به گزارش پایگاه عدالت خواهان"میرحسین موسوی و مهدی کروبی در 25 بهمن سال 89 در پی دعوت هواداران خود به راهپیمایی بازداشت شدند، آنها در ظاهر به منظور حمایت از تحرکات مردم مصر و تونس خواستار راهپیمایی در خیابانها شدند اما به نظر می رسد هدف سران فتنه از محیا کردن لوازم تظاهرات ساختارشکنانه در 25 بهمن به چالش کشیدن و براندازی جمهوری اسلامی بوده باشد.
بعدها بر اساس گزارش کمیسون اصل نود مجلس هشتم مشخص شد آمریکا و اسرائیل در حمایت و راه اندازی این غائله نقش داشته اند و این در حالی بود که تنها سه روز قبل از آن در 22 بهمن مردم در حمایت از بیداری اسلامی تظاهرات کردند و در نتیجه سران فتنه تنها به دنبال تفرقه و به وجود آوردن جریانی موازی با جریان مردم و نظام بودند، هم چنین در این تظاهرات چند صد نفری تنها نمودی که مشاهده شد شعارهای ساختار شکنانه به منظور براندازی جمهوری اسلامی و شعارهایی بر ضد رهبری بود و تنها چیزی که مشاهده نشد حمایت از بیداری اسلامی بود!
رئیس جمهور روحانی در همان سال نخست رسیدن به قدرت بر همین نکته تاکید کرده است: «در روز 25 بهمن عده معدودی به بهانه حمایت از مردم مصر و تونس به خیابان ها آمدند که اتفاقاً در شعارهای آنها حمایتی از مردم مصر و تونس به چشم نمیخورد و متاسفانه با شعارهای ضد انقلابی، موجبات خوشحالی و بهرهبرداری آمریکا، رژیم صهیونیستی و ضدانقلاب را فراهم آوردند و موجب ناراحتی قاطبه مردم شریف ایران شدند. »
بعد از غائله مذکور بنا به دستور شورای عالی امنیت ملی سران فتنه در حصر خانگی قرار گرفتند، اما در این بعد از پایان انتخابات 88 تا 25 بهمن 89 خسارات مختلفی به نظام و مردم وارد گشت؛ اولین اتهام سران فتنه، به راه انداختن فتنه و آشوب و لشگر کشی خیابانی به عنوان معترضین پس از انتخابات است. آنها حداقل در ابتدا باید اعتراضات خود را از طریق قانونی ( شورای نگهبان )پیگیری میکردند و پس از آن اگر متقاعد نمیشدند اعتراضات خیابانی به راه میانداختند .
بنابراین لشگر کشی خیابانی پس انتخابات به خودی خود یک موضوع امنیتی بسیار خطرناک بود که جمهوری اسلامی لطمات اقتصادی و سیاسی جبران ناپذیری را وارد آورد، رهبر انقلاب در این باره تاکید داشتند:" ادعا کردند که قانون گرا هستند، بعد خب مردم به آنها رأی ندادند، اکثریت مردم به کس دیگری رأی دادند؛ اینها بنا کردند دعوا راه انداختن که چرا! کشور را و ملت را مدتی مضطرب کردند، دشمن را خوشحال کردند؛ البته آخرش هم در مقابل مردم دیگر تاب نیاوردند و عقب نشستند. گناه آتش افروزان فتنه ۸۸ همین بود که به قانون تمکین نکردند، به رأی مردم تمکین نکردند. ممکن است کسی بعد از انتخابات اعتراض داشته باشد؛ خیلی خوب، این اعتراض ایرادی ندارد؛ اما راهِ قانونی دارد که چگونه باید این اعتراض را بیان و دنبال کرد. اگر قانون را قبول داریم، باید از آن راه برویم این هم نکته‌ی اصلی است." (۲۰/ ۰۷ / ۱۳۹۰)
اما سوای خسارات اقتصادی به نظر می رسد، خسارت های جبران ناپذیری که سران فتنه و همراهان آنها به کشور و نظام وارد کردند در دو حوزه داخلی و خارجی دسته بندی شود؛ در حوزه خارجی نظام در بین کشورهای مختلف و حتی بعضی از دوستان بین المللی با فضاسازیهای رسانهای که از سوی غرب انجام گرفت به نوعی بدنام شد.
رهبر انقلاب در این خصوص عنوان کردند: "ظلمی که به مردم شد، آن ظلمی که به نظام اسلامی شد، آن هتکی که از آبروی نظام در مقابل ملت‌ها به وسیله‌ی بعضی انجام گرفت، اینها همه را ندیده میگیرند، در واقع در اوج حرکت عظیم بیداری اسلامی مردم در منطقه خاورمیانه، عده ای زمینه ساز وضعیتی نامطلوب در داخل کشور شدند. ایران که به نوعی خود را پرچم دار حرکتهای ضد دیکتاتوری و آزادی خواهانه علیه استکبار میدانست، در موضع انفعال قرار گرفت و نتوانست نقش آفرینی موثری در این تحولات داشته باشد. چه آنکه بعدها این حرکت های عظیم از مسیر اصلی خود منحرف گردید و منطقه دچار و ضعیت بحرانی فعلی شد. هرچند بعدها مشخص شد اسرائیل و آمریکا در به راه اندازی غائله 25 بهمن نقش محوری و حمایتی داشتهاند اما این مطلب چیزی از گناه بزرگ سران داخلی فتنه که برای به راه اندازی غائله 25 بهمن قدم برداشتند کم نمی کند."
اما در حوزه داخلی نیز یک اتفاق بسیار ناخرسند پیش آمد و آن آسیب به اتحاد و یکپارچگی ملت ایران بود که در وانفسای درگیریهای سیاسی دچار بدبینی و ناامیدی از بعضی مسئولین نظام جمهوری اسلامی شدند. در واقع نا امیدی مردم از حاکمان یک آسیب بسیار بزرگ به حساب می‌آید.
مقام معظم رهبری در این باره تاکید دارند: "انتخابات برای کشور مایه‌ی آبروست، مایه‌ی افتخار است، همه مراقب باشند که انتخابات مایه‌ی بی آبروئی برای کشور نشود؛ آنطوری که در سال ۸۸ یک عده‌ای سعی کردند انتخابات را مظهر اختلافات وانمود کنند، جنجال سیاسیِ طبیعیِ انتخابات را تبدیل کنند به یک فتنه. در هر دو مورد سعی‌شان این بود که بتوانند ثبات سیاسی را در کشور به هم بزنند؛ سعی‌شان این بود که تلاطم ایجاد کنند؛ این آرامش عمومی را، این ثبات را از این ملت بگیرند." ( ۲۴/ ۰۷ / ۱۳۹۱)
چند دستگی و اختلاف بین مردم یک سم مهلک برای هر کشوری محسوب میشود در واقع نگاهی به سرنوشت حکومت‌ها نشان میدهد بیشترین آسیب‌ها را ملت‌ها از اختلافات داخلی خود دیده‌اند و نه قدرت دشمن خارجی. در این بین فتنه گران با دمیدن در آتش اختلافات و نا امید کردن مردم پس از انتخابات بزرگ 88 نقشی منفی بزرگی در بستر سازی دو دستگی مذکور در کشور داشتند.
