"هرچه زمان، به انتخابات مجلس آینده نزدیک تر می‌شود، تمایلات حسن روحانی برای مجلس آینده بیشتر خود را نشان می دهد.
اظهارات جدید رئیس جمهور درباره اینکه مجلس ایده آل وی مجلس اول پس از انقلاب است و مجلس آینده متشکل از هر دو جناح سیاسی کشور خواهد بود، گرچه شاید سخن جدیدی از طرف وی نیست بلکه برای ترسیم تفکر راهبردی رییس جمهور درباره انتخابات مجلس آینده قابل تأمل است.
حسن روحانی سال‌ها سابقه نمایندگی و حتی نائب رئیسی مجلس را دارد. برای شخصی با تجارب وی درباره مجلس شورای اسلامی، نمی توان این را تصور کرد که نسبت به انتخابات آینده مجلس بی تفاوت باشد. اما در یک دید کلان روحانی از مجلس آینده چه می خواهد؟
روحانی طی دو سال اخیر شاید بارها این احساس را داشته است که باید به دنبال مجلس همسو با دولت باشد. این مسأله بارها از طرف اطرافیان وی و دولتمردان طراز اول تدبیر و امید نیز مطرح شده است. زیرا روحانی پرونده هایی را در اولویت خود قرار داده که برای به سرانجام رسیدنش باید از گردنه مجلس شورای اسلامی بگذرد. به عنوان نمونه به
سرانجام رسیدن توافق هسته ای بدون مجلس عملا هیچگاه به عرصه اجرایی و قانونی نخواهد رسید. گرچه دولتمردان تلاش کرده اند که مجلس را با طرح مصلحت‌های خاص از گردونه توافق هسته‌ای حتی حذف کنند ولی نهایتا این مجلس است که باید توافق را به زیر ذره بین ببرد.
دو سال اول دولت روحانی گرچه تمام قد صرف پرونده هسته ای و بازماندن از پرونده های مهم دیگر در حوزه اقتصاد کشور و برخی مسائل منطقه ای شد اما دو سال آینده به نظر می رسد که عمر دولت با نگاه مسأله اقتصاد ـ البته عمدتا بر پایه تعامل با غرب و زمینه سازی برای سرمایه گذاری خارجی - و همچنین نیم نگاهی به موضوعات مدنی خواهد گذشت.
دولت در ادامه سیاست خارجه خود با خروجی اقتصادی بازهم به گردنه مجلس خواهد رسید. روحانی مجلس آینده را مجلسی می خواهد که تخفیف های جدی در راه تعامل با گروه های اقتصادی غربی از خود نشان بدهد. قطعا دولت برخی انتقادات مجلس آینده، شبیه آنچه از مجلس فعلی درباره سفر فابیوس به تهران، اظهارات مداخله جویانه برخی مقامات غربی درباره مسائل داخلی و شکستن برخی خط قرمزها توسط آنها درباره فتنه یا مسائلی همچون حقوق بشر و... مطرح شده است را برنخواهد تابید. همچنانکه در دو سال گذشته در همین موارد دولتمردان رفتار مجلس فعلی را زیرسؤال بردند. به همین دلیل مجلس آینده باید استدلالات و مصلحت های روحانی درباره غرب را درک و همسو با وی باشد.
از سوی دیگر دولت به درخواست گروه های اصلاح طلب و همچنین مطابق با برخی وعده های انتخاباتی به دنبال تحرکاتی در حوزه مسائل سیاست داخلی و مدنی خواهد بود. در همین راستا هم مجلس
آینده باید ظاهرا معذوریت های دولت تدبیر و امید را در مسائل داخلی درک کند. متاسفانه خواسته های برخی از گروه های اصلاح طلب در بازگشت جریان فتنه و آزادی سران آن، سهل گرفتن در مقرارت اسلامی به خصوص مسائلی همچون حجاب و... خلاصه شده است.
برخی اظهارات دولتمردان نیز نشانه کرنش در برابر چنین خواسته هایی است که قبل از آنکه مدنی باشد بوی سیاسی می دهد.
از همین دریچه نگاه؛ دولت روحانی به دنبال مجلسی است که معذوریت های دولت وی را در مسائل مدنی درک کند و باز به همین دلیل مجلسی را که در قضایایی همچون قانون امر به معروف و نهی از منکر مانند مجلس فعلی رفتار کند برنخواهد تابید.
اما حسن روحانی گفته است که مجلس آینده مجلسی متشکل از دو جناح خواهد بود. اما منظور روحانی از مجلس با دوجناح چیست؟ آیا روحانی واقعا به دنبال مجلسی متشکل از اصولگرایان و اصلاح طلبان است؟ حسن روحانی بارها گفته است که به دنبال مجلسی با گفتمان معتدلین است. چهره هایی همچون جهانگیری ـ به عنوان یک اصلاح طلب کارگزارانی ـ و مهندس نوبخت ـ به عنوان یک اعتدالگرای منتسب به حزب اعتدال و توسعه ـ از مجلس آینده با عنوان مجلس معتدل ولی همسو با دولت تدبیر و امید نام برده اند. اما واقعیت این است که دولت روحانی و به خصوص شخص وی بیش از اصولگرا یا اصلاح طلب بودن مجلس، به دنبال مجلس همسو است. رفتار دو سال اخیر دولت نیز همین را نشان می دهد. هر چند روحانی به سمت اصلاح طلبان بسیار بیشتر از اصولگرایان چرخش کرده ولی در هر دو جناح به دنبال یارگیری برای همسویی کامل با دولت است. بدین ترتیب روحانی به دنبال یک مجلس با حضور یک جناح است. آن هم جناح همسو با دولت!
