سید محمد خاتمی، رئیس دولت های اصلاحات و جزو سران فتنه و البته چهره شهره شده به آقای «تکرار می کنم» انتخابات های مجلس دهم و ریاست جمهوری سال 96 که بسیاری هنوز منتظر پاسخگویی او هستند، ظاهرا قصد کرده تا از سکوت خبری حدودا طولانی مدت اخیر بیرون بیاید. خاتمی که چند روز پیش هم در پاسخ به ادعای عجیب عیسی کلانتری پیرامون نظر موافق امام(ره) درباره آوازخوانی زنان، با تکذیب خود علائمی از حضور نشان داده بود، این بار و با انتشار یک پیام ویدئویی و البته به صورت چهره خیرخواه و طلبکارانه اعلام حضور کرده است.
البته باید این راه هم اشاره کرد که شرایط جریان اصلاحات به هیچ وجه خوب نبوده و جدای از انگشت اتهام مردم به سمت سران این جریان و خصوصا شخص خاتمی به دلیل فرد پیشنهاد دهنده رای به اعضای فراکسیون امید، روحانی و اعضای شورای شهر تهران، اصلاح طلبان با شکست سنگینی در انتخابات دوم اسفند مواجه شدند و این روزها در بین احزاب مخلف این جریان، اختلافات شدیدی به وجود آمده است. تا آنجا که حتی عده ای نظیر کرباسچی، نه تنها خاتمی را به عنوان رهبر این جریان رد می کنند بلکه حتی از امکان حذف او هم سخن به میان آورده اند.
به گزارش پایگاه عدالت خواهان ایران" ، بخش های مهم اظهارات خاتمی را خواهید خواند:
*فاصله طبقاتی در کشور افزایش یافته و درآمدهای دولت کاهش و هزینه‌ها افزایش یافته است. ضمن اینکه یکی از مصیبت‌های ما در چند دهه اخیر این بوده که طبقه متوسط روز به روز کوچک‌تر و ضعیف‌تر شده و ما این طبقه را که باید موتور محرکه جامعه باشد را به سمت طبقات ضعیف‌تر و محروم‌تر پرتاب کرده‌ایم.
*وقتی من از آشتی ملی گفتم، استقبالی از آن ایده نشد و حتی برخی نسبت به آن اعتراض هم داشتند. اما خدا می‌داند که من تنها از سر خیرخواهی آن موضوع را مطرح کردم. من نه نگاهی به قدرت دارم و نه سر سوزنی دلم برای قدرت تنگ شده و تنها نگران مردم و جامعه دولت و نظام هستم.
*امروز هم می‌گویم باید از فضای ایجاد شده بعد از کرونا برای ایجاد و گسترش همبستگی ملی در کشور استفاده کرد. باید بخش‌های مختلف جامعه در کنار هم قرار بگیرند و دولت هم اولویت خود را حمایت از مشاغل کوچک‌تر قرار دهد تا بتوانیم در کنار یکدیگر قرار بگیریم.
*ما نمی‌توانیم مشکلات را منکر شویم، حتی اگر ما منکر شویم، این مشکلات وجود دارند و مردم ما از وضعیت کنونی ناراضی هستند. این نارضایتی به بی‌اعتمادی منجر می‌شود و بی اعتمادی به ناامیدی می‌انجامد. در ادامه این ناامیدی خدایی نکرده به تدریج ممکن است حرکات خشونت آمیز از سوی ناراضیان مشاهده شود و در مقابل هم احتمالا ممکن است حکومت با خشونت پاسخ این اقدامات را بدهد و ما در یک سیکل خشونتی قرار گیریم که بازگشت آن به شدیدتر شدن این سیکل خشونت آمیز در جامعه می‌انجامد.
*راه حل این است که اگر هر بخشی از نظام، دولت، حکومت یا مردم و جامعه جایی اشتباه کرده‌اند این اشتباه خود را بپذیرند و به آن اعتراف کنند و سعی کنند مشکلات را حل کنند تا پیش از زمانی که دیر نشده دل‌ها را به یکدیگر نزدیک کنیم.
