به گزارش پایگاه عدالت خواهان"مسئولان باید توجه داشته باشند که حتی مردم عادی نیز می دانند که روابط و ضوابط و پارتی بازی ها معجزه می کنند و می توانند برای برخی افراد فاقد تخصص و تحصیلات، سودها و موقعیت های کلان به ارمغان آورند؛ پارتی بازی ها کلید رهایی از چنگ قانون هستند، زمان انجام کارها را تسریع می بخشند، ظالم یا قانون شکن را به یک فرد محق و شریف تبدیل می کنند و مظلوم و متضرر را متهم به توهم و کج فهمی می نمایند و... اینها تنها بخشی از معجزات پارتی بازی است.
و اما روی دیگر این سکه، ناامیدی و بی اعتمادی است که یک جامعه را اسیر و فلج می کند. بسیارند افرادی که امید آنها برای داشتن موقعیت هایی که شایستگی آن را داشته اند از بین رفته است. بسیارند کسانی که حقوق مسلم آنها به واسطه رشوه و یا پارتی بازی، پایمال شده و همه این ها در خاطره خاموش جامعه، نوعی بی اعتمادی و ناامنی و ناامیدی ایجاد می کند.
این پدیده شوم می تواند به طور قابل توجهی بر اراده و اعتماد فردی افراد جامعه نیز تاثیر بگذارد؛ به طوری که حتی در مواردی که گزینش افراد به صورت کاملا منصفانه و عاری از هرگونه رابطه و ضابطه ای صورت می پذیرد، بیشتر مردم به سبب پیشینه و زمینه ذهنی که پارتی بازی را عامل موثر و حاکم در گزینش می پندارند، علیرغم داشتن تخصص از ورود به چنین عرصه هایی چشم پوشی می کنند و نتیجه اینکه هم آنها با وجود تحصیل و داشتن تخصص از رشد اجتماعی باز می مانند و هم جامعه از تخصص و مهارت های آنها بی بهره می ماند.
به هر حال، آنچه در پایان قابل ذکر مي باشد این است که یک بیماری، زمانی در بطن یک جامعه نهادینه می شود که عموم مردم به آن عادت کرده و ناخواسته وجود چنین ناهنجاری را بپذیرند
آیه ای در رد پارتی بازی!
دستور قرآن در این آیه به رعایت عدالت حتی درباره خویشان است. می فرماید مبادا رابطه خویشاوندى را بر ضابطه حقّ و عدل، ترجیح دهید! در حقیقت آیات به نفی مستقیم پارتی بازی اشاره دارد.
در بخش انتهایی آیه 152 از سوره انعام می خوانیم: «... وَ إِذَا قُلْتُمْ فَاعْدِلُواْ وَلَوْ كَانَ ذَا قُرْبَى وَبِعَهْدِ اللّهِ أَوْفُواْ ذَلِكُمْ وَصَّاكُم بِهِ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ: ... و هرگاه سخن گویید عادلانه گویید هر چند درباره خویشاوندان باشد و به عهد خدا وفا کنید اینهاست آنچه خدا شما را بدان سفارش می کند، باشد که پند گیرید.»
و در جایی دیگر می فرماید: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُونُوا قَوَّامِینَ بِالْقِسْطِ شُهَدَاءَ لِلَّهِ وَلَوْ عَلَى أَنْفُسِکُمْ أَوِ الْوَالِدَیْنِ وَالأقْرَبِینَ إِنْ یَکُنْ غَنِیًّا أَوْ فَقِیرًا فَاللَّهُ أَوْلَى بِهِمَا فَلا تَتَّبِعُوا الْهَوَى أَنْ تَعْدِلُوا وَإِنْ تَلْوُوا أَوْ تُعْرِضُوا فَإِنَّ اللَّهَ کَانَ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِیرًا؛ ای کسانی که ایمان آورده اید! کاملا قیام به عدالت کنید! برای خدا شهادت دهید، اگر چه (این گواهی) به زیان خود شما، یا پدر و مادر و نزدیکان شما بوده باشد! (چرا که) اگر آنها غنی یا فقیر باشند، خداوند سزاوارتر است که از آنان حمایت کند. بنا بر این، از هوی و هوس پیروی نکنید که از حق، منحرف خواهید شد! و اگر حق را تحریف کنید، و یا از اظهار آن، اعراض نمایید، خداوند به آنچه انجام می دهید، آگاه است. (نساء/ 135)
چرا در قرآن با عدالت، خویشاوندان و اقربا تأکید شده است؟
در پاسخ باید گفت که عاطفه قرابت و خویشاوندی از هر چیز دیگری، بیشتر آدمی را به دفاع بیجا و جانبداری ناروا وا می دارد. لذا این برای جامعه اسلامی آفت است که افرادی به اسم خویشاوندی و آقازاده بودن از امتیازات مالی و مقامی خاصی برخوردار باشند.
رهبر معظم انقلاب در شرح روایتی از امیرالمومنین (علیه السلام) با این مضمون که "ای مردم بدانید هیچ شرافتی بالاتر از اسلام نیست" فرمودند: «حضرت فرمود اسلام شرف است، قومت هر که می خواهد باشد، کیسه ات (اموالت) هر چقدر می خواهد باشد، دیگر در جامعه این آقا نمی تواند بگوید من آقازاده فلانی هستم اینها حرف مفت است!» (جلسه درس خارج فقه دوشنبه 30/9/94)
