مواد مخدر بعد از تجارت انرژی ، فروش سلاح و توریسم ،با چرخش مالی میلیارد دلاری اش چهارمین کسب و کار جهان است. هرچند مبارزه با این اهریمن ژست همیشگی صاحبان قدرت بوده است اما واقعیت از این حکایت دارد که چرخه ی تولید و توزیع این مواد انگار هیچ گاه نمیخواهد از حرکت باز ایستد.
افغانستان در همسایگی ما و در زیر چتر حمایتی ناتو یک تنه 95 درصد از مواد مخدر درجهان را تولید می کند. این حجم تولیدات هیچ راهی بهتر از ایران برای انتقال به بازارهای مصرف اروپا ندارد و همه ی این ها ایران را به بزرگترین قربانی مواد مخدر در جهان تبدیل می کند.
شاید اگر برای قاچاقچیان مواد مخدر اتوبانی آسفالت درنظر گرفته می شد تا آرام و بی دردسر طی طریق کنند و محموله های گرانقیمتشان را از ایران بی دردسر عبور دهند ، آمار قربانیان این تجارت مرگبار در ایران این همه بالا نبود اما واقعیت این است که جمهوری اسلامی ، بنا بر وظیفه ی انسانی خود یک تنه در مقابل آن ها می ایستد و نجیبانه بهترین جوانانش را تقدیم می کند.
با این اوصاف حداقل توقع از جامعه ی جهانی آن است که بخش های مختلف امنیتی و انتظامی نظام که در گیر با قاچاقچیان هستند را حمایت کنند، آن ها را بستایند و از مبارزه ی آن ها برای حفظ نوع بشر قدردانی کنند.
حکم اعدام برای قاچاقچیان مواد مخدر این روزها در شدیدترین حالت ممکن در کشورهای مختلف دنیا در حال اجرا است. عربستان، عراق، چین، مالزیو ...
این در حالی است که بسیاری از قربانیان این مجازات ها هم ایرانیانی هستند.آمار ایرانیان محکوم به مرگ که به هر دلیلی اغفال شده و مواد مخدر با خود حمل کرده آنقدر نگران کننده شده است که پای وزارت امور خارجه را هم برای احقاق حقوق آن ها به ماجرا باز نموده ...
هر چند گرفتن جان یک انسان به ذات امر خوشایندی نیست اما انگار بسیاری از کشور های جهان چاره ای جز این ندارند تا با اهریمن مخوف تجارت مواد مخدر از این راه تا حدی مقابله کنند.
طبیعی است که ایران به دلیل همسایگی با بزرگترین تولد کننده ی مواد مخدر در جهان ، بیشترین اصطکاک با قاچاقچیان مواد مخدر را هم داشته باشد. این ادعا را آمارهای بی طرف بین المللی هم تأیید می کنند.
به اذعان آمارهای رسمی بین المللی بیشترین درصد از احکام اعدام در ایران با موضوع قاچاق مواد مخدر است. باقی موارد به احکام قصاص و مصادیق روشن مفسد فی الارض باز می گردد.
در این میان فرآیند احراز حکم اعدام در ایران آنقدر طولانی و قانون مند است که معمولا چند سال بین قطعی شدن حکم و اجرای آن فاصله می افتد. در بسیاری از موارد صاحبان دم از قصاص قاتلان عزیزانشان می گذرند و بسیار اتفاق می افتد که بیت المال دیه ی متهمان و محکومان را تقبل می نماید تا کسی اعدام نشود اما قاچاقچیان ، مخلین امنیت و متجاوزان به نوامیس مردم حکایتی دیگر دارند.
مبارزه با حکم اعدام تازگی ندارد.تعدادی از کشورها بنا بر اقتضائات ملی ، مذهبی و امنیتی خود این حکم را به زندان های طویل المدت کاهش داده اند اما این حکم همچنان در بسیاری از دیگرکشورها و از جمله آمریکا در حال اجرااست.
نحوه ی اعدام در نقاط مختلف جهان گوناگون است .در بعضی از کشورهای عربی این احکام با شمشیر و در ملأ عام اتفاق می افتد و درکشورهایی دیگر صندلی الکتریکی ، اتاق گاز و تزریق دارواستفاده می شود اما نکته اینجاست که در مواجهه با این همه اعدام در جهان کسی همانند اعدام در ایران کسی اعتراض نمی کند.
ایران بالاترین آمار اعدام در جهان را ندارد و بالاتریت درصد اعدام ها در ایران هم به جرم قاچاق مواد مخدر است. با این اوصاف همه هیاهم برای چیست؟
معیار خوبی و بدی کاملا نسبی است. دموکراسی خوب و دموکراسی بد. انقلاب خوب و انقلاب بد ، انتخابات خوب و انتخابات بد و حالا اعدام خوب و اعدام بد.
اعدام ها در ایران بد است برخلاف همه ی اعدام ها در آمریکا ، عربستان ، مالزی، چین و ...
مهم نیست که اعدام ها در ایران برای جرائم سیاسی نیست. حتی این هم مهم نیست که غالب اعدام ها در ایران برای مبارزه با قاچاق مواد مخدر است.
مهم این است که هنوز پرونده ی هسته ای ایران حل نشده جنجال حقوق بشری علیه جمهوری اسلامی به راه بیوفتد و ذهن های جهانیان را از حقیقت ماجرا منحرف کند.
دراین بازار مکاره سکه ی رایج دروغ و افترا است و راستش را بخواهید روزگاری است که هرچه دروغت بزرگتر باشد انگار باورپذیرتر می شود.
