به گزارش "پایگاه عدالت خواهان ایران"مالک شریعتی: در جلسه دیروز مجلس نقوی حسینی نماینده ورامین در اخطار اصل ۱۱۰ قانون اساسی به استناد دیدار آخر رهبر انقلاب با نمایندگان گفت که رهبری امسال صریحاً مطالبه ای داشتند که کنوانسیون هایی که توسط دشمنان پخت و پز می شوند، نباید تصویب شود. مجلس باید به صورت مستقل در این خصوص قانونگذاری کند و همه ما حدس می زدیم منظور ایشان همین کنوانسیون ها است. انتظار داشتیم هیئت رئیسه در این زمینه سازوکاری را تهیه کند. چون لایحه CFT مهم بود باید جلسه می گذاشتیم و بررسی میشد که امکان ارائه لایحه مستقل در این خصوص وجود دارد یا خیر.
بخشی از مشروح بیانات رهبر انقلاب در دیدار ۳۰ خرداد ۹۷ که به طور کامل منتشر شده است:《بنده هم در مورد همین چیزهایی که اخیراً در مجلس مطرح شد در این چند ماه اخیر، گفتم مجلس مستقلّاً خودش قانون بگذراند... هیچ لزومی ندارد که ما برویم چیزهایی را که نمیدانیم تَه آن چیست یا حتّی میدانیم که مشکلاتی هم دارد، به‌خاطر آن جهاتِ مثبت و جنبه‌های مثبت، قبول بکنیم.》 نشان میدهد تذکر آقای نقوی حسینی کاملا درست بوده است. اما رییس جلسه همانند جلسه تصویب برجام چه کرد؟
توضیح علی لاریجانی رئیس مجلس شورای اسلامی در پاسخ به اخطار نقوی حسینی جالب است: «خوب نیست که این بحث طوری در جامعه مطرح شود که مقام معظم رهبری نظری داشتند و مجلس این نظر را قبول نکرد. همگی شما می دانید وقتی نظری از رهبری به ما برسد، همه مطیع هستیم. موارد متعددی ایشان نظری داشتند و به نظر ایشان عمل کردیم. بعد از اینکه رهبر انقلاب نکاتی را فرمودند، تلقی این بود که ایشان مخالف این لایحه هستند. به همین دلیل بررسی این لایحه ۲ ماه مسکوت ماند. لازم بود این لایحه تعیین تکلیف می شد. زیرا دستگاه های مختلف به بنده و دفتر رهبری نامه‌نگاری کردند که باید این لایحه تعیین تکلیف شود. من سوال کردم که اگر نظر شما مخالف است، این لایحه کنار گذاشته شود و ایشان هم نظر خود را اعلام کردند.»
رئیس مجلس در ادامه پاسخ مقام معظم رهبری به استفساریه خود در این باره را به نقل از دفتر ایشان قرائت کرد: «آنچه که من در دیدار با نمایندگان راجع به لوایح چهارگانه و کنوانسیون ها گفتم مربوط به اصل کنوانسیون ها بود نه کنوانسیون خاص. لذا با بررسی این لوایح در مجلس مخالفتی ندارم تا مسیر قانونی خود را طی کند.» لاریجانی پس از قرائت نامه مذکور گفت: «بنابراین، ما مسیر حق را دنبال کردیم. اگر نظر رهبری را می خواهید، این است که مجلس این لایحه را بررسی عالمانه کند.»
جمله کلیدی امروز لاریجانی این بود: "تلقی این بود که ایشان مخالف این لایحه هستند." و با بیان این عبارت، زیرکانه مخالفین پذیرش کورکورانه CFT را متهم کرد که از رهبری برای مخالفت با متن لایحه هزینه می کنند. درحالیکه حرف مخالفین مصوبه امروز آن بود که چرا هیات رییسه مجلس در لبیک به توصیه های رهبرانقلاب، در این مدت دو سه ماه فرصتی که داشت، برنامه ریزی نکرده است که طرحی مستقل را جایگزین آن معاهده استعماری نماید؟
در واقع مجموعه مشی و مرام رهبرانقلاب این بوده است که مخالفتی با بررسی لوایح در مجلس ندارند و در عین حال انتظار دارند که مجلس خود وارد عمل شود و قانون مستقل از خواست قدرت های استعماری تصویب کند. آقای لاریجانی با استناد به خواست همیشگی رهبرانقلاب - که امور از مجاری رسمی اش دنبال شود - فقط پوسته ماجرا را مطرح و البته بخش دوم و مغز نظر ایشان در این مورد خاص را رها نمود. باید به آقای لاریجانی پاسخ داد که "اگر نظر رهبری را می خواستید، این بود که مجلس این لایحه را بررسی عالمانه کند و به جای دنباله روی نظر استکبار، قانون مستقل حاوی منافع کشور را تصویب کند." ولی متاسفانه امروز بار دیگر با توصیه های راهبردی رهبرانقلاب نگاه شخصی و شاید کاملا سیاسی شد و "آنچه نباید" زیرکانه در مجلس تصویب شد.
*بیان رهبری با نامه قرائت شده توسط لاریجانی تناقض داشت؟
حسین خان بابازاده نیز طی یادداشتی نوشته است: با کمی دقت به خوبی متوجه خواهید شد که فی ما بین بیانات صریح رهبر انقلاب که سی ام خرداد سال جاری در دیدار با نمایندگان مجلس ایراد فرمودند با نامه ای که دیروز در صحن علنی و در جریان بررسی CFT در صحن علنی قرائت شد، هیچ گونه تناقضی وجود ندارد.
مشی همیشگی رهبرانقلاب بر این بوده است تا اسیر صحنه گردانی چند ابرقدرت پوشالی و نوچه های سیاسی آنها نباید شد و نباید از غضب آنها ترسید. علاوه بر این تاکید بر استفاده از توان داخلی امریست که رهبر انقلاب بر آن تاکید دارند، حال این تسلیم نشدن و نگاه به داخل مباحث نظامی باشد یا اقتصادی و.... .
به خوبی قابل فهم است که رهبر انقلاب در دیدار با نمایندگان همین موضوع را مجدد مطرح کرده اند و از نمایندگان خواسته اند تا اسیر فشارها نشوند. برای مثال مقطع زمانی سه ماه گذشته که بحث لوایح 4 گانه اصطلاحا داغ بود، رهبری انقلاب با مثالی در جمع نمایندگان این موضوع را مطرح کردند که با استفاده از توان کارشناسی داخلی پاکی جمهوری اسلامی را در مقابل تروریسیم و پولشویی نشان دهیم و نه آنکه اسیر پیمان های خودساخته عاملان تروریسیم و پولشویی شویم.
نکته مهم تر آنکه رهبری که خود همیشه مدافع جدی فرآیند قانونی بوده اند، هیچ وقت بنای ممانعت از فعالیت قانونی مجلس را نداشته اند. بر طبق قانون اساسی معاهدات بین المللی باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد.
اما آن سوءبرداشتی که در طی درگیری لفظی نقوی حسینی، نماینده مخالف تصویب CFT با لاریجانی مطرح شد آن بود که گویی رهبر انقلاب فرموده اند این طرح بررسی نشود و مجلس در حال بررسی و تصویب آن است که با توضیح فوق این فرضیه باطل است و رهبر انقلاب نظر کلی خودشان را در مورد این جنس کنوانسیون ها مطرح کرده اند و مجلس هم باید وظیفه خودش یعنی بررسی را انجام دهد.
اما صحیح آن بود که مجلس نشینان که به عنوان وکلای ملت بر صندلی های سبز تکیه داده اند، به آن توصیه خردادماه رهبری را عمل می نموده و همان روز این لوایح را که از سر و ته و تبعات آن خبری ندارند، از دستور کار خارج می کردند و به سراغ تهیه نسخه داخلی آن برای ارائه به دولتمردان جهت چانه زنی بین المللی می رفتند. در فرض دوم با وسواس فوق العاده به این لوایح نگاه می کردند و نه آنکه چون مثل همیشه اختیار امر در دست مجلس است و مجلس باید نظر خود را ارائه کند، با اضافه کردن چند شرط کار راحت را انتخاب کرده و این لایحه هزینه زا را با 143 رای موافق از مجلس به سمت شورای نگهبان راهی کنند.
آرای موافقی که بخش مهمی از آن نتیجه لابی سیاسی دو گروه در مجلس برای یک نوع منفعت جناحی جمع شد. منفعتی که در پشت گرفتن بهانه از آمریکا برای حل مشکلات کشور پنهان می شود که با این حساب برای رضایت کدخدا باید روزانه متحمل خساراتی بشویم، که شاید مورد بعدی مسائل حقوق بشر باشد!
اما کمتر کسی فکر می کرد بعد از بیانات صریح رهبر انقلاب در 3 ماه گذشته که همان موقع عده ای خبر از خارج کردن همیشگی این لوایح از دستور کار مجلس می دادند، این چالش تا این حد جدی شود و برخی مدعیان خاطره تلخ جفای برجام را تکرار کنند.
درسی دیگر از مدیریت رهبری
همچنین، محسن مهدیان پس از تصویب لایحه الحاق جمهوری ایران به کنوانسیون مبارزه با تأمین مالی تروریسم (CFT) در یادداشتی نوشت:
یکم. رای کارشناسی مجلس، هرچه بود اما تیرخلاص را آقای لاریجانی با خبر نامه رهبری زدند. نظر رهبری حکم حکومتی نبود و بهتر بود از ابتدا مخالفان محترم بجای تاکید بی اندازه بر نظر رهبری، استدلال شان را تقویت می کردند؛ چه آنکه خبر نامه را پیش از جلسه گرفته بودند.
دوم. مجلس حاضر نشد رای گیری شفاف و علنی داشته باشد. بهانه ها برای تصویب لایحه، شفافیت بود؛ حال آنکه حاضر نشدند به این حداقل شفافیت عمل کنند. از چه چیز ترسیدند؟ چرا نخواستند نام شان در تاریخ ثبت شود؟
سوم. جلسه مجلس پر از تنش بود. دهها بار مخالف و موافق همدیگر را دروغگو خطاب کردند. این سطح از بگومگو در شان خانه ملت است؟ وقتی در مجلس چنین متعصبانه مجادله می شود، چه انتظاری است رسانه ها و مردم در شبکه های اجتماعی با آرامش بحث کنند؟
و اما چهارم؛ این جلسه با همه اشکالاتش درسی آموزنده از سبک مدیریت رهبری داشت. ضمن توجه به سه نقد فوق، یک بار ماجرا از منظر مردم سالاری مرور کنید:
رهبری انقلاب نظرشان را درباره کنوانسیون ها گفتند. صریح هم گفتند. اما حاضر نشدند نظرشان در تصمیم مجلس دخالت داده شود و نهاد مردم سالاری صدمه ببیند. توجه کنیم که اگر نامه علنی نمی شد، رای مجلس مخالفت با حکم حکومتی رهبری تلقی میشد و رهبرانقلاب حاضر شد این هزینه را هم بپذیرند اما مجلس در راس امور بماند.
این برای همه ما آموزنده است که بجای خونی نشان دادن مسائل و ایدئولوژیک کردن اختلافات اجازه دهیم سازوکارهای مردمی به منطق خودش عمل کند. همه چیز بزودی روشن می شود. تاریخ در معرفی خادمان و دلسوزان مردم دچار خطا نمی شود.
