به گزارش "پایگاه عدالت خواهان ایران" مهدی جهان تیغی: در حالی چند ماه پس از خروج آمریکا از برجام و اعلام حسن روحانی برای ادامه برجام با اروپایی ها بدون مزاحم! – رئیس جمهور در آن مقطع آمریکا مزاحم اصلی برجام نامید- به 6 ماه مذاکرات در چارچوب «برجام اروپایی» منتهی شده که معاون وزیر امور خارجه گفته است اروپا حتی از ثبت و اعلام SPV (سازوکار ویژه مالی) هم ناتوان است. این در حالیست که به گفته عباس عراقچی 6 ماه فرصت کمی نیست که اروپایی ها نتوانند راه‌حل عملی پیدا کنند و به همین دلیل برای این کوتاهی زیرکانه چیزی جز وقت کشی عمدی نمی توان نامی گذاشت. این در حالی بود که مقامات دولتی اوایل لگد زدن ترامپ به میز برجام از گفتگوی چند هفته‌ای مذاکراه با اروپا برای گرفتن نتیجه فوری برای بدست آوردن منافع افتصادی برجام سخن گفته بودند. اما این در حالیست که تاکنون نیز فرصت های سنگینی برای بهبود وضعیت ایران در مواجه با تحریم های آمریکا با وقت کشی های زیرکانه اروپایی‌ها از دست رفته است. تلخ تر اینکه موگرینی در آخرین موضع‌گیری خود حتی از پاسخ به زمانبندی راه‌اندازی سازوکار مالی ویژه برجام خودداری کرده و گفته است: من نمی‌توانم تاریخ دقیقی را اعلام کنم.
اما در اینباره دو نکته کوتاه ولی مهم ذیل را بخوانید:
الف: سه کشور بزرگ اروپایی که خود در برجام هستند و در ظاهر هم می گویند برجام را می‌خواهیم حفظ کنیم و اگر کنار هم بیاستند می توان تاحدی ترامپ وادار به عقب‌نشینی هم بکنند و سه غول اقتصادی اروپا نیز محسوب می شوند؛ بنابراین با همه این فضایل! وقتی از پذیرش میزبانی «دفتر کانال مبادلات مالی» (SPV) ، پرهیز می‌کنند از کشور کوچک و بی نام و نشان لوکزامبورگ – چند برابر کوچکتر از جیبوتی- واقعا چه انتظاری داریم؟! فرض که این کشور ذره بینی اروپایی و تنها با جمعیتی 600 هزار نفری هم پذیرفت که میزبان دفتر کانال مبادلات مالی بشود، ولی محتمل مقامات این کشور با اولین فشار آمریکا کانال مالی ایران و اروپا یک جا در اسید ذوب خواهند کرد! بماند که خبرگزاری رویترر گفته لوکزامبورگ مدت‌ها قبل از اتریش و بلژیک در برابر پیشنهاد میزبانی SPV گفته ما اینکاره نیستیم.
ب: اروپایی ها وقت کشی می‌کنند و اصلا مثل عراقچی بپذیریم ناتوان هستند. خب بعدش؟! ما در شرایط بازگشت تحریم‌ها و بالاترین جنگ اقتصادی ممکن چقدر فرصت داریم؟! آیا عاقالانه است که کسی در شرایط جنگی حتی یک دقیقه را هم از دست بدهد؟ تازه این را در کنار این موضوع بگذاریید که دیپلمات‌ها به رویترز گفته‌اند که این ساز و کار نیز به خودی خود همه جوانب تجارت ایران و اروپا را حفظ نخواهد ساخت و ابتدا بیشتر جنبه سمبولیک خواهد داشت تا عملی. خب این همه وقت کشی از طرف آنها را چه باید کرد؟ غیر از این است که باید ما وقت شان را بکشیم – یعنی دیگر وقت بهشان ندیم!- چگونه باید وقت آنها را کشت؟ راه حل این مساله چندان سخت نیست. تعیین آخرین ضرب الاجل ایران با اقتدار برای بازگشت به دوران قبل از برجام! ضرب الاجلی که اما و اگر نداشته باشد بلکه روز و ساعت داشته باشد.
