به گزارش پایگاه عدالت خواهان"محسن مهدیان- جلسه دانشجویان با معاون عدلیه از جهات مختلف دیدنی و قابل اعتنا و تاریخی است. شاید مهمترین آن، تصویری است از رابطه مردم و حاکمیت که مایه فخر و مباهات انقلاب است. ای کاش رسانه ملی به این سطح از بلوغ می رسید که این جلسه را کامل پخش کند. محتوای جلسه مهم نیست؛ این جلسه سطحی از رشد آزادی بیان مردم و تحمل و پاسخگوئی حاکمیت است. خبرگزاری و رسانه های رسمی نیز عقب ماندند و وظیفه ذاتی شان را انجام ندادند. چرا نباید سخنان دانشجویان منتشر شود؟
رسانه هائی که همواره از عدلیه گلایه داشتد که حاضر نمی شوند نقدها را بشنوند، دیروز نشان دادند از مسئولین قضائی عقب ترند.
اما سطحی دیگر از تحلیل وجود دارد که نباید از کنار آن گذشت. به این فهم سوت بلبلی آقای محسنی اژه ای "متن" جلسه بود نه "حاشیه".
چرا؟
سوت بلبلی را باید در مقابل زنبیل قرمز تحلیل کرد. احتمالا شما هم مثل من در "سوت" متوقف نیستید.
"سوت زدن" سبکی از مواجهه سیاسی با مردم است که ریشه اش در "زنبیل قرمز" است. آقای محسنی اژه ای در یک ماه گذشته دو تصویر متفاوت از گذشته شان داشته اند. یکی واکنش به سخنان احمدی نژاد که همراه با تعابیری شبیه "لات" و "عقده ای" و "زبان هرز" و غیره بود و دیگری نیز همین سوت بلبلی است؛ این دو تصویر نشان می دهد جنس سیاسی آقای اژه ای وقتی مقابل زنبیل قرمزها قرار می گیرد، سوت زدن می شود.
"سوت بلبلی" و "زنبیل قرمز" هردو نمادهائی از یک سبک رفتاری سیاسی است که بجای مردم گرائی به توده گرائی رسیده است.
تفاوت ایندو چیست؟
مردم گرائی بر "عقلانیت و فهم مردم" سوار است و توده گرائی بر "جهل و هیجان مردم". توده گرائی همان روش سیاست ورزی غربی هاست که همراه با حامیان شان کنسرت می روند و می رقصند و نمایش اجرا می کنند.
زنبیل قرمز یک سبک رفتار سیاسی است که درونش لودگی سیاسی برای جلب توده هاست.
باید توجه داشت که کسانی که امروز زنبیل بدست شدند، صاحبان اصلی روش های سوت بلبلی در سیاست هستند.
برگردیم به دو دولت قبل. مدل برخورد با مردم در برخی سفرهای استانی رابخاطر بیاورید؟ "از کی اینجائید؟ یک ساعت، دو ساعت..." یا ماجرای پاره شدن قطعنامه دون یا اون ممه رو لولو برد یا هاله نور و غیره.
همان جریان که مردم را توده وار و بدون فکر و شخصیت فهم کرده بود بعد از قدرت نیز به زنبیل قرمز رسید. مهم نیست مخاطبش مردم اند یا حاکمیت. در هر دولت حالت برای جلب توجه به لودگی سیاسی می رسد.
این جریان که از قدرت کناره گیری کرد به زنبیل قرمز رسید. روز گذشته نیز منتقدین مقابل آقای اژه ای، از طرفداران آقای احمدی نژاد بودند. نوع مطالبه کردنشان نیز از همان جنس بود.
همان سبک سیاسی زنبیل قرمز به مطالبه گری تبدیل شده بود؛ به همین جهت در نهایت "بی عدالتی" مطالبه "عدالت" می کردند.
واکنش به رفتار زنبیل قرمزانه، سوت بلبلی است.
اما مع الاسف این چرخه ناخوش ادامه دارد....
