روز یکشنبه غلامعلی حدادعادل رئیس فراکسیون اصولگرایان مجلس در نطق میان دستور خطاب به رئیس جمهور گفت که ما نگرانیم بعضی فعالان فتنه ۸۸ با شعار اعتدال، به دولت شما راه پیدا کنند، آنها می‌خواهند زبان منتقدان دولت را با انگ و رنگ «افراط‌گرا» ببندند؛ عده‌ای که خود به علت افراط‌گرایی، مولد بحران و فتنه بوده‌اند، با انتخاب شعار دوقطبی «اعتدال‌گرا ـ افراط‌گرا» از هم‌اکنون برای تصرف مجلس آینده برنامه‌ریزی کرده‌اند.
۶۰۰ مسئول بسیج دانشجویی دانشگاه‌های کشور هم به تازگی در نامه‌ای به رئیس‌جمهور تاکید کردند که نگران رسوخ برخی حامیان فتنه در دولت به اسم اعتدال‌گرایی هستیم.
این تاکیدات و تذکرات البته طی ماه های اخیر و از همان ابتدای شکل گیری کابینه بارها و بارها از سوی صاحبنظران و رسانه های انقلابی به رئیس جمهور تذکر داده شد که متاسفانه تا به امروز توجهی به این نقدهای دلسوزانه نشده است.
در این باره 5 احتمال وجود دارد که منجر به بی توجهی رئیس جمهور به این انتقادات شده است:
1ـ اختلاف نظر رئیس جمور با این تذکرات منتقدان و نپذیرفتن فتنه گر و افراطی بودن برخی مهره های راه یافته به دولت.
2ـ بی توجهی رئیس جمهور به این نظرات و مخالفت با هر صدای مخالفی به گمان اینکه تمامی صداهای مخالف از سر کم سوادی است.
3ـ وامداری و مدیون شدن دکتر روحانی در مسیر انتخابات ریاست جمهوری به مهره های افراطی و طیف حامی آنها که اکنون در یک تعارف سیاسی، برکناری آنها را خلاف اخلاق می بیند!
4ـ استفاده از این مهره ها برای حفظ رای بدنه اجتماعی افراطیون و تبلیغاتی کردن کابینه در مسیر انتخابات آینده ریاست جمهوری.
5ـ روحیه محافظه کارانه و بیش از حد خوشبینانه و توسل به سیاست تساهل و تسامحی که تصور می کند با جذب فتنه گران و راه دادن آنها به سطوح بالای مسئولیت، از بروز خطرها در آینده جلوگیری می شود.
با این حال هر یک از این پنج احتمال یا هر احتمال دیگری را بخواهیم در نظر بگیریم، با نگاهی به شش ماه گذشته دولت یازدهم که با حضور برخی فعالان فتنه 88 در دولت همراه بوده می توان آینده سه و نیم ساله آن را هم پیش بینی کرد.
در این شش ماه شاهد حرف ها و اعمالی بودیم که ریشه فکری آن به همان فعالان فتنه 88 بازمی گردد از جمله:
1ـ سیاه نمایی گسترده در قالب گزارش صد روزه به جای بهره برداری مفید از اندوخته ها و ذخیره های دولت قبل.
2ـ توزیع سبد کالا در اوج بی تدبیری که توهین به کرامت انسانی و امید مردم بود.
3ـ سوء استفاده از واژه و مفهوم اعتدال و تعریف آن به تلاش برای رفع حصر سران فتنه که قله افراط را در سال 88 فتح کردند.
4ـ تفاوت قائل نشدن میان هنر ارزشی و غیرارزشی و جان گرفتن تهاجم فرهنگی و تلاش عده ای در محو فرهنگ اسلامی و انقلابی.
5ـ اهانت به نظر مسافربران و دارندگان تاکسی در خصوص مباحث هسته ای و نگاه متفاوت به رای مردم قبل و بعد از پیروزی در انتخابات.
6ـ برکناری مدیران کارآمد و انقلابی و بعضا جایگزینی آنها با تندروها.
7ـ خالی دانستن خزانه و رونمایی از این دروغ و خودزنی در انظار عمومی جهانیان.
8ـ نامحرم دانستن مردم برای دانستن حقایقی که با حق مسلم آنان ارتباط دارد.
9ـ ژست های تبلیغاتی گرفتن برای مبارزه با مفاسد اقتصادی که تاکنون صرفا به دروغگویی و پرونده سازی علیه دولت قبل منجر شده است.
10ـ تطهیر فتنه 88 و خشونت طلب و افراط گرا خواندن کسانی که در سال 88 از جان خود مایه گذاشتند تا از براندازی جمهوری اسلامی و نابودی انقلاب اسلامی جلوگیری کنند.
11ـ راه افتادن مجدد شارلاتانیزم مطبوعاتی که در این مسیر حکم الهی قصاص، غیرانسانی خوانده می شود و دیگر حرف هایی به میان می آید که همصدا با منابع رسانه ای بیگانگان است.
12ـ امیدواری به غرب و نگاه به بیرون و توکل بر اقتصاد سرمایه داری به جای توسعه درون زا و حرکت بر اساس اقتصاد مقاومتی و اقتدار ملی.
13ـ کم سواد خواندن منتقدان، همصدای اسرائیل دانستن مخالفان، استفاده ابزاری از رای مردم، هجمه علیه انقلابیون، کلی گویی و شعار دادن به نام تدبیر و امید و ...
با نگاهی به این موارد که تنها گوشه ای از آثار شش ماهه حضور فعالان فتنه 88 در دولت یازدهم است، به خوبی می توان دریافت که اگر این رویه تداوم یابد، به مقصد خطرناکی همچون «دوقطبی شدن جامعه»، «تهدید آشتی ملی»، «قهر ملی»، و «شکاف و درگیری های اجتماعی» در بزنگاه ها همچون لحظه انتخابات ختم خواهد شد.
رئیس جمهور به خوبی می داند که فتنه گران از هر موقعیتی برای عبور از روحانی و روحانیت استفاده خواهند کرد و صرفا به اهداف غرب پسند و غیراسلامی خود می اندیشند و آنچنان غرق در مبانی لیبرال دموکراسی هستند که با فهم و عقل ناقص خود حتی براندازی و اغتشاش خیابانی را بخشی از آزادی معنا می کنند.
در واقع «قانون گریزی» و «دین ستیزی» دو گناهی است که در فتنه 88 از فعالان فتنه سر زد و همان افراد هنوز هم قصد تحقق بخشیدن به اندیشه هایی را دارند که خواه ناخواه در هر دولتی روی کار آیند در مسیر قانون گریزی و دین ستیزی می افتند و با خط کشیدن روی «خودباوری» به سوی دوستی با دشمن قدم برمی دارند.
بنابراین طبیعی است که اگر آقای رئیس جمهور نسبت به این موضوع بی تفاوت باشد و بر اساس هر یک از احتمالاتی که در بالا ذکر شد، بخواهد منتقدان خود را کم سواد بخواند و با حضور فعالان فتنه در دولت، قصد تزریق تدبیر و امید در جامعه را داشته باشد در انتهای این چهار سال به پشیمانی خواهد رسید. چراکه کسی در انقلابی بودن و سابقه انقلابی آقای روحانی شکی ندارد و از همین بابت است که دلسوزان نظام سعی دارند وی را از بدنه فتنه 88 و توری که فعالان فتنه برای ایشان پهن کرده اند، دور کنند.
و البته یقین است که اگر ایشان همچنان پافشاری بر نظریات خود در دفاع از مهره های نفوذی داشته باشد، این مردم هستند که در سال 96 با رای خود، آقای روحانی را از صندلی ریاست جمهوری دور می کنند و ایشان به اولین رئیس جمهوری تبدیل می شود که در دوره دوم ریاست جمهوری به رغم حضور در انتخابات، شکست را تجربه خواهد کرد.
