جنجال های رسانه ای این روزها در روزنامه ها و سایت های زنجیره ایِ به اصطلاح حامی دولت علیه این مستند و همراهی رسانه های معاند خارجی با آنها و همچنین موضع گیری های همراه با «رنگ پریدگی سیاسی» بعضی از مسئولین ، باعث شد دوباره مستند را ببینم و لازم بدانم نکاتی را درباره آن عرض کنم.
این مستند برخلاف آنچه که ادعا می شود نه به تخریب رئیس جمهور می پردازد و نه حتی نقدی به افکار و افعال وی وارد می کند بلکه صرفاً زندگی سیاسی ایشان را روایت می کند.روایتی که از دو جنبه خوشایند عده ای نبوده که عرض خواهم کرد.
از نظر حقیر در این مستند ، به شکلی نسبتاً مطلوب ، تصویری از دو بُعد زندگی سیاسی دکتر روحانی ارائه میدهد.
«شیخ دیپلمات» لقبی است که دکتر روحانی با آن شناخته می شود و بنظرم ارائه ی تصویری از دو وجهِ «شیخ» و «دیپلمات» بودن دکتر روحانی در این مستند موجب موفقیت این اثر و در نتیجه سنگ پراکنی و موضع گیری ها علیه آن شده است.
پرداختن به زوایایی از زندگی دکتر روحانی و مواضع و سوابق انقلابی ایشان ، وجه اول شخصیت سیاسی ایشان و یا به تعبیری ، «شیخ» بودن ایشان است که قابل توجه بود و بنظرم دلیل عمده ی بخشی از هجمه ها از سوی برخی رسانه های اطلاح طلبِ حامی دولت به این مستند ، نه گلایه به انتقادی بودنِ این مستند ، که ناخشنودی این رسانه ها از بیان این بعد زندگی سیاسی رئیس جمهور ، که کمتر به آن پرداخته شده ، بوده است.
تولد در خانواده ای مذهبی ، علاقه به تحصیل حوزوی ، حضور فعال در نهضت انقلاب اسلامی از همان سال های ابتدایی ، سخنرانی های تبلیغی و سیاسی خط امام خمینی (ره) پیش از انقلاب ، سخنرانی انقلابی و تاریخی ایشان در مراسم ختم حاج آقا مصطفی خمینی در مسجد ارک ، فعالیت های سیاسی و انقلابی ایشان بعد از انقلاب اسلامی نظیر کمک به سامان دهی ارتش (مثلاً اجرای طرح اجباری کردن حجاب برای کارکنان زن ارتش) و... مواردی بود که به تصویر کشیده شد.مواردی که از سوی اطرافیان امروز رئیس جمهور کمتر به آن اشاره شده بود و شاید همین پرداختن به این مسائل بوده است که خوشایند عده ای نبوده و موجب این حملات شده است.
اشاره به رأی مخالف حسن روحانی ، نماینده مجلس ، به نخست وزیری مجدد میرحسین موسوی و یا نمایش قسمتی از یک مناظره در اوایل انقلاب که حسن روحانی در آن "روحانیت و سپاه" را نهادهای انقلابی این سرزمین می خواند و یا نقش برجسته ی دکتر روحانی در کنترل آشوب های سال 78 با دستور به ورود بسیج به قائله و همچنین سخنرانی ایشان در راهپیمایی 23 تیر 78 ( که می توان آن روز را «9 دیِ آشوب های سال 78» دانست) و ذکر این مسئله درمورد اغتشاشگران که "این ها پست تر از آن هستند که برانداز نام گیرند" ، همه و همه برش هایی از تاریخ زندگی سیاسی رئیس جمهور فعلی کشورمان بود که شنیدن و دیدن آنها می تواند برای خیلی ها جالب توجه باشد.اما گویا این اشارات که موجب آشنایی بیشتر طیفی از هواداران رئیس جمهور فعلی ، بخصوص جوانان با ایشان می شود ، با منافع سیاسی برخی در تضاد بوده و درنتیجه به کام شان تلخ آمده است.
اما بُعد دیگر ماجرا چهره ی دیپلماتیک دکتر روحانی یا همان شیخ «دیپلمات» است.
اشاره به حضور و نقش آفرینی دکتر روحانی در ماجرای «ایران گیت» شاید جنجال برانگیز ترین بخش این مستند بوده باشد.
حضور غیر رسمی دیپلمات های امریکایی (با پاسپورت های ایرلندی) در ایران که در ظاهر در قالب درخواست مذاکره و معامله با سران ایرانی بر سر آزادی گروگان های امریکایی در لبنان در عوض فروش سلاح به ایران در سال های جنگ اتفاق افتاد.
ریگان رئیس جمهور وقت امریکا که بعدها هدف اصلی این سفر را "برقراری رابطه مناسب با رهبران احتمالی آینده ایران" قلمداد می کند ، مشاور عالی امنیت ملی خود ، رابرت مک فارلین ، را به همراه یک انجیل امضا شده و یک کیک به شکل «کلید» و با نماد کلید قفل گشای روابط ایران و آمریکا ، به ملاقات مقامات بلندپایه ایران می فرستد اما با مدیریت حضرت امام و با امتناع مسئولان عالی ایران از دیدار مخفیانه ی این چنینی با امریکایی ها ، افتضاحی برای وی و حزب سیاسی اش در امریکا به بار می آید تا جایی که مک فارلین دیپلمات ناکام این ماجرا دست به خودکشی می زند و ویلیام کیسی ، رئیس وقت سازمان سیا ، در حالیکه در جلسه دادگاه، مشغول ادای توضیحات درباره رسوایی ایران گیت بود، دچار سکته مغزی شده و جان خود را از دست می دهد. *
دیدار امریکایی ها با سران نظام محقق نمی شود اما با مدیریت هاشمی رفسنجانی ، رئیس وقت مجلس ، مذاکراتی در تهران انجام می شود.در خاطرات هاشمی آمده است:
"قرار شد هدیه را نپذیریم و ملاقات ندهیم و مذاکره را در سطح دکتر هادی و دکتر روحانی و مهدی‌نژاد مخفی نگهداریم و [مذاکرات] محدود به مساله گروگانهای آمریکای در لبنان و دادن قطعات هاک و چند قلم دیگر اسلحه[باشد]. آنها بیشتر خواهان مذاکره در مسائل کلی و سیاسی‌اند." *
اگرچه روایت های امریکایی ها از نقش و موضع گیری های حسن روحانی در این مذاکرات بیش از این هاست و بعنوان نمونه مک فارلین بعد ها می گوید:
"اما از تمایلِ (روحانی)... صحبتها، مصمم بودن، و بیانِ آگاهانهی راه ممکن برای روابط همراه با همکاری پایدار، اعتقاد دارم بالاخره یک مقام ایرانی مناسب را یافتهایم، و این خوب است." و همچنین آمریکاییها مدعی هستند روحانی به آنها گفته است: "روابط مان تاریک است. بسیار بد است. شاید دوست نداشته باشید بشنوید ولی صراحتاً باید به شما بگویم. ایرانیها، افراد تُندی هستند." وی هشدار داد که مراقب باشند: "به عنوان یک دولت، نمیخواهیم فردا سرنگون شویم. میخواهیم بر سر قدرت بمانیم و مشکلات فیمابین را حل کنیم." *
اما در مستند «من روحانی هستم» فقط به خاطرات خود دکتر روحانی و جناب هاشمی استناد شده است.
مذاکرات و معاملات محرمانه با امریکایی ها در جریان ایران گیت ، با مدیریت جناب هاشمی و با اجرای دکتر روحانی را شاید بتوان نقطه ی عطفی در وجهه ی دیپلماتیکِ شیخ دیپلمات ، دکتر حسن روحانی ، برشمرد.
تشکیل جلساتی تحت عنوان «مجمع عقلا» در مجلس و طرح و برنامه ریزی برای پایان دادن به جنگ از سوی دکتر روحانی و جمعی از نمایندگان مجلس و گلایه ی محسن رضایی فرمانده وقت سپاه که در جبهه ها و درگیر جنگ بوده است ، از این مسئله و نامه وی به امام ، مسئله ی دیگری است که در مستند به آن اشاره می شود و وجهه ی صلح! طلبانه ی دیپلماتیک دکتر روحانی و جناب هاشمی در این مسئله هم به نمایش در می آید.
و نهایتاً مهم ترین قضیه ی عمر سیاسی و دیپلماتیک دکتر روحانی که در این مستند به آن پرداخته می شود ، مسئله ی مذاکرات هسته ای و عهدنامه ی سعد آباد و در نتیجه ی آن تعلیق صنعت هسته ای کشورمان است.
مذاکراتی که اروپایی ها با گستاخی و فریبکاری تمام در تهران طرف ایرانی را پای توافقنامه ای می نشانند که نتیجه ی آن «تعلیق همه جانبه به تفسیر غربی» است.و نکته مورد بحث برای این مستند امضا کننده و تعهد دهنده ی ایرانی ، یعنی شیخ دیپلمات ، دکتر حسن روحانی ، است.
"قرار شد هدیه را نپذیریم و ملاقات ندهیم و مذاکره را در سطح دکتر هادی و دکتر روحانی و مهدی‌نژاد مخفی نگهداریم و [مذاکرات] محدود به مساله گروگانهای آمریکای در لبنان و دادن قطعات هاک و چند قلم دیگر اسلحه[باشد]. آنها بیشتر خواهان مذاکره در مسائل کلی و سیاسی‌اند." *
در کل از نظر حقیر آن چیزی که در این مستند به نمایش در آمد اولاً چهره ی شیخی با سوابق انقلابی بود که نه تنها همراهی ای با فتنه گران ندارد که علیه آنها موضع می گیرد و نمایش این چهره از دکتر روحانی در شرایط فعلی کشور که جماعتی از فتنه گران به اقدام دکتر روحانی در کسوت رئیس جمهور در رفع حصر از سران فتنه امیدوارند ، خوشایند این جماعت و رسانه های شان نبوده فلذا بروز این هجمه ها طبیعی بنظر میرسد.
در ثانی ، بُعد دیگر شخصیت سیاسی دکتر روحانی چهره دیپلماتیک ایشان و نگاه مبنی بر صلح طلبی و تنش زدایی و یا به تعبیری سازش طلبی ایشان در عرصه سیاست خارجی است.نگاهی که در مواجهه ی با قدرت های غیرقابل اعتماد ، حق ناپذیر و زورگوی نظام سلطه ، نتیجه ای جز شکست ندارد کما اینکه این نگاه تجربه ی نامطلوبِ مذاکرات هسته ای دوران اصلاحات و تعلیق را به ذهن متبادر می کند.
حال با توجه به حضور ایشان در کسوت رئیس جمهور در شرایط فعلی و شرایط خاص و خطیر کشور در عرصه بین الملل و مذاکرات هسته ای ، نگرانی هایی ها را در میان دوستان انقلاب و کشور بوجود آورده که پرداختنِ این مستند به این جنبه را در قالب همین نگرانی می توان تفسیر کرد و همچنین واکنش ها و هجمه ها به آن را ، دفاع از این نگاه در سیاست خارجی دانست.
نگرانی ای به حق که خطر پیوند خوردنِ «کلید» شیرینیِ رئیس جمهور آمریکا در دهه ی 60 که با هدف رابطه گرفتن با رهبران آینده ایران هدیه فرستاده شده بود ، با «کلید» بنفشِ دیپلمات آن روزها و رئیس جمهور فعلی ایران را احساس می کند و با دغدغه ای پاک و انقلابی و بر مبنای منافع ملی این خطر را هشدار می دهد.
درپایان لازم به ذکر است که اگرچه جناح فرهنگی مؤمن و جوانان انقلابی ای که بصورت خودجوش در حال جهاد فرهنگی است از کسی توقع تشکر و حمایت مادی ندارد و به امید لبخند رهبر خود در حال تلاش است ، اما از مسئولین محترم هم انتظار می رود حداقل سدّی در راه این قبیل مجاهدت ها نبوده و با اظهار نظر ها و اقدامات خود عرصه را بر این جوانان تنگ نکنند.
یادمان باشد که هدف می بایست «تقویت جناح فرهنگی مؤمن» باشد.
والسلام...
