محمود رمضان نژاد رزمنده جهادگر بابلی حدود دو ماه پیش بر اثر جراحات شیمیایی در تهران بستری شد. تعدادی از طلبه های بابلی می خواستند جمعه ای را از قم به عیادت این جانباز سرافراز بروند. من اما ترجیح دادم آن روز را با تعدادی دیگر از دوستان به عیادت طلبه جانباز جنگ نرم، علی خلیلی بروم. بچه هایی که آن روز به عیادت حاج محمود رفته بودند از قول وی نقل کردند که می گفت خواب امام رضا علیه السلام را دیده که به او گفته بلیت پروازت هنوز صادر نشده است. محمود این را که تعریف می کرد از ته دل آه می کشید و حسرت می خورد.
همان روز به علی خلیلی گفتم تو با این همه مصیبتی که کشیدی و سختی ها و بی مهری ها و مشکلات طاقت فرسایی که تحمل کردی از کار خودت پشیمان نیستی؟ حرفم تمام نشده بود که با قاطعیت سرش را به علامت مخالفت با گفته ام تکان داد و به سختی سخن گفت: من اگر باز هم در آن موقعیت قرار بگیرم از ناموس شیعه دفاع می کنم. کار من برای اسلام بود و توقعی از کسی ندارم …
در مدرسه علمیه خرمشهر، پای مزار مرحوم حجت الاسلام موسوی امام جماعت فقید مسجد جامع این شهر نشسته بودم که پیامک شهادت محمود رمضان نژاد آمد. خوشحال شدم که به آن چه آرزو داشت دست پیدا کرد و بلیت پروازش سرانجام صادر شد. لحظاتی نگذشت که خبر شهادت علی خلیلی را هم شنیدم.
آنهایی که این مطلب را می خوانند شهادت بدهند که بچه های جبهه اسلام با آگاهی و اراده پای در مسیر حق گذاشتند و تا آخرین لحظه حیاتشان، سختی ها را از منظر رحمانی ما رأیت الا جمیلا نگریستند و عاشقانه به دیدار معبود شتافتند.
اما این را هم برای تاریخ شهادت بدهید که بسیاری از بیمارستان های ایران اسلامی حاضر نبودند علی خلیلی را پذیرش کنند.
شهادت بدهید که به رغم تأیید جانبازی علی خلیلی توسط مرکز امر به معروف و نهی از منکر کشور، بنیاد ایثارگران تعلل نشان داد و تشکیل پرونده جانبازی او را دو سال در پیچ و خم های اداری نگه داشت تا لابد یکسره پرونده شهادت برایش تشکیل بدهد!
مردم! شاهد باشید که خانواده علی خلیلی برای تأمین مخارج جوان بسیجی جانباز خود مجبور به فروش منزل مسکونی شان شدند.
ایهاالناس برای نسل های بعد شهادت بدهید که همزمان با تأکید قاضی القضات جمهوری اسلامی مبنی بر اعدام کسانی که با سلاح سرد در جامعه ایجاد ناامنی کنند ضارب علی خلیلی کمتر از دو سال از زندان آزاد شد و اندکی بعد باز هم به دلیل ارتکاب شرارت و چاقو کشی دوباره به زندان افتاد.
شما را به خدا شاهد باشید که مدیریت حوزه علمیه قم در اقدامی عجیب برای فوت مادر جواد ظریف در مسجد اعظم قم مجلس ترحیم گرفت ولی پیام تسلیتی هم برای شهادت این طلبه حماسه ساز و پر افتخار حوزه صادر نکرد.
راستی از آن چهار نفری که به عیادت علی خلیلی رفته بودیم سه نفر به همراه ۲۵ طلبه و دانشجوی انقلابی دیگر در دهه آخر اسفند نود و دو به جرم نابخشودنی عدالتخواهی روانه زندان شدند.
محسن شیرازی اندکی بعد آزاد شد. حجت الاسلام موسی علی زاده که رفتار ناجوانمردانه ای را از سوی متولیان قانون در زندان شاهد بود برای حفظ کرامت و شرافت خود دست به اعتصاب غذا زد و پس از وخامت حال و بستری شدن در بیمارستان آزاد گردید. فاجعه ای را که درباره حاج علی زاده رقم خورد از طریق نهادهای ذی ربط پیگیری می کنیم و فعلا به خاطر حفظ آبروی نظام مقدس جمهوری اسلامی از افشای جزئیات آن تا حصول نتیجه نهایی خودداری می کنیم.
حجت الاسلام علی رضا جهانشاهی نیز بدون کوچکترین کرنشی عزتمندانه بر مواضع خود پای فشرد و در نهایت او نیز چند روز گذشته از زندان اخراج شد!
همان طور که پیش از این نوشتم مشکل اصلی برادران عزیز ما در دادگاه ویژه روحانیت و استانداری قم، نداشتن استراتژی مشخص و نگاه از بیرون به مسائل جاری کشور است که گاه باعث می شود اینگونه ناخواسته بازیچه کانون های قدرت قرار گرفته و رسانه های بیگانه را خشنود سازند.
دوستان دادگاه ویژه ای ما نباید فراموش کنند که روزی تنها باید طلبه سیرجانی را دستگیر می کردند. اندکی بعد چند طلبه دیگر به این فهرست اضافه شدند. اکنون دادگاه باید نزدیک به سی طلبه حزب اللهی را روانه زندان کند و لابد سالهای بعد ….
دادگاه ویژه ای ها اگر با تاریخ آشنا باشند خوب می دانند که هر طلبه یعنی یک رسانه. درکی که حضرت امام در سال ۴۱ از این ظرفیت داشت و توانست بنای پیروزی حق را پی ریزی کند.
بازداشت طلاب بسیجی و عدالتخواه، بهترین رخداد سال نود و دو برای جریان های عدالت طلب بود. این اشتباه بزرگ، بهترین فرصت را برای اثبات فاصله برخی از مسئولان از آرمان های انقلاب و ترجیح میز به میزان توسط آنها در اختیار مبلّغان جبهه عدالتخواهی قرار داد.
