به گزارش عدالت خواهان گلستان"محسن پیرهادی- فقط آنان که در این موسم عظیم، توفیق حضور داشتند و از برکات این عشق ورزی، بهره بردند، درک می کنند حس و حال اربعینی ها را.
آن هنگام که سیل خروشان عشاق حسین علیه السلام را می بینی که از حرم پدر امت، مولای متقیان، علی علیه السلام و چه بسا دورتر با پای پیاده در این بزم عاشقان، گام برمی دارند عشق مجسم را می بینی ولی یاد حرکت کاروانی دیگر با پای پیاده و یا شتران بدون جهاز، شراره ای بر جان و دلت می اندازد که هیچگاه خاموش نمی شود.
اربعینی های امروز با زن و فرزندان، از نجف و کوفه تا کربلا، عاشقانه طی طریق می کنند و منزل به منزل، تکریم می شوند و به سوی محبوبشان پر می کشند اما اربعینی های اولین اربعین، مسیری معکوس داشتند؛ از کربلا تا کوفه و شام، ولی آنان از نزد محبوبشان حسین علیه السلام دور می شوند، البته وصفشان اینگونه است:
تنها گذاشتیم تنت را و می رویم/اما سر تو همسفر ماست کو به کو
از زائران اربعین حسینی که می پرسی خسته شدی از پیاده روی این مسیر، جوابی مشابه می شنوی که هر چقدر خسته شویم به خستگی اولاد پیغمبر در اولین اربعین نمی رسیم.
اگر خدا را به خاطر نعمت اهل بیت علیهم السلام پیوسته شکر کنیم، باز هم قاصریم. حتی اگر به خاطر توفیق اربعینی شدن نیز اینگونه باشیم باز هم قادر نخواهیم بود شاکر این نعمت باشیم.
زائرانی که عاشقانه این راه را می پیمایند تا عرض ارادتی به محضر مولایمان کنند، سلام خدامی که بعضا فرصت نمی کنند، از فاصله نزدیک تر، مراتب خاکساری خویش را اعلام کنند برسانند.
خیرین و خادمین موکب ها به نیابت از همه عاشقان امام حسین (ع) زیارت و خدمت می کنند، باشد که مقبول درگاه الهی واقع شود.
این اجتماع و اتحاد و همبستگی موجود در این مسیر، دل ها را قرص می کند به روزی که منتقم خون حسین علیه السلام می آید و سپاهی به مثابه بنیان مرصوص یاری اش می کند. ان شاالله
عکاس: یاسر مرادی
