به گزارش پایگاه عدالت خواهان ایران" اصلاح طلبان بازهم در یک شعار تکراری شکست خوردند. روز سه شنبه 12 شهریور ماه سال جاری رئیس جمهور با استناد به اصول 87 و 133 قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران و با عنایت به رای اعتماد روز سه شنبه 12 شهریور ماه 98 مجلس شورای اسلامی، طی حکمی «محسن حاجی میرزایی» را به سمت وزیر آموزش و پرورش منصوب کرد.
درحالی دوباره یک مرد به عنوان وزیر پیشنهادی آموزش و پرورش به مجلس شورای اسلامی بر مسند وزارت نشست که اصلاح طلبان سعی و تلاش بسیاری کردند تا شعار وزیر زن را محقق کنند. اما بازهم تلاششان با شکست مواجه شد. این آخرین تلاش اصلاح طلبان برای رسیدن به شعار نمایشی «وزیر زن» بود.
پس از اینکه «سید محمد بطحائی» وزیر سابق آموزش و پرورش به طور کاملا عجیبی استعفا کرد، برخی از فعالان زن اصلاح طلب با معرفی گزینه پیشنهادی خود سعی کردند که دولت را مجبور به انتخاب یک زن به عنوان وزیر کنند اما جالب اینجاست که دولت بدون اعتنا به تلاش فعالان زن اصلاح طلب کار خود را انجام داد.
«آذر منصوری» فعال اصلاح طلب درباره معرفی وزیر زن به عنوان وزیر آموزش و پرورش اظهار کرد: «به نظر می رسد شرایط برای انتخاب یک وزیر زن مهیا شده و دولت می تواند با این انتخاب پیام روشنی به بدنه اجتماعی حامی خود و زنان دهد.»
فائزه هاشمی رفسنجانی نیز خطاب به رئیس‌جمهور گفت: «ما زنان جامعه از شما انتظار داریم حالا که این فرصت به وجود آمده تا بار دیگر نسبت به انتصاب وزیر آموزش و پرورش اقدامی انجام دهید، یک وزیر زن را معرفی کنید.»
«طیبه سیاوشی» عضو کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی هم تاکید کرد: «انتخاب وزیر زن برای آموزش و پرورش، آخرین فرصت برای دولت روحانی برای حضور یک زن میان وزرا است و مسئولان باید بدانند که برای آنها صرفا یک انتخاب نیست، بلکه یک امر ضروری محسوب می شود تا موفق به پیشبرد اهداف خود و مطالبات جامعه شوند.»
اصلاح طلبان حتی گزینه ای برای این رویای فمنیستی خود داشتند که یکی از نمایندگان زن فراکسیون امید بود. جالب اینجاست که «معصومه ابتکار» معاونت امور زنان و خانواده ریاست جمهوری هم در ابتدا از پیشنهاد وزیر زن برای وزارت آموزش و پرورش حمایت کرد اما بعد فورا تمامی مواضع خود در حمایت از معرفی وزیر زن را از کانالش حذف کرده است. این موضوع نشان می داد دولت اهتمامی برای انتخاب وزیر زن ندارد و همین موضوع هم اتفاق افتاد.
این موضوع به اختلاف فاحش اصلاح طلبان و اعتدالیون نیز اشاره دارد. آنچه از ماجرای وزیر زن به عنوان صرفا یک شعار بر می آید این است که اصلاح طلبان فقط به دولت در حیطه شعارسازی و تحقق شعارهای خود بدون هیچ پشتوانه عملی نگاه می کنند اما دولت نیز در این عرصه وقعی به شعارهای اصلاح طلبی نمی دهند.
اصلاح طلبان این روزها در قبال ارتباط با دولت یکی به نعل و یکی به میخ می زنند. از یک طرف این جناح سیاسی سعی دارد خود را از دولت دور سازد تا کمتر حاشیه ها و هزینه های دولت را به گردن بگیرد و از سوی دیگر در تلاشی بی نتیجه قصد دارد مطالبات شعارگونه خود را به دولت تحمیل کند تا وجهه از دست رفته خود را باز یابد.
شعار وزیر زن یک شعار کاملا نمایشی برای بدست آوردن رضایت زنان از سوی اصلاح طلبان بود که با شکستی مفتضانه این پرونده نیز بسته شد. اصلاح طلبان در این دوره زمانی هر کاری می کنند که ابروی از دست رفته خود را دوباره باز یابند اما دولت با این جریان سیاسی همراهی نمی کند.
