به گزارش پایگاه عدالت خواهان" - حتی بدبین‌ترین حامیان ستاد آقای محمدرضا عارف در سال 1392 گمان نمی‌کردند که بعد از کناره‌گیری بدون سر‌و‌صدای عارف به نفع حجت‌الاسلام روحانی در انتخابات ریاست جمهوری، نه فقط دست عارف از پست‌های کلیدی دولت کوتاه بماند، بلکه حداقل در سال اول ورود به مجلس شورای اسلامی از ریاست مجلس هم محروم شود.
بعد از انتخابات ریاست جمهوری دوره قبل و انتخاب حجت‌الاسلام روحانی به‌عنوان رییس‌جمهور، محمدرضا عارف به مسوولیتی در دولت نرسید و بعد از آن بود که بحث حضور وی در انتخابات مجلس و در نهایت ریاست مجلس مطرح شد.
طولی نکشید که وی با رأی مردم تهران وارد مجلس شورای اسلامی شد اما در نهایت نتوانست به ریاست مجلس و حتی ریاست کمیسیون‌های مطبوعش برسد. محمدرضا عارف حتی بعد از رأی نیاوردن در انتخابات ریاست مجلس درجلسه‌ای به انتقاد شدید از خاتمی و روحانی پرداخت و گفت: این آقایان قرار بود با منتخبان جلسه‌ای بگذارند و آنها را برای ریاست بنده سرخط کنند که نکردند.
بعد از عدم موفقیت عارف در انتخابات هیات رییسه مجلس، هم‌صدایی اصلاح‌طلبان و اعتدالی‌ها به منظور عدم حضور عارف در انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم بیش از گذشته به گوش رسید. چرا که موسوی لاری، وزیر کشور اصلاحات و فعال اصلاح‌طلب در اواسط خرداد سال جاری و در جلسه‌ای به انتقاد تند از رقابت عارف با لاریجانی پرداخت و گفته بود: «به آقای عارف بارها گفتیم نیاید ولی قبول نکرد، غرور ایشان را گرفته بود، نتیجه انتخابات رییس مجلس برای تنظیم باد آقای عارف لازم بود.»
از این‌رو عملاً شرایطی برای عارف به‌وجود آمد که اصلاحات بعد از عبور از نام وی در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم، از نام وی به منظور تصدی ریاست مجلس هم عبور کرد و عملاً به نظر می‌رسد با توجه به زمان باقیمانده به برگزاری انتخابات ریاست جمهوری وی شانسی برای ائتلاف اصلاح‌طلبان و اعتدال‌گرایان نداشته باشد، این در حالی است که خود محمدرضا عارف در اواخر مردادماه سال جاری به خبرگزاری «تسنیم» درباره احتمال حضورش در انتخابات ۹۶ گفته بود: در هر سنگری لازم باشد خدمت می‌کنم، اما در ۳۸ سال گذشته تلاش داشته‌ام از خودم عبور کنم. البته چندروز قبل از این مصاحبه هم عارف نسبت به این سؤال که آیا حسن روحانی تنها گزینه اصلاح‌طلبان برای انتخابات ریاست‌جمهوری است، واکنش نشان می‌دهد و می‌گوید: من هر نظری در این‌باره بدهم، شخصی تلقی می‌شود چرا که هنوز مرجع نهایی حضور جریان اصلاحات در این انتخابات مشخص نشده است.
از طرفی دیگر انتقادات عارف از دولت و رییس‌جمهور بعد از برگزاری انتخابات مجلس شورای اسلامی و نشستن وی بر صندلی بهارستان، رنگ و بوی جدید به خود گرفته است که این مساله می‌تواند احساس وظیفه عارف را برای حضور بدون انصراف در انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم را تقویت کند.
به گونه‌ای که محمد رضا عارف در اواخر مردادماه سال جاری و در دیدار با جمعی از فعالان سیاسی ستادهای اصلاح‌طلبان در انتخابات مجلس و فعالان سیاسی جنوب تهران با انتقاد از روحانی گفت: اگر بخواهیم نسبت به فرصت‌هایی که در این چند سال از دست دادیم تمرکز کنیم سؤالات زیادی وجود دارد. به ویژه اینکه چرا از فضایی که در اسفند 94 در کشور و به خصوص در تهران اتفاق افتاد استفاده نشد و این جای سؤال جدی دارد و باید تأسف خورد که تا چه زمانی باید فرصت‌سوزی کنیم؟
رییس فراکسیون امید تأکید کرد: نمی‌توان چهار سال گذران امور کرد و بعد دوباره از مردم رأی خواست. ما یک تعهدی نسبت به رأی مردم داریم و باید با کمک حامیان تفکر اصلاح‌طلبی پاسخگوی رأی مردم باشیم.
از طرفی دیگر این روزها جریان تندرو اصلاحات رویای «روحانی بدون رقیب انتخاباتی» را در سر می‌پروراند، رؤیایی که با توجه به طمع اصلاح‌طلبان به منظور رأی آوری روحانی در انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم، عملاً به عبور و کنار گذاشتن عارف دامن می زند و می‌تواند اصلاح‌طلبان را بیش از گذشته به روحانی که توسط حجاریان دولت وی رحم اجاره‌ای تلقی شده بود، نزدیک‌تر کند.
با این اوصاف به نظر می‌رسد عملاً محمدرضا عارف که تابلودار اصلی اصلاح‌طلبان در انتخابات دوره گذشته ریاست جمهوری بود، در دوره دوازدهم انتخابات ریاست جمهوری هم در پازل اصلاح‌طلبان که این روزها تمام افکار خود را صرف مصادیق انتخابات می‌کنند، جایی ندارد. از طرفی دیگر رویای بی‌رقیبی روحانی و همچنین حضور شخصی که خود رییس‌جمهور است، در انتخابات ریاست جمهوری می‌تواند هر سیاستمداری را به منظور معرفی مصداق با محافظه‌کاری خاصی روبه‌رو کند.
