به گزارش پایگاه عدالت خواهان"به نقل از رجانیوز؛ هفته گذشته و درست زمانی که زلزله کرمانشاه درصدر اخبار قرار داشت، رسانه‌ها خبر ارسال لایحه الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون بین‌المللی مقابله با تامین مالی تروریسم توسط رئیس جمهور را منتشر کردند. از آن‌جایی که تمامی حواس‌ها در کشور به زلزله کرمانشاه و رسیدگی به وضعیت مصدومان آن اختصاص یافته بود این مسئله کم‌تر مورد توجه قرار گرفت غافل از این‌که این اقدام دولت خود در حکم زلزله‌ای دیگر بود! زلزله‌ای که توسط دولت‌مردان علیه امنیت و منافع ملی ایجاد شده است.
کنوانسیون مقابله با تامین مالی تروریسم(1) - به اختصار ICSFT- در دسامبر 1999 توسط مجمع عمومی سازمان ملل ارائه شد و همان‌‌طور که از نام و متن آن برمی‌آید در تلاش است که به مقابله با تمامی اشکال تروریسم بپردازد. جمهوری اسلامی ایران از جمله کشورهایی بود که تاکنون این معاهده را نپذیرفته بود اما در جلسه هفتم آبان ماه هیات دولت و پس از پیشنهاد وزارت امور خارجه به تصویب هیات وزیران رسید و دولت در تلاش با ارسال آن به مجلس شورای اسلامی در به این معاهده ملحق شود. پیرامون این اقدام دولت دوازدهم باید به چند نکته اشاره کرد:
1- پذیرش این معاهده به علت تبعاتی که برای جمهوری اسلامی ایران دارد در واقع همان پیش‌روی در مسیر FATF به حساب می‌آید. علت اصلی این مسئله را نیز باید در گستردگی تعریف تروریسم در این کنوانسیون دانست؛ چنان‌که تمامی اعمال ذکر شده در 9 سند پیوست شده به آن به همراه « هر عملی که به منظور قتل یا ورود لطمه جسمی جدی به یک شهروند یا شخصی که مشارکت فعالی در درگیری مسلحانه ندارد و هدف از ارتکاب چنین عملی، ماهیتا یا براساس شرایط مربوط، ارعاب جمعیت یا وادار کردن یک حکومت یا یک سازمان بین‌المللی به انجام یا خودداری از انجام هر عملی باشد» به عنوان فعالیت تروریستی شناخته می‌شود.(2)
این گستردگی تعریف از یک سو و از سویی دیگر نیز شناخت حزب‌الله لبنان به عنوان گروه تروریستی توسط اتحادیه عرب، آمریکا و کشورهای غربی از سویی دیگر منجر به آن خواهد شد که ایران به علت حضور و همکاری در محور مقاومت به سهولت به نقض این کنوانسیون متهم شود! در واقع دولت و وزارت امور خارجه با پذیرش این کنوانسیون با دستان خود تبعات امنیتی برای کشور به ارمغان می‌آورند و به دشمنان قسم‌خورده جمهوری اسلامی کمک می‌کنند تا ایران را بخاطر کمک به حزب‌الله لبنان و سایر گروه‌های حاضر در محور مقاومت تنبیه نمایند!
همچنین علاوه بر گستردگی تعریف تروریسم در ICSFT، ماده 18، 8، 9، 10، 11 و 12 آن به راحتی می‌تواند دستاویز قدرت‌های بزرگ قرار گرفته و آن‌ها ایران متهم نمایند که از اتخاذ اقدامات متناسب برای مقابله و مصادره اموال استفاده شده برای آن‌چه که گروه‌های نظامی غیرقانونی می‌خوانند سرباز زده و به تعقیب قضایی و استرداد مجرم نپرداخته است!
2- ملحق شدن ایران به این کنوانسیون درواقع پذیرش همزمان ده کنوانسیون بین‌المللی است چرا که در ضمیمه این کنوانسیون به 9 سند بین‌المللی دیگر از جمله کنوانسیون بین المللی مقابله با بمب گذاری های تروریستی (3) اشاره شده است! نکته جالب توجه این‌جا است که دولت محترم حتی از حق شرط نیز استفاده نکرده و این معاهده را که تکالیف الزام‌آوری بر دوش جمهوری اسلامی ایران قرار می‌دهد بدون هیچ قید و شرطی پذیرفته است!
3- جریانی در داخل کشور به طرز عجیبی تلاش می‌کند که سلطه بیگانگان را از طریق سازمان‌ها و معاهدات بین‌المللی بر ایران حاکم نماید. این مسئله مغایر عقل، قانون اساسی و نظر رهبر معظم انقلاب است. به طور کلی دشمن تلاش است که از طریق معاهدات مختلف که ظاهری زیبا و عوام‌فریبانه دارند دست و پای جمهوری اسلامی ایران را ببند و تکالیف جدید و اضافی بر ایران اعمال نماید تا مانع پیشرفت آن شود. متاسفانه عده‌ای در داخل کشور با ساده‌لوحی باور کرده‌اند که پیوستن ایران به این معاهدات منجر به پیشرفت ایران خواهد شد این درحالی است که تجربه نشان داده که این مسئله دقیقاً نتیجه‌ای عکس داده است. برای نمونه کافی است که به برجام رجوع کنیم تا متوجه شویم که اجرای تعهدات تنها محدود به ایران بود و امضای و تنها ثمره اجرای توافق هسته‌ای نابودی صنعت هسته‌ای کشورمان بود.
4- موافقان پیوستن به معاهدات بین‌المللی معتقدند که عدم عضویت در این معاهدات به ضرر ایران خواهد بود و همین مسئله را نیز مبنایی برای پیوستن به آن تلقی می‌کنند اما نکته این‌جا است که می‌توان بدون پیوستن به یک معاهده بخش‌های مدنظر آن را اجرایی کرد. در واقع برای استفاده از اندک مزایا – تازه اگر بتوان مزایایی در نظر گرفت!- یک معاهده نیاز به پذیرش کامل و بدون قید و شرط آن نیست و می‌توان بخش‌هایی از آن را که مورد رضایت حاکمیت داخلی میباشد به اجرا درآورد.
1- International Convention for the Suppression of the Financing of Terrorism
2- Any other act intended to cause death or serious bodily injury to a civilian, or to any other person not taking an active part in the hostilities in a situation of armed conflict, when the purpose of such act, by its nature or context, is to intimidate a population, or to compel a government or an international organization to do or to abstain from doing any act.
3- International Convention for the Suppression of Terrorist Bombings
