به گزارش پایگاه عدالت خواهان"همچنین قرار است به همین مناسبت مراسم گرامیداشت چهارمین سالگرد درگذشت قلندر موسیقی ایران (محمدرضا لطفی) روز جمعه با حضور و اجرای 'اردشیر کامکار' در محل تالار فخرالدین اسعد گرگانی، شهرستان گرگان مرکز استان گلستان برگزار شود.
محمدرضا لطفی در 17 دی ماه 1325 در گرگان دیده به جهان گشود و در 12 اردیبهشت 1393 در تهران دار فانی را وداع گفت.
لطفی ردیف دان، موسیقی دان، آهنگ‌ساز، نوازنده برجسته تار و سه تار، همچنین پژوهشگر و مدرس موسیقی سنتی ایرانی بود.
او از چهره های تاثیرگذار موسیقی ایرانی بود و با خلق آثاری چون «ایران ای سرای امید»، «کاروان شهید»، «برادر بی قراره» و «عشق داند» به میان توده مردم راه یافت.
لطفی بنیانگذار کانون فرهنگی و هنری چاووش، گروه شیدا و مکتبخانه میرزا عبدالله بود و هنرمندان بسیاری از جمله خانواده کامکارها، مجید درخشانی، صدیق تعریف، حمید متبسم و حسین بهروزی نیا را تربیت کرد.
او در کنار تار و سه تار، کمانچه، دف، نی و سنتور نیز می نواخت.
لطفی تجربه همکاری با خوانندگانی چون تاج اصفهانی، غلامحسین بنان و شجریان را داشته و همچنین خوانندگانی چون شهرام ناظری، هنگامه اخوان، صدیق تعریف، محمد گلریز و محمد معتمدی اولین بار توسط محمدرضا لطفی به جامعه موسیقی معرفی شدند.
لطفی به مدت پنج سال در هنرستان موسیقی به آموختن موسیقی پرداخت و موسیقی را نزد استادانی چون علی اکبر شهنازی و حبیب الله صالحی فرا گرفت.
صاحب اثر ماندگار «همیشه در میان» پس از پایان هنرستان به دانشکده موسیقی راه یافت و به تکمیل آموخته هایش پرداخت؛ در این زمان از دیگر استادان نیز بهره جست که می توان به نورعلی برومند، عبدالله دوامی، سعید هرمزی و سایر استادان دانشکده موسیقی اشاره کرد.
محمدرضا لطفی در سال 1343 جایزه نخست موسیقی دانان جوان را نیز به دست آورد و در اجرای ردیف آوازی توسط عبدالله دوامی با ساز تار وی را همراهی کرد.
خالق «عشق داند» در سال 1353 به عضویت گروه علمی دانشکده موسیقی درآمد و در همین سال همکاری خود را با رادیو آغاز کرد.
استاد محمد رضا لطفی به مدت یک سال و نیم مدیریت گروه موسیقی دانشکده موسیقی هنرهای زیبای تهران را بر عهده داشت و پس از آن از این سمت استعفا کرد.
در سال 1354 گروه شیدا را راه اندازی کرد و به همراه گروه عارف به سرپرستی حسین علیزاده به بازخوانی و اجرای دوباره آثار گذشتگان پرداخت.
در دوران اوج گیری انقلاب، گروه موسیقی «شیدا» به همراه گروه موسیقی «عارف» به سرپرستی حسین علیزاده در اعتراض به رژیم پهلوی از همکاری با رادیو انصراف دادند و کانون موسیقی «چاووش» را راه انداختد.
استاد محمدرضا لطفی در دوران اوج گیری انقلاب، کانون موسیقی چاووش را با همکاری هنرمندانی چون هوشنگ ابتهاج، محمدرضا لطفی، شهرام ناظری، حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان، علی اکبر شکارچی و ... راه اندازی کرد و در یک فعالیت چشمگیر آثاری از این گروه به جای ماند که به گفته بسیاری از اساتید از بهترین کارهای موسیقی ایران به شمار می روند.
آثاری که بخش هایی از آن در قالب «چاووش» در چند آلبوم تولید شد و برخی از آنها نواهای انقلابی بود که حتی به شکل دستفروش در ایام انقلاب توزیع می شد.
وی سال 80، پس از سال ها دوری از وطن به ایران بازگشت و در مکتب خانه میرزا عبدالله و کانون شیدا به تدریس علاقه مندان موسیقی مشغول بود و ضمن چندین اجرای تازه، شاگردان بسیاری نیز در ایران توانستند در کنار این استاد برجسته موسیقی، مشقِ ساز بگیرند.
زنده یاد استاد «محمدرضا لطفی» در 68 سالگی بدرود حیات گفت و طبق وصیتش در زادگاهش به خاک سپرده شود.
از آلبوم های محمدرضا لطفی می توان به «به یاد عارف» (بیات ترک)، «چهره به چهره» (نوا)، «سپیده» (ماهور)، «چشمه نوش» (راست پنجگاه)، «جان جان» (سه گاه)، «معمای هستی» (شور)، «عشق داند» (ابوعطا)، «رمز عشق» (ماهور)، «گریه بید» (سه گاه-اصفهان)، «قافله سالار» (نوا-راست پنجگاه)، «پرواز عشق» (سه گاه-اصفهان)، «خموشانه» (ابوعطا-بیات ترک)، «چهارگاه»، «به یاد درویش خان» (تکنوازی سه تار)، «یادواره استاد نورعلی برومند» (گروه همنوازان شیدا، دستگاه شور)، «همیشه در میان» (بداهه نوازی تار و سه تار در شور و دشتی)، «بال در بال» (شعر و موسیقی با ه.ا.سایه)، «تنها یک خاطره» (بداهه نوازی تار و سنتور همراه با فرامرز پایور)، «وطنم ایران» (اجرای گروه همنوازان شیدا، 1387) و «ای عاشقان» (اجرای گروه همنوازان شیدا در بیات اصفهان, 1388) اشاره کرد
