به گزارش پایگاه عدالت خواهان ایران" زجر کش کردن و در ابهام و انتظار گذاشتن، به مراتب گزنده تر از گفتن و زدن بلافاصله ضربت است. جمهوری اسلامی ایران، با سران تروریست ها در کردستان عراق و سران داعش در سوریه همین کار را کرد. اعلام کرد قطعا تروریست های جنایتکار را مجازات می کند اما آنها را چند هفته در خماری نگه داشت.
-تروریست ها چند هفته نگران بودند که ایران، کی، از کدام طرف و چگونه ضریه خواهد زد و ... ناگهان ضربت ذوالفقار فرود آمد و مقر فرماندهی آنها را شخم زد. حالا نوبت دزدان دریایی انگلیسی است که خام آمریکا و عربستان شدند و نفتکش حامل نفت ایران را در تنگه بین المللی جبل الطارق توقیف کردند.
- انگلیسی ها قریب 10 روز است سرآسیمه اند. می دانند که ایران وقتی می گوید خباثت شما بی جواب نمی ماند و تودهنی خواهید خورد، حرفش حرف است. اما نمی دانند کی و کجا و چگونه و با چه دوزی از درد آوری و گزندگی. کشتی هایشان مجبور شده اند در سواحل امارت و عمان متوقف شوند؛ بدل از توقیف!
- یک روز می گویند مجبور شده اند برای اسکورت، هزینه گزاف تحمل کنند. شاید مجبور شوند برای رد گم کنی، پرچم دیگر کشورها را روی کشتی های شان بزنند اما باز هم ایران امکانات شناسایی مالکیت و مقصد کشتی ها را دارد؛ همچنان که این سوال بی پاسخ مانده: تا کی و کجا می شود کشتی اسکورت کرد؟!
-ایران البته ترجیحش این است که کشتی انگلیسی را توقیف کند و گرنه مثل آب خوردن می توان در چند ساعت، چند کشتی و ناو آنها را گرفتار اژدر و مین یا ضربات غیبی دیگر -بدون کمترین امکان رد گیری- کرد. منحصر به خلیج فارس و دریای عمان هم نیست؛ می تواند حتی در آب های ساحلی انگلیس اتفاق بیفتد
-انگلیسیها در حال مجازات هستند؛ اما به شیوه ای منحصر به فرد . آنها گنده تر از آمریکا، عربستان و اسرائیل نیستند که مجازات های سختی را چشیدند. یقین دارند ضرب شست بدی خواهند دید . بی تردید، اکنون که هیجان رهزنی خوابیده، بارها با خود گفته اند خودم کردم که لعنت بر خودم باد.
