حضور همیشگی باران کوثری در نقش دختری یاغی
هر جا در سینمای ایران قرا است دختری یاغی به نمایش در آید مشخص است که باران کوثری نقش آن را عهده دار می شود اینجا هم همین است با این تفاوت که کارگردان تلاش می کند تا همین دختر یاغی را در چارچوب نگاه های فمنیستی خود مظلوم جلوه دهد.باران کوثری در این فیلم از همسرش متنفر است اما با همخانه اش که هم جنس است به راحتی و صمییت زندگی می کند! در صحنه ای باران کوثری در پارک مشغول فوتبال بازی کردن با پسران می شود و کارگردان بی هیچ محدودیتی این سکانس که بود و نبودش فرقی ندارد را در فیلم گنجانده است!
داستان فیلمنامه تلاش کرده ظاهرا بی طرف گام به گام جلو رود، به طوری که در طول داستان و با توجه به برخی دیالوگ ها تماشاچی حق را به طرفین می داد. البته با نگاهی دقیق تر به مسیر داستان، می توان گفت داستان خیلی هم بی طرفی نبود.
تماشاچی در ابتدا ممنون الخروج کردن افروز را، حق همسرش -یاسر – می داند؛ چرا افروز حقوق همسرش را رعایت نکرده و تنها زندگی می کندو... و. ولی از آنجا که کار افروز قابل توجیه نیست، نویسنده تلاش می کند، شخصیت مقابل او که- همان یاسر-است، بیشتر تخریب کرده تا تماشاچی حق را به فرد کمتر مقصر دهد.
نمایش صحنه های اروتیک در فیلم
یاسر چهره ای موجه، ظاهر الصلاح و مجری برنامه صدا وسیماست، که در داخل منزل طوری دیگر لباس می پوشد، زیر قولش می زند، گاهی عصبی شده و رفتار غیر منطق از خود بروز می دهد. داستان تلاشش را برای تخریب چهره یاسر کرد ولی بالاخره پیچ مخالف های او با افروز معلوم نشد. معلوم نیست چرا یاسر نه افروز را طلاق می دهد و نه اجازه خروج وی را امضا می کند؟ کنار قرار دادن پشت سرهم صحنه های اجرای تلویزیونی یاسر با بی اخلاقی های وی در حق یک زن بی دفاع نشان از نفاق و تعارض در شخصیت وی و ساختاری است که باز هم حق را به یاسر می دهد.
پرداختن به بحران موجود در جامعه در حوزه روابط زناشویی(سردی، خشونت کلامی دوطرفه و در نهایت طلاق عاطفی) موضوعی است که سینما می‌تواند و باید به آن بپردازد، لیکن اروتیسم موجود در این صحنه(به ویژه جایی که افروز در حال پر کردن سر قلیان با تنباکوست و یاسرایستاده تقریبا مماس با بدن او، آزمندانه و حریصانه او را برانداز می کند و دیالوگی دوپهلو با تم جنسی میان آن‌ها در جریان است) آن قدر عیان است که آزاردهنده می شود و دست کم بحث درجه بندی سنی در اکران را برای این فیلم قابل تامل می‌سازد.
اهانت به قانون و قوه قضائیه
در برخی سکانس ها همچون سکانس دادگاه، رفتار یاسر با آنکه بی منطق است ولی باز هم قانون طرفدار اوست، از اینجا به بعد فیلم انگشت اتهام را به سمت قانون می برد، قانونی که براساس شریعت بناشده!! قانونی خشک و بی انعطاف که شرایط افراد را درک نمی کند!! و ... دوربین، قاضی را نشان نمی دهد، بلکه از نگاه او و از منظر بالا به پایین به افروز نگاه می کند... تا جای که باران کوثری خطاب به قاضی یک بار می گوید دادگاهی که عدالت ندارد را نمی خواهم و در پایان هم می گوید: آقای قاضی اگر دختر خودت هم بود همین را می گفتی...؟!
نمایش زنان چادری به عنوان خبرچین و منافق!
نویسنده کم و بیش نگاه خود به مذهب را از ابتدا فیلم نشان داده بود. دقایقی قبل از شروع یک مسابقه، رختکن، یک تیم فوتبال، دختران مقنعه به سر و ساق بر دست و شلوار به پا، یک خانم چادری به عنوان سرپرست ولی عملا مامور گشت ارشاد، یک لحن تحکمی و جملاتی از این دست: "آستین نره بالا، هدبلند نره بالا، تحت هیچ شرایطی مو نره بالا، گزارش رد بشه، خودتون می‌دونید و...".
و بلافاصله بعد از این سخنان ارشادگرانه!، در چینشی سُخره آمیز، دست همین خانم محجبه با قرآن بالای سر تیم می‌رود و «لاحول ولا قوه الّا بلا» می‌گوید، تا شلیک خنده از تماشاگر گرفته شود.
و بعد از برد تیم، زمانی که دختران فوتبالیست شادی می‌کنند، باز همان خانم محجبه، سریعا پرچم ایرانی به کاپیتان تیم می‌پوشاند تا احیانا هنگام شادی "آستینی بالا نرود، هدبندی کنار نرود، و تار مویی دیده نشود."
سرپرست تیم که بانویی چادریست منافقانه به تیپ فوتبالیست های خانم گیر می دهد، خبر چینی می کند، دوبه هم زنی و بی اخلاقی می کند و ... افراطی و نامطلوب نشان دادن رفتار یک فرد مذهبی نشان از نگاه کلیشه ای و جهت دار داستان فیلم نسبت به مذهب است، به طوری که در طول فیلم همه افراد مذهبی دارای یک نوعی نفاق، تعارض در رفتار و بی اخلاقی می باشند. البته این نگاه از فیلم هایی که پز روشنفکری می دهند، چیز دور از ذهنی نیست... فیلم شرایط اعتراض به این وضعیت را به صورت ناامیدانه بسته می داند و هیچ راه حلی را ارائه نمی دهد!!
در انتها داستان با نشان دادن قانونی بی رحم و جولان مذهبی های منافق و بی اخلاق، دو راه را برای افروز مشروع می داند یا مهاجرت و یا اکنون که درها بسته است، "بی اخلاقی نسبت به آنان که به تو بی اخلاقی کرده اند"!
گاف حقوقی بزرگ در فیلم عرق سرد
در آخر بد نیست به یک گاف حقوقی هم در فیلم اشاره کنیم که منجر به «کتک خوردن» شوهر نگون‌بخت افروز از دست او در وسط خیابان می‌گردد. افروز و یاسر به دفترخانه می روند تا یاسر در ازای بخشش مهریه و حق و حقوق از جانب افروز، اجازه خروج او را صادر کند. بعد وقتی از پله‌های دفترخانه پایین می آیند، یاسر برگه رضایت را پاره می کند که موجب خشم افروز و کتک خوردن یاسر می شود. آقای کارگردان که این اندازه دل‌نگران «حقوق زنان» به نظر می رسد، آن اندازه آگاهی حقوقی ندارد که سندی که در محضر ثبت دفتری شده، یک سند رسمی ثبت شده و محفوظ است و با پاره شدن، ریز ریز شدن یا حتی سوزاندن کامل آن توسط هر یک از طرفین، هیچ خدشه ای بر ارزش و اعتبار آن وارد نمی شود. به بیان دیگر، وقتی در ازای بخشش مهریه، افروز اجازه خروج را به صورت رسمی و دفتری از همسرش گرفت، از همان لحظه ماجرا حل شده بود، و پاره کردن یا نکردن آن سند هیچ تاثیری در اصل رضایت ثبت شده یاسر نداشت و افروز(که وکیل «حقوق بشری» هم دارد) به راحتی می توانست به دفترخانه مراجعه کند و رونوشت دیگری از اجازه خروج ثبت شده در محضر را دریافت کند و به فوتبال خود برسد
