با فرود هواپیمای آمریکایی در مهرآباد؛ آیا مک فارلین دیگری در راه است؟

،پس از امضای سندی که به توافق هسته‌ای ژنو مشهور شد ارتباطات جدید مقامات آمریکایی با ایرانی‌ها نیز به نحوی فزاینده موجبات جلب توجه رسانه‌ها را فراهم کرد. در این میان ابتدا خبر چراغ سبز دولت ایران به شرکت‌های خودرو سازی آمریکایی برای سرمایه گذاری در ایران فرانسوی‌ها را که حق آب و گل در صنعت خودرو سازی ایران داشتند رنجاند و سپس خبر احتمال سرمایه گذاری شرکت‌های نفتی آمریکایی نیز گوش دیگر رقبای منطقه‌ای جمهوری اسلامی را تیز کرد که نکند ایران و آمریکا پشت پرده توافقاتی انجام داده باشند و سر آن‌ها بی‌کلاه بماند.

حضور هواپیمای مرموز آمریکایی در فرودگاه مهرآباد تهران ابتدا توسط مدیرکل فرودگاه بین‌المللی مهرآباد تکذیب شد اما اندکی بعد حمید بابایی مسئول مطبوعاتی نمایندگی ایران در سازمان ملل در واکنش به خبر نیویورک تایمز مبنی بر فرود یک فروند هواپیمای امریکایی در فرودگاه مهر آباد تهران که ادعا شده متعلق به یوتای آمریکا است گفت: ما هیچ اطلاعی در این زمینه نداریم شمارا به صاحبش ارجاع می‌دهم.

تکذیب‌ها و تایید‌ها در این زمینه از سوی رسانه‌های داخلی و خارجی تا جایی ادامه یافت که بالاخره مرضیه افخم سخنگوی وزارت امور خارجه در پاسخ به سوال خبرنگاران در خصوص فرود یک فروند هواپیمای متعلق به آمریکا در فرودگاه مهرآباد تهران گفت: این هواپیما حامل یک هیات عالیرتبه از کشور آفریقایی غنا بوده است و بر اساس اعلام دولت غنا ‌این هواپیما تحت مالکیت آمریکا و دو سال است در اجاره ریاست جمهوری غنا است.

هرچند هیچگاه تصویری از هیات غنایی مورد ادعای خانم افخم منتشر نشد اما در عوض پایگاه اطلاع رسانی «میدل ایست آنلاین» با انتشار گزارشی مدعی شد که اخیرا یک هیئت تجاری آمریکایی برای بحث در مورد فرصت‌های سرمایه‌گذاری در ایران، به تهران سفر کرده است.

روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز هم از فرود غیرمنتظره یک هواپیمای آمریکایی متعلق به بانک ایالتی یوتا در فرودگاه مهرآباد تهران خبر داد. این روزنامه آمریکایی به نقل از  "برت کینگ" یکی از نماینده‌های سالت لیک سیتی بانک یوتا نوشت: «هیچ توضیحی در مورد علت وجود این هواپیما در فردگاه ایران ندارم.»

الشرق الاوسط هم در خبری ادعا کرد بانک مرکزی ایران با هدف انتقال دارایی بلوکه شده به ایران ترتیب سفر هواپیمای آمریکایی به ایران را داده است.

همه این ماجرا‌ها کافی است تا با توجه به شرایط فعلی میان ایران و آمریکا که به نوعی نزدیکی شکننده و غیر قابل اعتماد می‌ماند اذهان عمومی را متوجه واقعه تاریخی سفر رابرت مک فارلین به تهران و دیدار اولیور نورث با حسن روحانی در هتل استقلال تهران کند.

در آن زمان نیز دولت آمریکا از روی اجبار و برای آزادسازی گروگان‌هایش در لبنان هیاتی را به سرپرستی رابرت مک فارلین به طوری پنهانی به تهران فرستاد تا در مذاکرات با مقامات ایرانی در ازای فروش اسلحه ایران نیز درباره آزادسازی گروگان‌های آمریکایی در لبنان کمک کند.
مک فارلین یا ایران کنترا توسط روزنامه الشرع در لبنان افشاء و ماجرا به نحو مفتضحانه‌ای برای کاخ سفید به اتمام رسید اما موضوع جالب توجه در آن واقعه نقش پررنگ و فعال حسن روحانی به عنوان یکی از مذاکره کننده گان است.

مک فارلین در سال ۱۹۸۶ درباره مذاکره با حسن روحانی و دیدگاههای وی در رابطه با نزدیکی به آمریکا نوشت: نورث خواست تا مذاکرات رو در رو با رئیس مجلس، نخست وزیر و رئیس جمهور صورت گیرد اما روحانی در پاسخ گفت هنوز برای چنین اقدامی زود است.

نورث پرسیده بود آیا انجام یک دیدار خصوصی میان آن‌ها و مک فارلین ممکن است؟ که روحانی پاسخ داده بود این مساله را منتقل خواهد کرد. پس از انجام معامله «نیاز به گام‏های مثبتی بیشتری خواهد بود» و افزوده بود: «باید مردم را برای چنین تغییری آماده کنیم. گام به گام. باید کشور را آماده کنیم. دیدار میان رهبران آمریکا و ایران در چهارچوب فوق انجام خواهد شد. اگر شما درباره حل مشکل جدی هستید، مطمئنم چنین سفرهای رسمی و دیدارهای سطح بالا رخ خواهند داد.»

حالا که از قضای روزگار حسن روحانی در مسند ریاست جمهوری ایران نشسته و توانسته است سکان مذاکرات هسته‌ای را از شورای عالی امنیت ملی به دست وزارت امور خارجه تحت نظر خودش منتقل کند این سوال پیش می‌آید که آیا رئیس جمهور به دنبال برقراری روابطی بیش از آنچه در رسانه‌ها مطرح می‌شود با مقامات و شرکت‌های آمریکایی نیست؟ و آیا مجلس در جریان این دیدارهای احتمالی قرار دارد و یا باید به زودی منتظر افشای موضوع در رسانه‌های خارجی و احضای مقامات دولتی آمریکا به کنگره به جرم برقراری رابطه با ایران باشیم.
به هر حال آنچه مسلم است عدم پایبندی مقامات آمریکایی به تعهدات خود در قبال ایران است که بار‌ها و بار‌ها ثابت شده و چنان بی‌اعتمادی ایجاد کرده که رسانه‌ها و افکار عمومی در ایران حق دارند سوال کنند آیا به صرف امضای یک توافقنامه پر چون و چرا می‌توان اینبار به قول و قرارهای هرچند اقتصادی مقامات آمریکایی اعتماد کرد؟