برگزاری آن برنامه ریزی کرده اند چنان که همسران دیگر مسوولان نیز مراسم روضه یا جشنی برگزار می کنند و امری معمول است چرا این جشن در محیطی مربوط به بیت المال و آن هم در کاخ برگزار کرده اند شایسته بود که این جشن در منزل خود رییس جمهور که الحمد لله بزرگ است و گنجایش این همه مهمان نیز دارد برگزار می گردید و هزینه های آن نیز بر عهده خانم های رییس جمهور و برادرش می بود. استفاده از بیت المال برای برگزاری جشن تولد شخصیتی که سه روز خود و شوهر و فرزندانش گرسنگی می خورند و حاضر به استفاده از بیت المال نیستند سزاوار نیست.
دوم: همان گونه که برای همه مسلمانان روشن است حضرت صدیقه طاهره (س) از پاک ترین زنان و از ساده زیست ترین زنان عالم است؛ زندگی ایشان برای همه زنان عالم به ویژه پیروان عصمت و طهارت یک ضرورت است. آیا برگزاری چنین جشنی آن هم در کاخ شاهنشاهی با آن آداب و تشریفات در خور شخصیت حضرت زهرا است؟! آیا این است الگو گرفتن از زندگی و مرام ومنش آن حضرت که از سوی پیامبر اکرم (ص) به تبعیت ایشان سفارش شده ایم. جا داشت این جشن را در منزل رییس جمهور یا در یک محل عمومی مانند حسینیه یا مسجدی برگزار می شد تا چنین ایهامات و ابهاماتی نداشته باشد. بیم آن می رود که با این گونه کارها به تدریج و کم کم روحیه اشرافی گری به جای ساده زیستی تبدیل شود و قبح این گونه مسایل ریخته شود؛ وقتی زنانی بر صندلی فرح دیبا و اشرف پهلوی تکیه بزنند کم کم بدشان نمی آید که در آن جا سکنی گزینند و خوی خلق و زندگی آن ها را سرلوحه زندگی قرار دهند.
سوم: رییس جمهور با آرای میلیونی همین مردم و پابرهنگان به مقام ریاست جمهوری رسیده و وزرا و مسوولان نیز تافته جدابافته ای از مردم نیستند . شایسته بود در این مراسم جشن فاطمیه از مادران، همسران و دختران شهدا به ویژه شهدای هسته ای دعوت به عمل می آمد وآن ها را در صدر مجلس می نشاندند تا برای همه مهمانان درسی آموزنده باشد که ببینند مکتب فاطمه(س) چه زنانی ایثارگری را تربیت کرده است. نباید چنین باشد که همسران و مادران شهدای هسته ای تنها در جهت توجیه مذاکرات هسته ای آبروی آن ها مورد سوئ استفاده قرار گیرد بلکه اگر جایی باید از آن ها تجلیل شود حضور در چنین مراسمی است. علاوه بر آن، زنان مومنه و عالمه ای که در اقصی نقاط تهران و در منطقه جنوب شهر حضور دارند می توانست بر شکوه این جشن بیافزاید وعلاوه بر آن جایگاه مردمی رییس جمهور را به جهانیان نشان دهد.
چهارم: چرا باید جشن صدیقه طاهره به گونه ای برگزار شود که امکان پخش تصاویری از آن در سیمای جمهوری اسلامی یا رسانه های دیگر وجود نداشته باشد؟ مگر در این جشن چه اتفاقی افتاده است که حتی یک تصویر از آن برای خنثی سازی شایعات نمی توان منتشر کرد؟ مگر مراسم بانوان در کشورمان ممنوع التصویر است؟ بسیاری از مراسم آن ها حتی مسابقات ورزشی آن ها از تلویزیون پخش می گردد. در این جا این احتمال قوت پیدا می کند که نکند شایعات مربوط به این جشن که در سایت ها و افواه عمومی آمده است درست باشد! گذشته از خبرهای مربوط به حیف و میل ها خبر دعوت از برخی زنان فتنه گر مانند نرگس محمدی و ... نیز بر قبح ماجرا افزوده است. وشاید یکی از مهم ترین دلیل برای عدم پخش رسانه ای این جشن حضور زنان فتنه گر در این مراسم بوده است.
پنجم: بی تردید هزینه های هر مجلسی به فراخور آن مجلس است. زمانی که جشن در کاخ برگزار می شود بقیه هزینه ها را تا حدودی می توان حدس زد؛ مثلا لباس های میزبان و مهمانان از چه نوع لباس هایی است و پذیرایی ها از شیرینی و میوه گرفته تا شام و هدایا از چه سنخ پذیرایی بوده است؟
ششم: درست در شرایطی که دولت با هزینه سنگینی همه رسانه هارا برای انصراف مردم از یارانه ها به کار گرفته و از مردم می خواهند تا این مبلغ ناچیز 45 هزار تومانی را به نفع تولید انصراف دهند برگزاری چنین جشن هایی با نگاه بازگشت به اشرافی گری دور از انصاف است و شاید یکی از علت هایی که مردم به ندای رییس جمهورشان لبیک نگفتند همین حیف و میل ها و هزینه های بیت المال در مسیر خلاف خواست عمومی باشد.
هفتم: از همه جالب تر تکذیب برگزاری چنین جشنی از سوی نایب رییس مجلس جناب آقای باهنر است که کلا چنین جشنی را تایید کرده اند و آن را خالی از اشکال دانسته اند. معلوم نیست که چنین تکذیبی بر چه اساسی صورت گرفته است آیا این اندازه هزینه و این نوع برگزاری از نظر ایشان هم امری طبیعی به نظر می رسد یا حکمت دیگری دارد؟
هشتم: در برخی خبر ها آمده بود که در این مراسم از مانکن هایی دعوت شده بود که جای بسی تعجب و شگفتی داشته است که حضور چنین افرادی با چنین جشنی چه ارتباطی داشته است و در این جشن تعدادی از دختران به رقص های لگزی که نوعی رقص یهودیان است پرداخته اند! البته سخنگوی دولت آقای نوبخت آن را تکذیب کرد و گفت اگر جشن زنانه نبود فیلم آن را پخش می کردیم تا معلوم شود که این گونه حرف ها شایعه است. در پاسخ به این اظهارات، خانم آلیا نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی که عضو کمیسیون فرهنگی نیز هست در راستای وظیفه نظارتی اش از آقای نوبخت خواست فیلم این جشن را در اختیار بانوان مجلس قرار دهند تا آن ها فیلم را ببینند تا اگز شایعه بوده است طی بیانیه ای آن را خنثی کنند. چرا تاکنون دولت فیلم این جشن را در اختیار خانم های مجلس قرار نداده است؟ آیا این به معنای آن نیست که این اخبار واقعیت داشته است؟ آیا دختر بچه هایی که مراسم شادی اجرا کرده اند چند ساله هستند؟ از نظر غربی ها و کنوانسیون کودک، دختران زیر18 سال کودک محسوب می شوند خوب است توضیح داده شود که این دخترانی که حرکات موزون انجام داده اند چند ساله بوده اند؟ به نظر می رسد بهترین کسانی که می توانند این مطالب را تایید یا تکذیب کنند نمایندگان زن مجلس باشند که می توانند به این موضوع پایان دهند. قرار ندادن فیلم در اختیار آن ها به معنای آن است که اخبار مربوط به این جشن واقعیت داشته است.
نهم: سخنگوی دولت منتقدان برگزاری چنین جشنی را کسانی دانست که برای انتقاد پول گرفته اند! براستی چنین اتهاماتی پی گرد حقوقی ندارد؟ و آیا این گونه سخن گفتن با ادبیات دولت تدبیر و امید و اعتدال سازگار است؟ ظاهرا از نظر دولتمردان یازدهم هر کس منتقد باشد یا مزدور است یا بی سواد!!
دهم: روز تولد حضرت امام ره نیز مقارن با سالروز تولد مادرشان حضرت صدیقه طاهره است ایشان شخصیتی بودند که کرامت زنان را با فرهنگ فاطمی به آن ها برگرداندند. امام ره زنان کاخ نشین را محکوم و در مقابل، از زنان کوخ نشین تجلیل کردند؛ زنانی مانند خانم دباغ که یک روز در زیر شکنجه کاخ نشینان له می شدند به عنوان سفیر خود به سوی رهبر اتحاد جماهیر شوروی فرستادند. آیا در چنین جشنی از امام ره یادی شد و آیا با برگزاری مراسم جشن مادرشان در کاخ شاهنشاهی آموزه های آن امام بزرگوار عملا به فراموشی سپرده نشد؟!
یازدهم : در پایان تذکر این نکته بسیار مهم است که شایسته بود در سالی که به سال اقتصاد و فرهنگ مزین شده است مراسم مذهبی و غیر مذهبی به گونه ای برگزار بشود که هر دو عنصری که در سال از مردم و مسوولان خواسته شده است به خوبی در آن رعایت شده باشد هم در آن ها حیف و میل و ریخت و پاش و اسراف نباشد و هم در آن شاخص های فرهنگ دینی کاملا رعایت شده باشد. بی تردید در این موضوع مسوولان در اولویت هستند زیرا که الناس علی دین ملوکهم" و به قول سعدی شیرازی "اگر زباغ رعیت ملک خورد سیبی -- برآورند غلامان او درخت از بیخ. به پنج بیضه كه سلطان ستم روا دارد-- زنند لشكریانش هزار مرغ به سیخ ...
دوازدهم : مقام معظم رهبری در این باره نکاتی مطرح فرموده اند که نقل آن در این شرایط بسیار ضروری است «...برادران و خواهران عزيز! اين صراط براى من و شما خيلى حساس است. ما مسؤوليم. ما با آدم هاى معمولىِ كوچه و بازار فرق داريم. ما چه نمايندهى مجلس باشيم، چه عضو دولت باشيم، چه مدير فلان بخش نظامى باشيم، چه بخش قضايى باشيم، همين كه شما آقايان و خانم ها مسؤولان بخش هاى مختلف هستيد، كار من و شما سخت است. ما اگر تخطى و لغزش پيدا كنيم و اشكالى در كارمان پيدا شود، ضررش فقط به خود ما نمىرسد؛ ضررش به جمع وسيعى مىرسد. ما اگر كمكارى و كوتاهى كنيم، كشور ضرر مىكند. ما اگر خداى نكرده از هواى نفس خود در تصميمگيرىها پيروى كنيم، از رفيقبازى و خطبازى و عدم ملاحظهى ارزش هاى حقيقى تبعيت كنيم، كشور صدمه مىبيند. كار ما سخت است. ما بيشتر از ديگران بايد به فكر جهنم و عبور از اين صراط دشوار باشيم. اين چند سال مسؤوليت، ابدى نيست. نمايندهى مجلس هستيد، عضو دولت هستيد، وزيريد، مديريد؛ اين سه سال، چهار سال، پنج سال، ده سال مىگذرد. اگر اين چند سال را دندان روى جگر بگذاريد و دنبال كسب پول، دنبال درآمدهاى نامشروع، دنبال رانتخوارى، دنبال استفادهى از امكانات دولتى و دنبال تعرض به بيتالمال نباشيد - اينكه خيلى دشوار نيست - آن وقت «انّ الّذين سبقت لهم منّا الحسنى اولئك عنها مبعدون». «هذا يومكم الّذى كنتم توعدون»؛ فرشتگان الهى پيش متقين و مؤمنين مىآيند و مىگويند اين همان روز شماست؛ همان روزى است كه وعده و مژدهى آن را انبيا در طول تاريخ به مؤمنين دادهاند. لذت ببريد؛ «ادخلوا الجنّة». ما بيشتر از ديگران بايد مراقب باشيم و بيشتر از ديگران از جهنم بترسيم. آتش دوزخ كسانى را كه مسؤوليت مضاعف دارند، بيشتر تهديد مىكند تا آدم هاى معمولى كه خودشان هستند و بار مسؤوليت خودشان در دايرهى خيلى محدود و كوچكى. وضع ما سختتر است.
نكته بعد، توجه به سادهزيستى است. يكى از شعارهاى خوب آقاى احمدىنژاد مسألهى سادهزيستى است. اين شعار، شعار بسيار مهمى است؛ اين را نبايد دستكم گرفت. يك وقت هست كه ما در زندگى شخصى خود مثلاً حركت اشرافگونهيى داريم بين خودمان و خدا؛ كه اگر حرام باشد، حرام است؛ اگر مكروه باشد، مكروه است؛ اگر مباح باشد، مباح است؛ اما يك وقت هست كه ما جلوى چشم مردم يك مانور اشرافىگرى مىدهيم؛ اين ديگر مباح و مكروه ندارد؛ همهاش حرام است؛ بهخاطر اينكه تعليمدهندهى اشرافىگرى است به: اولاً زيردستهاى خودمان، ثانياً آحاد مردم به اين كار تشويق مىشوند. ما نبايد مردم را به اين كار تشويق كنيم. ممكن است در داخل جامعه كسانى پولدار باشند و ريخت و پاش كنند - البته اين كار بدى است، ولى به خودشان مربوط است - اما ريخت و پاش ما اولاً از جيبمان نيست، از بيتالمال است؛ ثانياً ريخت و پاش ما مشوق ريخت و پاش ديگران است. واقعاً «النّاس على دين ملوكهم». ملوك در اينجا به معنى پادشاهان نيست كه بگوييم ما پادشاه نداريم؛ نه، ملوك شماها هستيد؛ النّاس على دين ماها. در يكى از تاريخها خواندم زمانى كه وليدبنعبدالملك خليفه شده بود، چون خيلى اهل جمعكردن ثروت و جواهرات و اشياء قيمتى بود، مردم كوچه و بازار وقتى به همديگر مىرسيدند، مكالماتشان از اين قبيل بود: آقا! فلان لباس را آوردند، شما خريديد؟ آقا! فلان نگين را فلان كس آورده، شما خريديد؟ يعنى مردم همهاش راجع به خريد و فروش وسايل و اشياء زينتى و امثال اينها حرف مىزدند. بعد از وليد، سليمانبنعبدالملك خليفه شد. او اهل ساختمانسازى بود و به كاخسازى و ساختمانسازى خيلى عشق مىورزيد. اين مورخ مىگويد مردم حتّى وقتى براى نماز به مسجد مىآمدند، يكى مىگفت: آقا! شما كار ساختمانىِ منزلتان را تمام كرديد؟ ديگرى مىگفت: آقا! شما فلان خانه يا زمين را خريديد؟ ديگرى مىگفت: آقا! شما آن دو اتاق را اضافه كرديد؟ حرفهايشان همه از اين قبيل بود. بعد از اين دو نفر، عمربنعبدالعزيز آمد. او اهل عبادت بود. مورخ مىگويد مردمِ كوچه و بازار وقتى به هم مىرسيدند، يكى مىگفت: آقا! راستى شما ديروز دعاى ماه رجب را خوانديد؟ ديگرى مىگفت: آن دو ركعت نماز را خوانديد؟ بنابراين رفتار ماها يك تأثير قهرى در رفتار مردم دارد. سادهزيستى بسيار چيز خوبى است.
برادران عزيز و خواهران عزيز! بارتان سنگين و كارتان دشوار است. اگر خوب عمل كنيد، اجرتان دو برابر است؛ اما اگر خداى نكرده بد عمل كنيد، مؤاخذهتان هم دو برابر است.»( سخنرانی مقام معظم رهبری در جمع مسوولان نظام 8/6/ 1384)
منبع: رجا
