هنوز چند ماهی از آغاز دولت یازدهم نگذشته که موج آرزوهای اصلاح طلبان پشت صحنه، به سیلی تبدیل شده و در حال غرق کردن زورق اصلاحات است. اختلافات فراوانی که امروز در جبهه اصلاحات شاهدیم حاکی از آن است که یا قطب نمای سیاسی آنان دچار اختلال شده و یا سکان هدایت در هر لحظه به دست کسی می افتد و یک همخوانی و همفکری و هماهنگی در رسیدن به ساحل امن وجود ندارد. هر فردی و گروهی در تالاب سیاسی اصلاحات قصد پیمودن مسیر منحصر به آرزوهای خود و صید ماهی مطلوب خود را دارد و تقریبا کمتر می توان در خطوط حرکتی این جریان دو مسیر موازی را دید و بیشتر به راههای متقاطع می رسد.
همچون آنکه در ایام انتخابات یازدهم ریاست جمهوری بسیاری در این بوق و کرنا فریاد زدند که عارف به نفع روحانی کنار کشید. امروز البته درست یا غلط بودن این خبر و کیفیت آن چندان اهمیت ندارد؛ آنچه در حال حاضر حائز اهمیت است، رسیدن عارف و روحانی و تا حدودی خاتمی به مسیرهای متقاطع است. هر یک در سازی می دمند و هر یک تصور می کنند که حق با اوست و مسیر صحیح در افکار و آینده نگری او نقش بسته است!
روحانی هیچ پستی به عارف نداد و سطح او را در مسئولیت های پیشنهادی تا حدی تقلیل داد که عارف حتی حاضر به اظهارنظر در آن باره نیست. اما در گفت وگویی که اخیرا با یکی از روزنامه های اصلاح طلب داشته از روحانی ابراز گلایه کرده و گفته که «توقع حضور من در پاستور کنار آقای روحانی فقط در طرفداران ما نبود و آن‌گونه که به من خبر می‌دادند این توقع از سوی هواداران و ستاد آقای روحانی هم مطرح شده بود. من توقعی از ایشان نداشتم. شاید انتظاری که داشتم این بود که با توجه به تجربه 30 سال مدیریتی‌ام آقای روحانی در برخی امور بیشتر از من مشورت می‌گرفتند.»
عارف البته کمی هم پرده از واقعیت ها برداشته و گفته که کناره گیری از رقابت های انتخاباتی امسال، از سوی خاتمی بر وی تحمیل شد. وی در این باره گفته است: «من با این ساز و کار موافق نبودم این را برای اولین بار است که طرح می‌کنم با جمع‌بندها موافق نبودم و فقط به خاطر قول و قرارهای اخلاقی با آقای خاتمی کناره‌گیری کردم.»
این حرف های عارف تا حدودی حاکی از پشیمانی وی به خاطر انصراف در انتخابات است و راهی که احتمالا می خواهد در انتخابات مجلس شورای اسلامی از روحانی و شاید هم خاتمی جدا کند. آنچنانکه کاندیدای انصرافی انتخابات ریاست جمهوری یازدهم امروز به این اعتقاد رسیده که «برای انتخابات مجلس آینده باید اصلاح طلبان با برنامه ای منسجم وارد شوند و در این راه او تمام تلاش خود را بکار خواهد بست، لذا زیر بار ائتلاف های چشم بسته و بدون برنامه نظیر انتخابات ریاست جمهوری یازدهم نخواهد رفت.»
اختلافات عارف با اصلاح طلبان تندرو، به انتخابات آینده مجلس و نگاه های متفاوت سیاسی در زمینه انتخابات ریاست جمهوری گذشته محدود نمی شود. عارف در همان ایام تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری به صراحت گفته بود که «در انتخابات 88 تقلبی صورت نگرفته بود و متاسفانه بعضی افراد در آن سال با سوژه قرار دادن انتخابات خواستند طوری تسویه حساب شخصی کنند.»
جدا شدن راه عارف از مسیر اصلاح طلبان تندرو و رئیس دولتی که حاضر نشد از مشورت های عارف در نهاد ریاست جمهوری استفاده کند در حالی است که بسیاری از اصلاح طلبان نمی دانند در این شرایط برای کسب پیروزی در مجلس آینده باید به سمت کدام یک از اشخاص شاخص حرکت کنند؟
خاتمی، روحانی و عارف هر یک از هم اکنون تصمیماتی برای رقابت های انتخاباتی آینده گرفته اند و عارف از همه جدی تر و محکم تر قلاب خود را با نگاهی مستقل از روحانی و خاتمی برای صید کرسی ریاست مجلس دهم به سمت دلخواه خود انداخته است! اکنون سوال این است که آیا تحرک مستقل سیاسی عارف برای انتخابات مجلس دهم به پیروزی ختم می شود یا خیر؟ حال آنکه طبق نظرسنجی های ایام انتخابات ریاست جمهوری، وی با اقبال کمتر از 10 درصدی مواجه بود!
و البته سوال مهمتر این است که به فرض اگر عارف در انتخابات آتی مجلس به ائتلافی دوباره با روحانی یا خاتمی دست زند، آیا در این حالت می تواند به پیروزی برسد؟ حال آنکه خاتمی و روحانی وی را در انتخابات ریاست جمهوری تنها گذاشتند و پس از انصراف عارف، روحانی حتی حاضر نشد از مشورت ها و سوابق و تجربیات وی استفاده کند! اتفاقی که بعید نیست با ائتلافی دوباره در انتخابات مجلس دهم نیز رخ دهد.
