به گزارش پایگاه عدالت خواهان از گلستان ما به نقل از راه دانا؛ فروردین ماه سال 95 بود که رهبر معظم انقلاب در دیدار با جمعی از کارگران برای چندمین بار نسبت به واردات کالاهای غیر ضروری انتقاد کرده و به صراحت اعلام کردند که واردات هرگونه کالای خارجی که مشابه داخلی داشته باشد تحت هر عنوانی مطلقاً ممنوع است.
در حالی که کارشناسان معتقد هستند واردات ضروری برای کشور تنها 10 تا 14 میلیارد دلار برای کشور هزینه بر می‌دارد اما همچنان این رقم تنها چند درصد از واردات کشور را به خود اختصاص می‌دهد.
به طور واضح حدود 95 درصد از کالاهایی که وارد کشور می شوند ضروری نبوده و توان تولید آن در کشور وجود داشته و یا اینکه جز کالاهای اساسی برای وارد شدن به کشور به شمار نمی‌روند.
نوعی دیگر از کالاهای وارداتی وجود دارد که مشابه داخلی هم داشته و در داخل تولید می شوند که آمار نشان می دهد عموم کالاهای صنعتی در کشور ما در این دسته از کالاها قرار می‌گیرند که در بسیاری از موارد هم واحد تولیدی و هم تولیدکننده آن در داخل وجود دارد.
همه کارشناسان با یکدیگر در این زمینه هم عقیده هستند که این دست واردات بزرگترین لطمه‌ها را به تولید داخل زده است و ممنوعیت واردات باید برای این دست از کالاها لحاظ شود.
نتیجه ای که در چند سال گذشته از این واردات حاصل شده این است که انگیزه سرمایه گذاری جدید در بخش‌های تولیدی با واردات کالاهایی که مشابه داخلی دارد به شدت کاهش یافته و به مرور زمان تولید کننده در رقابت با واردات شکست می‌خورد.
بعد از تاکیدات مقام معظم رهبری نقد ها به این دست واردات به شدت افزایش یافت اما همچنان مافیای واردات اصرار بر واردات کالاهایی دارد که تولید داخل توان عرضه آن را داشته است در همین راستا محصولات کشاورزی و دامی یکی از مهمترین مواردی است که با مدیریت صحیح جهادکشاورزی بر سر زمین های گسترده کشور و همچنین مدیریت آب های کشور نه تنها تولید داخلی از پس آن برآمده بلکه در صورت مساعد بودن شرایط می توان آن را صادر نیز کرد.
اما واردات محصولات کشاورزی و نباتی در سال های اخیر به ویژه سال گذشته در حالی بوده است که کشاورزان محصولات داخلی خود را نتوانسته‌اند به فروش برسانند و یا در جایی محصولات آنها خراب شده است.
برنج، گندم، نخود، عدس، سویا، کنجاله سویا، لوبیا، ذرت، انواع میوه‌هایی که نمونه داخلی آن حتی با کیفیت بیشتری تولید می‌شود و ... جزء وارداتی هستند که روزانه ده‌ها کشتی در بندرهای مختلف از این محصولات وارد کشور می‌شود.
نکته جالب توجه واردات این اقلام از کشورهایی است که خود تولید کننده این محصولات نیستند؛ به عنوان مثال در سال 95 واردات کالا از امارات متحده عربی بالغ بر 6407274203 دلار بوده به طوری که بیشترین واردات کشور بعد از چین را به خود اختصاص داده است.
اغلب مواد خوراکی مانند ذرت و سایر موارد از این کشور وارد می شود اما نکته قابل توجه این است که امارات به عنوان کشوری وارد کننده محسوب می شود و خود سهمی در تولید به ویژه تولید محصولات کشاورزی ندارد.
بررسی ها نشان می دهد که این کشور محصولات غذایی خود را از آمریکا وارد می‌کند و به این ترتیب محصولات و مواد غذایی آمریکایی با یک واسطه به نام امارات وارد کشور می شوند که بیشتر این مواد نیز تراریخته هستند.
واردات محصولات کشاورزی از کشورهایی نظیر امارات در حالی رقم می خورد که توان تولید این محصولات در داخل کشور به شدت بالاست؛ به عنوان مثال بررسی یک قلم کالای کشاورزی با عنوان نخود سیاه در جدول های گمرکی که روزانه چند کشتی از آن وارد می شود نشان می دهد که این محصول در حال حاضر در مناطق کم آب غربی کشور کشت می شود.
الگوی کشت نخود سیاه در مناطق کم آب چند سالی است که رونق گرفته و اگر واردات این محصول زیاد شود دیگر دست کشاورزان از همان نخود سیاه هم کوتاه می‌شود و تولید آن در داخل با مشکلاتی مواجه خواهد شد.
با توجه به تلاش های گسترده، قوانین مختلف و توصیه های مکرری که برای جلوگیری از این دست واردات صورت گرفته اما همچنان واردات این محصولات ادامه دارد به نظر می رسد دست هایی در کار است که بر روی افزایش واردات تأکید کرده و نمی گذارند تا واردات کشور کاهش پیدا کند؛ تا جایی که در داخل دولت هم افرادی به دنبال حمایت از این افراد هستند.
انتهای پیام//
