هرچه از روز سیاه هسته ای (30 دی 92) و آغاز اجرای توافقنامه ضعیف ژنو بیشتر می گذریم، آثار زیانبار این توافق بیش از قبل هویدا می شود و تاثر ایرانیان باغیرت را به صورت گسترده برمی انگیزد.
براساس متن صریح توافق ژنو، "قادرسازی به بازگشت یک مبلغ مورد توافق از درآمد نگهداری شده در خارج" جزو تعهدات داوطلبانه(!) سه کشور اروپایی، اتحادیه اروپایی به اضافه سه کشور دیگر (بخوانید 1+5) بوده است و این عبارت مبهم، بدون بار حقوقی مشخص و نامفهوم در برابر تعهدات مشخص، شفاف و صریحی است که ایران در این توافق اجرای آن را برعهده گرفته است و البته طبق نظر آژانس بین المللی انرژی اتمی، تاکنون تمام تعهدات ایران در این توافقنامه اجرا شده است.
متاسفانه آنچه که مدتی است به صورت دوپهلو از سوی مذاکره کنندگان و برخی اعضای دولت به مردم ارایه می شد که پول های بلوکه شده متعلق به کشورمان آزاد شده، علیرغم آزادی احتمالی اما تا این لحظه به داخل کشور بازنگشته است و این عدم بازگشت، نقض آشکار نص صریح توافقنامه است.
در همین حال، نوبخت، سخنگوی دولت یازدهم، نیز روز گذشته در حالی که مانند اکثر همکاران خود در کابینه به منتقدین حمله می کرد، اما تلویحا اعلام کرد که پول های آزادشده هنوز فرایند بازگشت به کشور را طی نکرده و در اختیار ایران نیستند.
وی در جلسه شورای برنامه ریزی استان قزوین درباره وعده آزادشدن 4/2 میلیارد دلار از پول های بلوکه شده کشورمان گفت: "امروز سرمایه گذاران خارجی برای حضور در ایران صف کشیده اند که نشان می دهد این جو علیه ایران شکسته شده اما عده ای که با دولت مخالفند، این موفقیت ها را تخطئه می کنند. پرداخت این منابع روشی دارد که زمان لازم دارد اما برخی جنجال می کنند که چرا بانک مرکزی تایید نمی کند اما سخنگوی دولت گفته پولها واریز شده لذا تناقض دارد در حالی که اینگونه نیست و در سررسید اقساط هیچ مشکلی نیست و ما دنبال سازوکاری هستیم تا این ارز به صورت نقدی دریافت شود و اگر اینگونه جنجال شود مردم آسیب می بینند"! (اینجا)
نوبخت در حالی منتقدان توافق ضعیف ژنو را مورد حمله قرار داده است که اصلی ترین سخن این جماعت در بحث آزادشدن پول های بلوکه شده ایران همین نکته ای بود که خود وی نیز به آن اعتراف داشت: پول ها ظاهرا آزاد شده اما تا این لحظه حتی یک ریال آن به ایران بازنگشته است.
سخنگوی دولت در سخنان خود به زمان مناسب جهت پیداکردن سازوکاری برای بازگشت پول ها اشاره کرده است و سوالی که در این باره مطرح می شود این است که چرا تعهدات خارج از قاعده متعارف ایران از همان ساعت نخست روز سیاه هسته ای (30 دی 92) آغاز شد و برای اجرای آن، هیچ سازوکار و زمان مناسبی درنظر گرفته نشده بود اما در مرحله اجرای تعهدات طرف مقابل، با گذشت 3 ماه از زمان آغاز اجرای توافق در گام نخست که قرار بوده 6 ماهه باشد و البته احتمال تمدید آن نیز در متن توافق دیده شده، پای زمان و سازوکار و... به میان می آید؟!
چرا مذاکره کنندگان مورد سوال قرار نمی گیرند که توافقی تا این حد ضعیف و یکطرفه را چگونه با شتاب و عجله قبول کرده اند و از طرف ملت بزرگ ایران، نسبت به اجرای آن تعهد داده اند؟ و چرا اینک که طرف مقابل از حفره های متعدد و بیشمار موجود در توافق در حال گریز و شانه خالی کردن از اجرای تعهدات خود هست، او را مورد شماتت و مواخذه قرار نمی دهند؟
چرا تیم مذاکره کننده صراحتا اعلام نمی کند که در صورت تداوم اجرای یکطرفه تعهدات از جانب ایران و عدم اجرای صحیح آن از سوی حریف عهدشکن، همه چیز به زودی به جای نخست خود بازمی گردد؟
آقای سخنگوی دولت توضیح دهد که آیا عدم شفافیت و صداقت با مردم و بخشش از کیسه ملت و تضعیف عزت و غرور ملی موجب آسیب خواهد بود یا دلسوزی و صیانت از منافع مردم و کشور و هشدار نسبت به فریبکاری دشمنان و نهیب به خوش بینی افراطی حضرات؟!
آیا این عدم توازن و اجرای پایاپای توافق ژنو، همان بازی برد - بردی است که بنفش ها برایش اعلام جشن کردند؟!
