به گزارش پایگاه عدالت خواهان ایران" «رضا صالحی امیری» وزیر ارشاد سابق و رئیس فعلی کمیته ملی المپیک در مصاحبه با روزنامه ایران در پاسخ به این سؤال که «حضور زنان در ورزشگاه‌ها در حال حاضر چالش اصلی ورزش‌مان است، کمیته ملی المپیک نسبت به این موضوع چه موضعی دارد؟» گفت: «این موضوع در ۳ سطح قابل تحلیل است. اول از جنبه انسانی و اعتقادی. مبانی انسانی ما مبتنی است بر مفهوم بالا و والایی به نام عدالت. عدالت یک گفتمان و یک جریان دائمی در نظام اجتماعی در مبانی دینی ماست. عدالت از ابعاد مختلفی برخوردار است، عدالت فرهنگی، عدالت اجتماعی، عدالت سیاسی، عدالت اقتصادی، عدالت قومی، عدالت مذهبی و عدالت جنسیتی. ما نمی‌توانیم بگوییم که عدالت را می‌پذیریم اما برشی از آن را قبول نداریم. نکته دوم یک نیاز اجتماعی است، حضور زنان در عرصه‌های اجتماعی از جمله در ورزش یک نیاز است. ما نمی‌توانیم نیمی از جامعه را منع کنیم از حضور در اماکن و محیط‌های ورزشی و نیمی دیگر را تشویق کنیم. نکته سوم هماهنگی و همگرایی لازم با نهادهای دینی و سیاسی برای تحقق این مطالبه تاریخی زنان ایرانی است.
صالحی امیری در ادامه گفت: «معتقدم که باید نظر مثبت مراجع را اخذ کنیم و با تعامل حداکثر برای آنها تبیین کنیم که حضور زنان در ورزشگاه ایجاد مفسده نخواهد کرد. ما معتقدیم بین ورزشگاه، دانشگاه، کنسرت، سینما، تئاتر، پارک و بازار تفاوتی وجود ندارد چون در ورزشگاه‌ها زنان در سکوی مستقل قرار خواهند گرفت و هیچ گونه اختلاطی شکل نخواهد گرفت. دغدغه اصلی به کار بردن ادبیات نامناسب است که این با حوزه‌های ارزشی ما در تعارض است. تجربه ما در رویدادهای گذشته نشان داد که هر وقت نوامیس ما به ورزشگاه می‌آیند، مردان ما حرمت‌داری می‌کنند. ما نباید عملکرد چند نفر را به یک جامعه ۸۰ میلیونی ربط دهیم که این خطایی بزرگ است».
افزایش سرانه فضای ورزشی بانوان، استعدادیابی از دختران ایرانی در رشته‌های ورزشی، حضور زنان به عنوان تماشاچی در ورزش بانوان و...مواردی است که به هیچ عنوان برای برخی دولتمردان و اصلاح طلبان اهمیتی ندارد.
متاسفانه دولتمردان و رسانه‌های اصلاح طلب صرفاً به حضور زنان به عنوان تماشاچی در ورزش مردان اصرار دارند. واقعیت این است که طیف اصلاحات نگاه ابزاری به زنان دارد. این طیف به هیچ عنوان دغدغه‌ای برای احقاق حقوق بانوی ایرانی ندارد. هدف اصلی این جنجال آفرینی‌ها «ایجاد گسل‌های جنسیتی برای تحریک به اعتراض و آشوب» و «تقلیل جایگاه یک زن، از یک انسان به یک ابزار» است.
