دوقطبی محصول رفتار دولت احمدی نژاد بود. او معتقد بود عدالت باید پیاده شود ولو هزینه اش تشدید دوقطبی های اجتماعی باشد لذا نظر رهبری را زیر پا گذاشت. عدالت و مبارزه با فساد مهم بود ولو وحدت اجتماعی نابود شود. حفظ وحدت جامعه دلیل مشمیز کننده ای بود برای جلوگیری از مبارزه با فساد حاکمان.
به گزارش "پایگاه عدالت خواهان ایران" در آستانه انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۶ رهبری به همه کاندیداها توصیه کرد شعارهای خود را حول عدالت و رفع محرومیت تنظیم کنند. روحانی آنچنان توجهی به این توصیه نکرد. او ترجیح میداد از دو قطبی های شکل گرفته در جامعه به نفع خود عمل کند. او خوب میدانست استفاده از دو قطبی که مثل زخم تازه در بدنه اجتماعی شکل گرفته باعث میشود بتواند رای های منفی را هم جلب کند و انتخاب شود. در پیام رهبری به مناسبت انتخاب او باز هم توجه به مقوله محرومین و عدالتخواهی شد و این نگرانی رهبری نسبت به فشار تصمیمات کلان دولت به محرومین بارها مورد توجه قرار گرفت.
دوقطبی محصول رفتار دولت احمدی نژاد بود. او معتقد بود عدالت باید پیاده شود ولو هزینه اش تشدید دوقطبی های اجتماعی باشد لذا نظر رهبری را زیر پا گذاشت. عدالت و مبارزه با فساد مهم بود ولو وحدت اجتماعی نابود شود. حفظ وحدت جامعه دلیل مشمیز کننده ای بود برای جلوگیری از مبارزه با فساد حاکمان.
دولت احمدی نژاد که به دلایل مختلف مورد تایید رهبر بود از جمله سر دست گرفتن عدالت و مبارزه با فساد به دلیل عدم رعایت عقلانیت از یک سوی و اخلاق و معنویت از سوی دیگر مورد انتقاد بود. و همین ضعف در عقلانیت در تحقق عدالت باعث شد که دولت روحانی با شعار تدبیر روی کار بیاید و با کمک دوقطبی ها و شعار به عقب برنمیگردیم باقی بماند. و حالا بی عدالتی و فساد در این دولت به طور محسوسی توسط طیف گسترده ای از ضعفا لمس شود.
مبارزه های مصداقی احمدی نژاد که با #بگم_بگم های انتخاباتی کمک به او کرد و در میان خباثتهای جریان سبز کمتر مورد توجه قرار گرفت در نهایت به #یک_شنبه_سیاه مجلس و اتهام به دیگران ادامه پیدا کرد همه و همه برای مبارزه با فساد و ایجاد عدالت. تهمت به صادق لاریجانی و دختر او نیز به همین روال رخ داد. رفتارهایی که به قول رهبری خلاف قانون و خلاف شرع و خلاف اخلاق بود. به قول علی لاریجانی سبک رابینهودی عدالتخواهی و به قول جریان بهار سبک احمدی نژادی
این مدل عداتخواهی یک سبک اقدام بود. سبکی که عدالت برایش مهم است و قانون کشک است. وحدت مردم فرع است. شرع و اخلاق درش بی اهمیت است. اسمش را عدالتخواهی مصداقی گذاشته اند لکن تعبیر درس تر برایش عدالتخواهی جزیی نگر است. لذا خروجی اش ضربه های کلان اجتماعی در حوزه فساد و عدالت است که با روی کار آمدن دولتهای زاویه دار با عدالت و متظاهر به تفاخر محقق میشود.
عدالتخواهی مصداقی موارد جزیی را میبیند و کلیت حرکت ملت را نفی میکند لذا این عدالتخواهی اساسا مصداقی نیست بلکه مصداق را اندازه ای که خودش میپسندد میبیند. #اصل_و_فرع برایش بی معنی است. لذا همیشه اصول را فدای فروع میکند. میتوان به جد مدعی شد که این روش عین ظلم است و نه عدالتخواهی. عین منکر است و نه نهی از منکر.
