و اگر به اعتراض فکر کنید چه روشی برای ان در نظر می گیرید؟
به گزارش "پایگاه عدالت خواهان ایران" در افکار عمومی گاهی مفهوم خشم و اعتراض را مترادف می گیرند, در حالی که خشم حالتیست که فردی برانگیخته شده است و نحوه ی واکنش ان کاملا به روحیات شخصی و فرهنگش مرتبط می شود و می توان گفت فعلی کور و بی هدف است. شاید برای همین است که تا امروز اعتراض با مفهوم فوق، برای هر دو طرف چه فرد اعتراض کننده و چه فرد یا دانشگاه مورد اعتراض واقع شده, امری توام با ترس و واهمه بوده. فرد اعتراض کننده نسبت به هزینه هایی که باید متحمل شود و فرد یا دانشگاه مورد اعتراض واقع شده به بحرانی که با ان روبرو می شود. دانشجوها برای اعتراض به موارد زیر فکر می کنند: استاد بفهمد نمره را کم می کند، استاد بفهمد با ما چپ می افتد، و البته جای این موارد را سکوت, مجیز گویی, و شاید گاهی پذیرفتن تحقیر پر کند.
شاید دانشجوها به بروز خشم پنهانی اقدام کنند که لزوما شفافیت ندارد و نه فرد یا نهاد مورد اعتراض واقع شده از چرایی ان خشم اگاه نشود و اقداماتی که بیشتر به واکنش روحی و احساسی مرتبط باشد نه اقدامی موثر.
در اصل بین اعتراض و خشم تفاوت زیادیست، در خشم افراد تنها به مقابله به مثل یا تلافی فکر میکنند که به معنی تغییر خود یا دیگری نیست بلکه رفتاری احساسی و زودگذر و برانگیختی روحی است، ولی اعتراض رفتاری اگاه بخش توام با تغییر است هم برای خود هم برای دیگری. دانشجو یا هر فردی زمانی که اعتراض می کند اول شانیت خود را به رسمیت شناخته و دوم شانیت فرد یا دانشگاه مورد اعتراض را یاداور می شود و به فرد مقابل نسبت به رفتارش اگاهی می دهد و طبیعتا تاثیر ان باید بلند مدت تر باشد. ضمن انکه اعتراص می تواند برای خود فرد معترض نیز توام با اگاهی و درک بیشتر مسائل باشد. می توان گفت در اعترض برای هر دو طرف رشد نهفته است و اینکه چگونه با ان مواجه شوند می تواند به این رشد اضافه کند یا ان را کاملا از بین ببرد.
اعتراض در ایران و برای دانشجویان همیشه توام با هزینه بوده است، هزینه هایی که در نهایت و با حساب و کتاب می بینیم ارزش ان به اندازه ی هزینه اش نبوده و فقط دانشجو به مشکلات مختلف مبتلا شده. هر چند که روشهای اعتراض و مطالبه گری به درستی اموزش داده نشده که همین خود بر هزینه بر شدن اعتراضات دانشجویی اضافه کرده است.
ولی باید این سوال را جدی گرفت که چرا دانشجویان از اعتراض نسبت به مسائل مختلف و طرح آن مخصوصا در حوزه ی اساتید نگران هستند و سکوت را ترجیح می دهند؟
اعتراض را نه فقط به رسمیت بشناسیم بلکه به ان اعتبار دهیم, زیرا که قطعا یکی از راههای پیشرفت جدی تر ایران مخصوصا در حوزه ی علوم انسانی به رسمیت شناختن ان است.
*دانشجوی کارشناسی ارشد روابط بین الملل
