به گزارش عدالت خواهان گلستان"حاج اسماعیل ناصری پور از اهالی شهر درق با تحمل بیشترین زمان اسارت و گذشت 119 ماه از عمر با برکت خود در اردوگاه های عراق عنوان صبور ترین رزمنده خراسان شمالی را از آن خود کرده است.
وی که پس از 11 ماه حضور در جبهه های حق علیه باطل به اسارت نیروهای بعثی عراق درآمده است و 10 سال اسارت را در کارنامه خدمت به نظام جمهوری اسلامی ایران دارد خاطراتی تلخ از دوران اسارت خود در اردوگاه های رمادیه و الانبار عراق نقل می کند.
بهداشت ضعیف در دوران اسارت
حاج اسماعیل ناصر پور در ابتدای خاطرات خود از دوران اسارت در اروگاه های عراق، بهداشت ضعیف این اردوگاه ها را مطرح کرد و گفت عراقی ها در زمستان آب داغ در اختیار اسرا قرار نمی دادند و در بسیاری از مواقع اسرای ایرانی با آب سرد دوش می گرفتند و حمام رفتن نیز هر ماه یا دوماه یکبار انجام می شد.
وی می گوید آزادگان ایرانی با هوش و زکاوت خود توانسته بودند بعضی از مشکلات مربوط به آب گرم را با استفاده از ساخت المنت و قرار دادن آنها در ظروف آب سرد حل کنند که این کار نیز در برخی مواقع با خطراتی همچون برق گرفتگی و یا متوجه شدن ماموران عراقی همراه بود.
این آزاده می افزاید در تابستان گرم عراق نیز آب سردی برای نوشیدن وجود نداشت و تنها منبع آب شرب، تانکر آبی بود که درحیاط اردوگاه و در آفتاب داغ عراق قرار داشت و گاهی اوقات به حدی گرم بود که به هیچ عنوان قابل نوشیدن نبود.
کمتر اسیری امروز از بیماری اضطراب رنج نمی‌برد
وی مشکلات جسمی پیش آمده بعد از ضرب‌وشتم آزاگان را از دیگر مسائل مهم اسارت دانست و اظهار داشت: استفاده از مواد بی کیفیت در پخت غذاها و ایجاد عوارض شدید گوارشی از جمله اقدامات ضدانسانی آنها بود که تعداد زیادی از بچه‌های آزاده کشورمان بر اثر اسهال خونی و کمبود آب بدن به شهادت رسیدند.
سالن مرگ
ناصری پور می گوید در اردوگاه های عراق سالنی عریض وجود داشت که اطراف آن را ماموران عراق پر کرده بودند و اسرا را پس از انتقال به آن مکان به شدت کتک می زدند و پس از شکنجه های مختلف، اسرای ایرانی را برای مدتی بدون آب و غذا در همان محل رها می کردند.
وی می گوید بساری از اسرای ایرانی بخصوص جوانترها و زخمی هایی که توان ایستادگی در برابر شکنجه سنگین ماموران عراقی را نداشتند در سالن های مرگ اردوگاه های عراق به شهادت می رسیدند.
این یادگار دوران دفاع مقدس می افزاید سخت ترین شکنجه دشمن پخش ترانه های عربی در محیط اردوگاه بخصوص در مناسبت های مذهبی و جلوگیری از خواندن نماز در آسایشگاه ها بود.
واصبِرْ و ماصبرُکَ إِلاّ بِاللّهِ ولاتَحَزنْ عَلیهِم ولاَتکَ فی ضَیقٍ مِمّا یمکُرون.
و صبر کن، و صبر تو جز به [توفیق] خدا نیست. و بر آنان اندوه مخور و بر آنچه نیرنگ می کنند دل تنگ مدار. (سوره نحل ، ایه 127)
