طی 5 ماه گذشته موج جدیدی از حرمت شکنی و انتقامگیری از نیروهای شاخص جبهه انقلاب اسلامی به راه افتاده و در این راستا، هرچند روز یکبار، یکی از چهره های دارای پایگاه اجتماعی و مردمی که به نحوی در جریان فتنه، عماروار وارد عرصه ی روشنگری شده و اعتبار خود را که برگرفته از همین انقلاب و خون شهدا بود، را به روی دست گرفته و به پای آرمان های امام خمینی(ره) و امام خامنه ای فدا کردند، مورد هجمه ی جریان رسانه ای معاند قرار گرفته است.
براساس این گزارش، موضوع شارلاتانیزم رسانه ای ناجوانمردانه ای که طی هفته ی گذشته علیه یکی از مداحان محبوب و ولایی کشورمان به راه افتاد، در واقع بیش از هر چیز، خشم و عصبانیت فتنه گران بی دین از دستگاه اهل بیت(ع) را به تصویر کشید.
آنانی که در روز عزای عالم، عاشورای حسینی(ع)، در اوج فتنه 88 به رقص و سوت و کف و هورا پرداخته و یاد یزید و شمر را در اذهان زنده کردند، از همان 9 دی که هیات های مذهبی پشت سر سخنرانان و مداحان انقلابی و ولایی، میداندار اصلی آن حماسه ی تاریخی و ماندگار شدند، از ذاکران اهل بیت(ع) و بلکه از خود امام حسین(ع) کینه به دل گرفتند.
ضدانقلاب هایی که معجونی از بهایی، منافق، سلطنت طلب، کمونیسم و پادوهای داخلی آنها بودند و طی 8 ماه آسایش و امنیت کشور، به ویژه پایتخت را نشانه رفته بودند، با ورود ماه محرم و افزایش بصیرت حسینی مردم، به یکباره همه چیز را از دست رفته دیدند و شاید هر انسان کوردل دیگری هم جای آنها بود، دچار نوعی کینه ورزی با این تشکیلات حسینی می شد.
آنانی که 8 ماه، با انواع سلاح های مجاز و غیرمجاز به جوانان این مرز و بوم که هیچ، حتی به خودشان هم رحم نکردند و امثال دخترکی به نام آقاسلطان را در خیابان های تهران کشتند تا بار مسئولیتش را به گردن نظام مظلوم بیندازند، حالا دایه ی مهربانتر از مادر شده اند و برای امنیت مردم فریاد ریاکارانه ی وامصیبتا سر می دهند!
دنیای عجیبی شده است؛ خودشان می کشند، خودشان بی قانونی می کنند، خودشان ضدامنیت ملی فعالیت می کنند و حتی به عزای اباعبدالله الحسین(ع) هم رحم نمی کنند، و حالا خودشان را سینه چاک دفاع از آسایش مردم جا می زنند.
سوال ساده ای مطرح است و پاسخش، نزد مخاطبان منصف و گرانقدر محفوظ، و آن اینکه آنانی که در عاشورای سال 88 شمسی کف زدند و رقصیدند، اگر در عاشورای سال 61 هجری و در واقعه ی کربلا حاضر بودند، در کدام طرف می ایستادند؛ سپاه امام حسین(ع) یا شمر و یزید و ابن زیاد و ابن سعد؟!
پس چه توقعی است از مداحانی که عمری، زندگیشان وقف روضه های کربلا شده است تا آنان، در برابر نعره های انکرالاصوات یزیدیان، سکوت کنند و دم برنیاورند؟ پس چه کل یوم عاشورایی و چه کل ارض کربلایی؟
اگر امثال حاج محمود کریمی، حاج منصور ارضی، حاج سعید حدادیان، حاج حسین سازور و بسیاری دیگر از مداحان مطرح و غیرمطرح کشور، در آن روز واقعه سکوتی مانند ساکتین و حامیان فتنه اختیار می کردند، باید مورد مواخذه قرار می گرفتند و اینک که آنان، با همه ی اعتبار و آبرویی که به جهت نوکری دستگاه سیدالشهداء(ع) کسب کرده اند، قابل تقدیر همیشگی هستند.
امثال محمود کریمی که خود از خانواده های معظم شهداست و در سنین نوجوانی در جبهه های دفاع مقدس نیز حاضر شده است، اگر از ملامت و توهین و تخریب های ضدانقلاب و بی دین ها هراسی داشتند، که هرگز نباید وارد این عرصه می شدند.
اینان، در همان قدم نخست ورود به مسیر ستایشگری و نوکری امام حسین(ع)، بابی انت و امی را با همه ی وجود فریاد زده اند و سپس، مدال نوکری را دریافت کرده اند و نوکر سالار زینب(س) آیا در برابر یزیدیان می تواند ساکت بماند؟ هیهات!
بگذار از بی بی سی جیره خوار دستگاه دیپلماسی روباه پیر و روزآنلاین صدای آمریکا و دیگر قلاده به گردن های شیطان بزرگ گرفته تا سایت آقازاده ی متهم و فتنه گر هرچه دلشان می خواهد بگویند.
بگذار همقطاران بی دین ها و بهایی ها و هجنسگراها و پیاده نظام تئوری های جرج سوروس ها و جین شارپ ها، درصدد انتقامگیری از عمارهای انقلاب باشند و به خیال خام خود، یک هفته بر مرکب نامراد سوار شوند، مگر محمود کریمی ها بیدی هستند که با این بادها بلرزند؟
از رسانه هایی که حتی در روز عاشورا هم شرم دارند تا خبر و تصویری از مراسم عزاداری مردم حسینی کشورمان را منتشر کنند، چه توقعی هست؟ از آنانی که برای خنده های شیطانی اوباما و جان کری و دیگر قلاده دارهای جهان غش وریسه می روند، چه انتظاری است؟
اگر امثال این تفاله های فتنه گر به امثال محمود کریمی ها نپردازند، جای شک و تردید ایجاد می شود.
حال، شاید فردی مانند حاج محمود عزیز، حتی اشتباهی هم مرتکب شده باشد، قطعا مسیر قضایی و رسیدگی آن مانند همه ی مردم طی خواهد شد و حکمش هم بی هیچ رانت و لابی گری صادر می شود. اما باید یقه ی آنانی را گرفت که در این مملکت به انواع فسادهای اقتصادی و امنیتی مبتلا شدند و پس از فتنه گری های فراوان، فرار را بر قرار ترجیح داده اند و حالا هم با انواع زدوبندها نمی خواهند زیر بار عدالت بروند.
مگر حاج منصور و حاج سعید، طی سال های گذشته به پای میز محاکمه نرفتند و بدون جاروجنجال، به مسیر قانونی پرونده شاکیان از خود تن ندادند؟ پس این جامعه معزز، دامنش از انواع لکه ها پاک و مبراست، دیگران باید فکری به حال پرونده های چند وانتی و سنگین خود کنند که حتی حاضر نیستند یک دادگاهی خشک و خالی را هم تحمل کنند.
همانانی که برای جلسه ی دادگاه یکی از اعضای خانواده شان، لشگرکشی خاندانی می کنند تا همه چیز را تحت تاثیر خود قرار دهند.
نیروها و رسانه های انقلابی برای 3 سال و اندی پیش رو، باید خود را برای چنین تخریب ها و هتاکی هایی مهیا کنند؛ یک روز حاج منصور ارضی، روز دیگر سعید حدادیان، مدتی بعد علیرضا پناهیان، سپس حسن عباسی، امروز محمود کریمی، فردا نوبت کدام فدایی ولایت است؟
ضمن اینکه رعایت ملزومات این جنگ نرم جدید از سوی تمام افراد فوق الذکر و دیگر چهره های شاخص و مردمی و انقلابی، بیش از گذشته احساس می شود.
پس، حالا هم از حاج محمود می خواهیم رساتر از همیشه، دلها را راهی حرم سقای کربلا کند و با سینه زنان و مستمعین بی شمارش، دم بگیرد که: این بیرق علمداره هنوز رو زمین نیفتاده...
