"تَکرار می کنم"، توهم پیروزی یا دیکتاتوری جدید اصلاح طلبان

مروری بر انتخابات سال 84 و 88 نشان می دهد که حمایت رئیس دولت اصلاحات از یکی از نامزدهای ریاست جمهوری هیچ تاثیری بر انتخاب مردم نداشت و اصطلاح "تکرار می کنم"، براساس سنت تاریخی انتخابات توانسته موفق عمل کند.
  به گزارش پایگاه عدالت خواهان"  در دوره های اخیر انتخابات اصلاح طلبان تمامی آرمان ها و ارزش های جریان خود را از مردمسالاری و حقوق شهروندی گرفته تا آزادی بیان و احترام به رقبا کنار گذاشته و به نوعی دیکتاتوری خودخواسته فروغلتیده اند. آنها دیگر نمی توانند نماینده راستین دموکراسی باشند و همین موضوع است که برخی از تئوریسین های اصلاح طلب را نگران ساخته است. اما چشیدن طعم قدرت مانع از درک درست موقعیت تاریخی اصلاح طلبان شده و موج سواری بر امواج احساسات نیز به معنای گرایش افکار عمومی به آنها تفسیر شده است.

در انتخابات ریاست جمهوری 96 مدعیان مردم سالاری تمامی جوانب بازی جوانمردانه و براساس معیارهای دموکراسی را کنار گذاشتند و با وارد کردن اسحاق جهانگیری، معاون اول دولت به کارزار انتخاباتی عملا بازی را برهم ریختند. جهانگیری تنها یک نامزد پوششی و ضربه گیر بود که از ابتدا نیز برای دفاع از روحانی وارد رقابت ها شد و هیچ نیتی برای ریاست جمهوری نداشت و پس از انجام ماموریت کنار کشید.

ولی در آنسوی ماجرا، نقش رئیس دولت اصلاحات در حمایت از حسن روحانی و لیست شوراها و پیش از آن در انتخابات 94 در پشتیبانی از لیست امید در مجلس و خبرگان، یکی از مولفه هایی است که در چنددوره اخیر انتخابات وارد گود شده است.

خاتمی هرچند در سال 88 از میرحسین موسوی حمایت کرد ولی نتوانستند از پس محمود احمدی نژاد برآیند و در انتخابات 84 نیز با وجود حمایت رئیس دولت اصلاحات در دور اول از مصطفی معین و در دور دوم از هاشمی رفسنجانی، در هردو دور بازنده انتخابات بود. پس چه مولفه ها یا شاخص هایی در سال های اخیر وارد عرصه سیاسی شده که رئیس دولت اصلاحات با انتشار ویدئویی با مفهوم و اصطلاح تکراری "تکرار می کنم"، توانسته از گزینه های خود حمایت به عمل آورد.

از سال 88 که محمد خاتمی به علت حمایت از آشوبگران آن سال و ادامه این روند در سال های بعدی برخلاف سران فتنه تنها با محدودیت تصویری روبه رو شد. گذشت زمان و مظلوم نمایی رسانه های اصلاح طلب از یک قانون گریز، سبب شد تا خاتمی در حاله ای از بی خبری عمدی پنهان شود و هراز گاهی خبرهایی دست و پاشکسته ای از وی منتشر شود. القای حس مظلومیت و همچنین فراموشی تاریخی افکار عمومی، خبرهای مربوط به رئیس دولت اصلاحات را با اقبال عمومی مواجه ساخته است.

چنین به نظر می رسد به مانند حصر سران فتنه، ممنوع التصویری خاتمی نیز برای اصلاح طلبان خوش یوم بوده و آنها ادامه چنین روندی را برای سواستفاده از افکار عمومی بیشتر می پسندند.

از سوی دیگر می توان انتخابات ایران را به گونه ای در نظر گرفت که مردم در یک دوره به سمت راست و در دوره بعدی به سمت چپ گرایش پیدا می کنند. از دهه شصت و به خصوص دهه هفتاد به بعد این سنت انتخاباتی تکرار شده است.

هاشمی رفسنجانی در دوران ریاست جمهوری نماینده راست محسوب می شد وپس از آن خاتمی که نماینده چپ بود که پس از آن اصلاحات نام گرفت، بر کرسی نشست. به دنبال آن محمود احمدی نژاد با حمایت اصولگرایان 8 سال به پاستور راه یافت و در نهایت حسن روحانی که پیش از آن منتسب به راست سنتی بود به عنوان گزینه مورد وثوق اصلاح طلبان بر کرسی ریاست جمهوری تکیه زده است.

تا به امروز این رویه تکرار شده است و به نظر می رسد "تکرار می کنم" رئیس دولت اصلاحات تنها این تکرار سنت انتخاباتی را پررنگ تر ساخته است.

از این رو نباید در محاسبات انتخاباتی دچار توهم خودبزرگ پنداری اصلاح طلبان شد و آنها را پیروز تمامی انتخابات پس از این دانست. هرچند این جریان خود با توجه به نوعی خودکامگی و دیکتاتوری که دچار آن شده، تمایل دارد چنین روندی ادامه پیدا کند ولی تجربه ثابت ساخته که در دوره های 8 ساله گرایش مردم به مرور از یک جریان به سمت جریان دیگر متمایل می شود و خستگی از تکرار یک سیاست نیز آنها را دلزده می کند.

هرچند و با این تفاوت که در انتخابات ریاست جمهوری 96 نیز حسن روحانی تا هفته های آخر روز رای گیری در پرتگاه شکست قرار داشت ولی تمایل سخت مردم برای ادامه روند کنونی مانع از سقوط وی شد.