به گزارش عدالت خواهان گلستان"فتنه 88 یکی از خسارت بار ترین اتفاقات برای جمهوری اسلامی ایران در طول تاریخ انقلاب اسلامی بوده است و ضررهای مالی و اقتصادی آن زندگی و معیشت مردم را با مشکلاتی مواجه کرد.
اگرچه تحریم ها در بخش هایی از اقتصاد ایران در دوران بعد از انقلاب از سوی آمریکا علیه ایران وضع شده بودند، اما حوادث فتنه 88 و شانتاژ رسانه ای این جریان ضمن مشروعیت بخشی جهانی به تحریم ها بستری را ایجاد کرد تا همه کشور ها ابزار لازم برای تحریم جمهوری اسلامی ایران را به دست آوردند.
رایزنی و درخواست فتنه گران از آمریکا و برخی کشورهای اروپایی برای تشدید تحریم ها علیه ایران، شامل سه مرحله قبل از انتخابات مجلس هشتم، بعد از فتنه ی 88 و حماسه ی نهم دی و در آستانه ی انتخابات خبرگان و مجلس دهم می شود.
با گرای اصلاح طلبان افراطی مرحله اول تحریم ها، قبل از انتخابات مجلس هشتم و از طریق " قطعنامه ی 1747 " در فروردین 1386 کلید زده شد. تحریم های مصوب در این قطعنامه شامل، تحریم شرکت های ایرانی مرتبط با فعالیت های هسته ای و ممنوعیت واردات و صادرات تسلیحاتی بود.
هدف از این تحریم ها، تاثیر گذاری بر افکار عمومی و رویگردان نمودن آنان از جریان اصول گرایی در آستانه ی انتخابات مجلس بود که باید درادامه، منتج به پیروزی اصلاح طلبان افراطی در مجلس و استیضاح دولت نهم و همچنین محدود سازی رهبری و تغییر قانون اساسی می گردید.
در همین راستا سایت ویکی لیکس در سند 07iranrpoduba123 با اشاره به نامه محرمانه یک نماینده اصلاح‌طلب مجلس و عضو حزب منحله مشارکت به وزارت خارجه آمریکا از طریق سفارت ایالات متحده در دبی (در آوریل 2007/ 1386) می نویسد: « نماینده مجلس تصویب قطعنامه 1737 و 1747 شورای امنیت را به عنوان دیپلماسی موثر ستود و به خصوص تلاش ها و شعارهای معاون وزیر (خارجه) آقای برنز را ستایش کرد»
ویکی لیکس در این سند به خاطر ملاحظات امنیتی از ذکر نام این نماینده خودداری کرده و در ادامه می نویسد: «...اگر قطعنامه ی دیگری در سازمان ملل به دنبال قطعنامه ی 1747 تصویب شود، گروه اصلاح طلب عزم دارد اول متکی و سر انجام احمدی نژاد را استیضاح کند... هدف نهایی اصلاح طلبان حزب مشارکت، تغییر قانون اساسی برای از بین بردن و یا تغییر موقعیت مقام رهبری به یک مقام منتخب پاسخگو است»
در این رابطه با گرای مجدد اصلاح طلبان افراطی و با هدف تاثیر هرچه بیشتر بر افکار عمومی در انتخابات مجلس هشتم (24 اسفند 1386 ) در تاریخ 13 اسفند 86 قطعنامه 1803 علیه ایران به تصویب شورای امنیت رسید.
همانطور که گفته شد، آمریکا و برخی از کشورهای اروپایی با مساعدت و گرا دادن اصلاح طلبان افراطی، ضمن تصویب سه قطعنامه (1737، 1734، 1803) نسل اول تحریم ها علیه ایران را تصویب و اجرایی ساختند. آنان تغییر نگرش مردم ایران، به قدرت رسیدن اصلاح طلبان افراطی، مهار و ساختار شکنی در ایران را به انتظار نشسته بودند.
با شکست اصلاح طلبان افراطی در انتخابات مجلس هشتم، غربی ها متوجه شدند، اصلاحات به گفتمان سوخته و خارج از دسترس جامعه تبدیل شده است و - با توجه به اینکه انتخابات مجلس، دریچه انتخابات ریاست جمهوری است - پیروزی جریان اصولگرایی در انتخابات 1388 قطعی خواهد بود.
این پیروزی فرصت های استثنایی زیر را فراروی جمهوری اسلامی ایران قرار می داد. تولید " قدرت ملی و قدرت نرم " در محیط داخلی، منطقه ای و بین المللی و فزاینده شدن قدرت بازیگری ایران، عبور ایران از پیچ تحریم ها و پرونده هسته ای و نا ممکن شدن اجماع علیه ایران، تثبیت محور مقاومت، تغییر توازن استراتژیک در منطقه و توسعه ی عمق راهبردی جمهوری اسلامی ایران، به مخاطره افتادن امنیت رژیم صهیونیستی در منطقه به ویژه پس از شکست در جنگ های 33 و 22 روزه و سرازیر شدن سرمایه گذاران خارجی به سمت ایران و مشارکت آنان در پروژه های راهبردی برخی از این فرصت ها برای کشور بود.
پس از شکست آمریکا در مهار و ساختار شکنی ناشی از موج اول تحریم ها علیه ایران، بلافاصله طرح بی ثبات سازی ایران برای مهار فرصت های استثنایی فوق، در دستور کار آمریکا، رژیم صهیونیستی و برخی ازکشورهای اروپایی قرار گرفت.
در این رابطه سیمور هرش در هفته نامه ی آمریکایی نیویورکر (29 ژوئن 2008) تصریح کرد، طرح بی ثبات سازی ایران با اعتبار 400 میلیون دلار در قالب فرمان ریاست جمهوری توسط بوش به سیا ابلاغ شده است.
دروغ بزرگ تقلب و اردوکشی غیر قانونی خیابانی، فرصت تاریخی و استثنایی مشارکت هشتاد و پنج درصدی را به چالش و تهدیدی ساختار شکن تبدیل کرد، آشوب آفرینی فتنه گران از یک سو و گرا دادن مجدد آنان به غربی ها از سوی دیگر، زمینه ساز تصویب دو قطعنامه ی 1887 و 1929 علیه ایران شد.
قطعنامه 1929 رژیم تحریم های خلع سلاحی را به رژیم تحریم های اقتصادی فلج کننده، تبدیل کرد و بدین ترتیب نسل دوم تحریم ها، با هدف انتقام از مردم ایران، اقتصاد ملی و معیشت مردم را نشانه گرفت.
با آغاز مباحث درباره ضرورت اعمال تحریم های جدید آمریکا علیه ایران، فتنه گران دو کار را همزمان انجام دادند، یکی استمرار اقدامات ساختارشکنانه ی کف خیابانی و درخواست حمایت از سوی اوباما به وسیله ی شعار و... و دیگری درخواست و رایزنی با آمریکا برای اعمال تحریم ها ی جدید علیه ایران از طریق برخی واسطه ها بود.
روزنامه آمریکایی وال استریت ژورنال در 20 نوامبر 2009 با اشاره به سفر محسن مخملباف به واشنگتن و درخواست وی برای تشدید تحریم‌ها علیه ایران، به نقل از مخملباف می نویسد: «ما به تحریم های اقتصادی که فشار را بر ایران زیادتر می کند محتاجیم. ما می خواهیم اوباما بگوید که او پشتیبان دمکراسی است. اگر چنین نگوید طرفداران خود را در ایران از دست خواهد داد.»
همچنین هفته نامه آمریکایی تایم نیز در همان مقطع ( 23 نوامبر 2009 ) در مقاله ای تحت عنوان "سبزها دست به دامن آمریکا می شوند" به قلم رابین رایت و به نقل از مخملباف می نویسد: «اعمال تحریم های اقتصادی باعث خواهد شد، ایران متوجه شود جهان نسبت به آنچه که در این کشور می گذرد بی تفاوت نیست»
در حالی که برخی از حامیان فتنه در توجیه این اقدام مخملباف مدعی شدند که مخملباف نماینده میرحسین نبوده است، میر حسین موسوی، هیچگاه نمایندگی مخملباف از سوی خودش و درخواست تحریم های آمریکا علیه ایران را تکدیب نکرده است.
همچنین نیک آهنگ کوثر، از مرتبطین با مهدی هاشمی و کاریکاتوریست نشریات زنجیره ای اصلاح طلب و ضد انقلاب خارج نشین، صراحتا می گوید: «من شخصا در سال 1389 شاهد تلاش حامی موسوی (مهدی هاشمی) برای تشدید تحریم ها بوده ام. از او سؤال کردم که چطور می تواند با وجود اینکه پدرش رئیس مجلس خبرگان و یکی از پایه های نظام است، به دنبال ارتباط با وزارت خزانه داری آمریکا برای این کار باشد؟»
این در حالی بود که فایل صوتی مکالمه نیک آهنگ کوثر با مهدی هاشمی در چند بخش در فضای مجازی منتشر شد که در آن صراحتا به اقدامات و نقش خود در فتنه 88 اذعان می کند.
شایان ذکر است از آعاز فتنه آمریکایی اسرائیلی در سال 1388 بیش از 18 تحریم بزرگ اقتصادی از جمله در حوزه ی نفتی، پولی و بانکی، حمل و نقل، و...به ایران تحمیل شد که منجر به تضعیف اقتصاد ملی، سقوط ارزش پول ملی و از همه مهمتر موجب فشار به معیشت مردم شد.
