بسم الله الرحمن الرحیم
جناب آقای محمد مُرسی
رئیس جمهوری عربی مصر
سلام علیکم
نامه ای که برای شما می نویسم، به زبان فارسی است. نه اینکه توان عربی نوشتن ندارم؛ بلکه تمایلی به عربی نوشتن نداشتم. این روزها اوضاع مصر آنقدر برای شما مشغولیت ایجاد کرده که بعید است فرصت مرور روزنامه های چاپ مصر را هم داشته باشید، چه برسد به اینکه نامه ای از ایران را بخوانید. من این نامه را به آدرس ایمیل تان ارسال می کنم. شاید در روزهای آینده فرصت بیشتری برای مطالعه پیدا کنید!
آقای مُرسی
شما حتماً نهم شهریور ماه گذشته را به خاطر دارید. روزی که برای اولین بار پا در ایران گذاشتید و با استقبال گرم میزبانان شیعه تان روبرو شدید. دقایقی پس از ورود به تهران، در سالن اجلاس تهران نشستید. مورد تکریم مقامات شیعه ایرانی قرار گرفتید. سخنرانی رهبر جمهوری اسلامی، که از مراجع تقلید شیعه هستند را شنیدید. ایشان سخن خود را با عبارات عربی آغاز کردند. با لهجه خوبی هم گفتند که قطعاً شما متوجه شدید: «بسم‌الله الرّحمن الرّحیم. الحمد لله ربّ العالمین و الصّلاة و السّلام على الرّسول الأعظم الأمین و على ءاله الطّاهرین و صحبه المنتجبین و على جمیع الأنبیاء و المرسلین...». به خوبی مشاهده کردید که علیرغم اعتقاد شیعه به ثواب لعن بر غاصبین حق اهل بیت علیهم السلام و ضرورت تبری از دشمنان آنان، رهبر کشور شیعی ایران، به احترام مهمانان کشورش، از این کار صرف نظر کرد و خدشه بر اعتقادات مهمانان - هر چند اعتقادات باطل - را جایز نشمرد.
اما شما در مقابل چه کردید؛ جناب آقای رئیس جمهور؟
با چهره ای در هم کشیده، با ابروانی در هم فرو رفته، بر پشت میز ریاست نشستید - ریاستی که عمرش به دقایق بود! - و سخن خویش را با تجلیل از غاصبین فدک، غاصبین ولایت و حکومت، بیعت شکنان غدیر و جسارت کنندگان به ساحت سیدة نساء العالمین آغاز کردید. کاری که حتی در سخنرانی هایتان در مصر انجام نداده بودید. متن و صوت سخنرانی های شما در کشورتان نشان می دهد که شما در ابتدای سخنانتان، به همان سبک رهبر جمهوری اسلامی از عبارات کلی برای تجلیل از پیامبر اکرم (صلوات الله علیه و علی آله) و اهل بیت و اصحابشان استفاده می کردید. اما این بار، در کشور شیعیان، با تعمدی خاص و از سر دشمنی با اتباع اهل بیت، نام سه غاصب منصب ولایت را به نیکی بردید. من ایرادی در ابراز عقیده شما نمی بینم. حق دارید هر جای دنیا ابراز عقیده کنید. افکارتان را منتشر کنید. اما این فقط نگاه حقوقی به مساله است. حق آزادی بیان به شما این اجازه را می دهد. اما حقوق همه ماجرا نیست.
به خداوند بزرگ سوگند، آن هنگام که در پخش زنده از شبکه العالم این سخنان را در پایتخت شیعیان جهان از زبان شما شنیدم، بغض تمام وجودم را گرفت. قلبم آزرده شد. با هر کس دیگر از دوستان ایرانی شیعه که صحبت می کردم، همین احساس را در کلماتشان احساس می کردم. بله؛ شما قلب صدها هزار، بلکه میلیون ها نفر از اتباع اهل بیت علیهم السلام را شکسته بودید. من همان روز صدای شکسته شدن این قلبها را شنیدم. به خاطر دارم همان روز به پدرم گفتم «والله قسم، مرسی یک روز تاوان این جنایتش را خواهد چشید. بالله قسم خداوند صدای قلب های ما را شنید. تالله قسم که مرسی به ذلت کشیده می شود». آری؛ حقوق همه ماجرا نیست. قواعد دیگری هم بر نظام هستی حاکم است که قواعد حقوقی سرش نمی شود! شما از حق تان استفاده کردید اما قلب بسیاری را شکستید. نام غاصبین فدک و هتاکان به ساحت ام ابیها را ستودید و سرتان را بالا گرفتید. البته آن روز همه اتباع هتاکان به ساحت اهل بیت در سراسر جهان عرب برای شما کف زدند! تا آنجا که یکی از علمای سلفی سعودی اعلام کرد که همه سران عرب باید مثل مُرسی به تهران بروند و از خلفای سه گانه تجلیل کنند. حتی روزنامه های اسرائیلی هم از ادبیات شما ستایش کردند!
آقای رئیس جمهور
امروز سرتان خیلی شلوغ است. شعارهایی که دو سال پیش ضد حسنی مبارک سر می دادند، اکنون ضد شما سر میدهند. ما که نه؛ اما مردم مصر شما را فرعون خطاب می کنند. روزهای سختی دارید. شاید فرصت یادآوری آن روز را نداشته باشید. اما برای یادآوری به شما می گویم: ما آن روز، فقط «آه» کشیدیم. ما محبین اهل بیت کارمان «آه» کشیدن است. از اهل بیت پیامبرمان یاد گرفته ایم. سند هویت شیعه «کتاب آه» است. «آه» از هر سلاحی برّنده تر است. دیر و زود دارد، اما سوخت و سوز ندارد. ما از نظر حقوقی سکوت کردیم و مدارا. اما ابزارهای غیرحقوقی مان را وا نگذاشتیم. مشکل امروز شما در کشور، با این کارهایی که می کنید حل نمی شود. شما باید به فکر «قلوب منکسرة»ی اتباع اهل بیت باشید. دوای شما دست آنهاست. ما کاری نکرده ایم. این خداوند است که وعده داده «إِنَّ اللَّـهَ یُدَافِعُ عَنِ الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّ اللَّـهَ لَا یُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ» ﴿الحج: ٣٨﴾ «قطعاً خداوند از كسانى كه ایمان آورده اند دفاع مى كند، زیرا خدا هیچ خیانتكار ناسپاسى را دوست ندارد.»
با احترام
سلمان ابوزینب
تهران - جمهوری اسلامی ایران
