یه گزارش عدالت خواهان گلستان"اسیدپاشی به برخی زنان در اصفهان و تکرار این حرکت غیرانسانی طی روزهای اخیر، منجر به ایجاد نگرانی‌ها برای زنان و به ویژه زنان اصفهانی شده و طبیعتاً این نگرانی‌ها تا زمان دستگیری عامل یا عاملان اصلی این حوادث و مشخص شدن انگیزه عامل یا عاملان و هدایت‌گر یا هدایت‌گران این عملیات وحشیانه ادامه خواهد داشت.
این رخداد بی‌سابقه واکنش‌های وسیعی در سطح افکار عمومی و همچنین در سطح مسئولان امر در پی داشته و مسئولان انتظامی و قضایی نسبت به برخورد شدید با عاملان این حادثه هشدار دادند و حتی وقوع این حوادث منجر به طرح مباحثی شد که آیا تلاش‌ها برای بخشش اسیدپاش‌های موردی سال‌های پیشین که عمدتاً با انگیزه‌های شخصی صورت می‌پذیرفت توسط قربانی، درست بوده یا باید قصاص انجام می‌شد؟!
در این میان، اما بنا به رویه معمول، این موضوع نیز برای عده‌ای دستمایه شوخی شد و برخی در فضای مجازی، اقدام به لطیفه‌سازی درباره این واقعه تلخ کردند تا چند صباحی با این موضوع خوش باشند که نهایت درک نکردن فاجعه‌ای است که برای گروهی از دختران جوان رخ داده و چالشی بزرگ پیرامون رعایت حداقل اصول اخلاقی است؛ رویکردی که پیش از این نیز در قبال برخی رخدادها دیدیم و مشخصاً در ماجرای سقوط هواپیمای آنتونف نیز به شوخی گرفتن فاجعه را به نظاره نشستیم.
این نوع رودررویی با حوادثی که تألم و تأثر خاطر عمومی را در پی دارد ـ البته موردی ـ در قبال حوادث مشابه برخی کشورهای دیگر نیز دیده می‌شود؛ اما معمولاً آنچه دستمایه نقد قرار می‌گیرد، عملکرد مسئولان است و نه خودِ فاجعه. در واقع درک این هست که حادثه‌دیدگان و وابستگانش نیز به فضاهای مجازی دسترسی دارند و چنین برخورد سبک‌سرانه‌ای با آنچه بر سر آن‌ها آمده، روح آن‌ها را بیش از گذشته خواهد آزرد.
با این حال در ماجرای اسید، ماجرا از لطیفه‌سازی فرا‌تر رفته و اتفاق بدتری رقم خورده است. بنا بر با آنچه در فضای مجازی منتشر شده و گویا در حال باب شدن است، اینکه این روز‌ها برخی جوان‌های موتورسوار به قصد شوخی، بطری آب بر صورت عابران دختر می‌پاشند که با توجه به ماجرای اسیدپاشی و پیش‌زمینه ذهنی دختران، شاید در لحظات نخست که شوک به این دختران وارد می‌شود، عوارض روحی وارده، کمتر از یک قربان اسیدپاشی نباشد.
بنابراین، این نوع مردم‌آزاری برخی موتورسوار‌ها ـ که به اشتباه برخی عنوان شوخی را بر آن گذاشته‌اند ـ یکی از بد‌ترین رفتارهای ضداخلاقی است و مرزهای بی‌اخلاقی را به آخرین حد خود رسانده و از این نگاه، باید برخورد جدی با چنین رفتارهایی شود تا مسائل حساس و التهاب‌آور در جامعه، بازیچه برخی برای خوش‌گذرانی نشود؛ در واقع باید گفت، چنین حرکتی به خودی خود به اندازه اصل ماجرای اسیدپاشی غیراخلاقی است.
در این میان، باید به این پرسش نیز پاسخ گفت که در ساحت اخلاقی‌مان چه اتفاقی افتاده که شاهد شوخی کلامی و نوشتاری در رویارویی با رفتارهایی نظیر اسیدپاشی برخی اشخاص مجهول‌الهویه و سپس تبدیل شوخی‌های کلامی به شوخی‌های فیزیکی شبیه به عمل اسیدپاشی هستیم و از «مرز سکته بردن مردم» خشنودیم؟ شاید باید این پرسش را همان روز پاسخ می‌دادیم که برخی در روزهای پایانی سال زیر پای مردم ترقه می‌انداختند.
