به گزارش "پایگاه عدالت خواهان ایران":آن‌قدر غرق در دغدغه‌ها شده‌ایم که حتی برای ساخت سنگ مزار برای قبور مطهرشان غفلت می‌کنیم و بی‌توجه به قبور شهدایی شده‌ایم که همیشه مدیون‌شان هستیم.
یادمان‌های شهدا در هر شهر نقش یادآوری، پاسداشت و استمرار بخشی از تاریخ پر افتخار مردم ایران را دارند که به صورت پاتوقی برای مردم و جوانان آن شهر درآمده که دل‌ها را روانه یاد شهدا می‌کند. یادمان‌های شهدا تداعی‌کننده خاطرات ارزش‌های مقاومت، ایثار و شهادت در جامعه اسلامی ایران و مکانی برای تجدید میثاق با شهدا، الگوسازی برای نسل جوان و تجلی جایگاه رفیع جهاد و شهادت است.
امروز هرچه داریم از دیروزمان است که جوانانی رفتند تا فردای ما آباد باشد، پس چه افتخاری بالاتر از اینکه گذشته سرشار از رشادت و مردانگی جوانان میهن را شریف بشماریم.
اما گویا همچنان سریال دنباله‌دار بی‌مهری مسئولان دزفول به شهدای گمنام و عدم همت آنها برای ساخت یادمان‌های شهدای گمنام در این شهر ادامه دارد و این‌بار کم‌همتی این مسئولان به ساخت یادمان شهدای گمنام شهرک حمزه شیرین آب تسری یافته است، که ای‌کاش این استخوان‌های مقدس و مطهر در همان میدان معرکه می‌ماند تا این همه در برابرشان عرق خجلت نریزیم.
اما گویا همچنان سریال دنباله‌دار بی‌مهری مسئولان دزفول به شهدای گمنام و عدم همت آنها برای ساخت یادمان‌های شهدای گمنام در این شهر ادامه دارد و این‌بار کم‌همتی این مسئولان به ساخت یادمان شهدای گمنام شهرک حمزه شیرین آب تسری یافته است، که ای‌کاش این استخوان‌های مقدس و مطهر در همان میدان معرکه می‌ماند تا این همه در برابرشان عرق خجلت نریزیم.
آنان که دیروز برای حفظ این مرز و بوم خالصانه برای دفاع از وطن کمر همت بستند و با غیرت و شجاعت در میدان جنگ حاضر شدند، یکی با سن کم رفت و دیگری رزمنده‌ای بود که تازه وارد دوره جوانی شده بود اما همه با غیرت جنگیدند و هدف‌شان یکی بود؛ دفاع از وطن، جوانانی که در کیلومترها دور از وطن در غربت شهید شدند اما اکنون نیز به غربتی دیگر رسیده‌اند و اینجا گمنام‌ترند.
پیکرهای مطهر دو شهید گمنام 22 و 30 ساله که در عملیات کربلای چهار به درجه رفیع شهادت نائل آمده بودند پس از سال‌ها غربت به خاک سپرده شدند اما از سال 96 تاکنون این شهدا در پی بی‌مهری و در سایه بی‌توجهی مسئولان که امروز پست و مقام خود را از این بی‌نامان و گمنامان دارند، در حال اسفناک حتی یک سنگ مزار هم ندارند و دل هر انسانی را می‌رنجاند، و به حال خود رها شده‌اند...
مگر فراموش کرده‌ایم امام راحل(ره) در وصف شهدای گمنام فرمودند: «سلام من بر مفقودین عزیز که مونسی جز نسیم صحرا و پناهگاهی به‌‌جز مادرشان حضرت زهرا(س) ندارند»؟
مگر فراموش کرده‌ایم رهبر معظم انقلاب فرمودند: "نگذارید غبارهای فراموشی روی این خاطره‌ها را بگیرد و یاد شهیدان نباید در جامعه‌ی ما از ذهنیت‌ها خارج شود"، اما گویی گمنامی و مهجوری این شهدا حتی در مقبره آنها هم نمود دارد و ای‌کاش فراموش نکنیم که آرامش و آسایش امروزمان را مدیون چه‌کسانی هستیم...
حالا باید منتظر ماند و دید که چند سال دیگر، باید منتظر ماند تا برای قبور این شهدای والامقام حداقل یک سنگ مزار ساخته شود.
به‌راستی چگونه باید گفت تا صدایی شنیده شود و اقدام و تلاشی برای ساخت یادمان دو شهید گمنام صورت گیرد؟
چرا مسئولان نسبت به ساخت یادمان شهدای گمنام بی‌توجهی می‌کنند؟
یادمان نرود همین شهدا روزگاری از خانه و زندگی خود دل کندند، به میدان نبرد رفته و در غربت به شهادت رسیدند اما حالا برخی از مسئولان حتی برای ساخت سنگ مزار این عزیزان هم توجهی ندارند!
شرمنده‌ایم که یادمان رفته جان خود را برای دفاع از وطن تقدیم کرده‌اید، شرمنده‌ایم که عمری پدر و مادرتان در انتظار آمدن شما چشم به در دوخته بودند و حالا ما چه کرده‌ایم با شما...
به نوشته تسنیم، اگرچه مردم شهرک حمزه شیرین آب پیگیری‌های متعددی از دستگاه‌های مختلف داشته‌اند اما مسئولان جواب درستی به این خواسته مردم برای رسیدگی به این وضعیت نداده‌اند.
وقتی در وسط دزفول مزار این عزیزان اینگونه است برای مزارهای شهدای گمنامی که در مناطق دیگر شهرستان می باشند چه بنویسیم؟! فقط باید نوشت:" شرمنده ایم شهدا؛ که برخی از مسئولان جز حرف و ادعا حرفی برای گفتن ندارند!"
