ناگفته های یکی از بازماندگان غواص کربلای 4 : از 500 غواص 200 غواص برگشتند

 

 

 

 

گردان عمار آماده حرکت از اردوگاه کرخه به سمت بهمن شیر که نزدیک خرمشهر می‌باشد، راهی شد و پس از چند روز آماده سازی گردان در بهمن شیر در دیماه 1365 در شبی زمستانی، گردان به سمت اروندرود حرکت کرد و در کانالی که از قبل کنده شده بود ، بچه‌ها مستقر شدند و یادم هست در کانال منتظر بودیم تا غواص‌ها خط را بشکنند تا ما با قایق‌ها به سمت خاک عراق حرکت کنیم.

 

 

 

 

 

هر چه انتظار کشیدیم تا غواص‌ها خط را بشکنند، انتظار بی‌نتیجه بود. صدای درگیری شدید از آن طرف رود به گوش می‌رسید  و پس از ساعتی  عقب‌نشینی کردیم چرا که عملیات لو رفته بود و اکثر بچه‌های غواص بدون اینکه به این طرف اروند برگردند یا در داخل خاک عراق به شهادت رسیدند یا اینکه در اروندرود به دیدار معشوق خود شتافتند و بدون تردید آنها شیرمردان جبهه‌های جنگ بودند.

 

 

گردان ما از کربلای 4 بدون اینکه درگیر شود با دشمن به اردوگاه کرخه برگشتیم. در اردوگاه کرخه بودیم که از تعاون گردان برای تعدادی از رزمندگان نامه‌هایی از طرف خانواده‌هایشان ارسال شده بود ، بچه‌های بسیجی گردان عمار اکثر میانگین سنی‌شان بین 15 تا 24 سال بود. دو نفر بودند که تازه به گردان آمده بودند و 3 ماهی در گردان بودند و سن‌شان بین 43 تا 45 سال  بود که این اختلاف سن باعث شده بود تا از سایر بچه‌ها متمایز شوند.

 

من که به همراه کادر گردان در چادر فرماندهی گردان بودم، دیدم که این دونفر درب چادر گردان آمدند و حاج رضا یزدی (فرمانده گردان) را صدا کردند، بعد از صحبت‌هایی که با آقا رضا کردند، فرمانده گردان به آنها رو کرد و گفت من به شما می‌گویم بروید و ناراحت نباشید و آنها قدم زنان رفتند.

از آقا رضا پرسیدم جریان چی بود ، سری تکان داد و حرفی نزد.

 

گردان بعد از دو روز آماده حرکت شد و مجددا به سمت بهمن شیر رفتیم و از آنجا بعد از یک روز توجیه و آماده شدن به سمت شلمچه و عملیات کربلای 5 حرکت کردیم. در راه یکی از آن دو نفر را دیدم و گفتم آقای اکبری نرفتید؟ گفت نه عملیات بود و گفتیم توفیق پیدا کنیم و باشیم.

 

عملیات تمام شد و برگشتیم. بعدها از حاج رضا پرسیدم، اخوی در نامه‌ای که آنها به شما  نشان دادند ، چی نوشته بود؟ 

 

 

نامه را نشانم داد، همسر یکی از آنها در نامه نوشته بود؛ سه ماه است که نتوانستیم کرایه خانه را پرداخت کنیم و صاحب‌خانه گفته اسباب خانه را بیرون می‌ریزد. نفت نداریم و خانه سرد است و سه تا دخترها مریض شدند، چرا نمی‌یایی؟ بیا به زندگی سر و سامان بده و آن یکی هم نامه‌ای به همین مضمون داشت. آن دو نفر با اینکه فرمانده گردان گفت برگردید، نرفتند و ماندند و هر دو آنها در عملیات کربلای 5 با رمز یا زهرا(س) به شهادت رسیدند. 

 

 

جنازه‌های آنها در شلمچه ماند و دختران آنها دیگر پدرانشان را ندیدند و آنها به خاطر ما رفتند و این آرامش و اقتدار کشور ما با خون آنها شکل گرفته است.

 

 

 

با آمدن شهدای غواص کشور روح تازه‌ای گرفت و مردم کشورمان با استقبال پر شورشان از شهدایی که با تقدیم خون‌شان آرامش را به آنها هدیه کرده بودند این پیام را دادند که با بصیرت و هوشیاری از خون شهدای کشور محافظت می‌کنند.