به گزارش پایگاه عدالت خواهان"مهدی پورصفا: ایران پیش از انقلاب اسلامی صنعتی نظامی متکی بر واردات تجهیزات آماده از قدرت‌های بزرگ دنیا داشت اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی  با همت دلاورمردان عرصه صنعت دفاعی به جایگاهی رسیده‌ که قدرت‌های بزرگ نیز انتظار آن را نداشتند.

در سال ۱۳۴۱ سازمان صنایع نظامی (تحت نظارت وزارت جنگ وقت) مدیریت همه کارخانه‌های نظامی کشور را به عهده گرفت و با دیگر سازمان‌ها در عرض 15 سال تا انقلاب ۱۳۵۷، با تولیداتی چند، برخی از نیازمندهای مصرفی ارتش را تأمین کرد، از جمله سلاح‌های سبک و فشنگ‌های مربوطه، انواع باتری، لاستیک خودروهای مختلف، مواد منفجره، گونه‌های گلوله و فیوز برای خمپاره، مسلسل (تحت امتیاز آلمان). علاوه بر این، صنایع نظامی ایران مونتاژ هلی‌کوپتر، خودروی جیپ، کامیون و تریلر نظامی را نیز آغاز کرد و در آستانه تولید «آر پی جی - ۷ »، راکت انداز «بی ام – ۲۱» موسوم به گراد، موشک دوش‌پرتاب و انواع لوله‌های توپ بود.

با وجود این فصل مشترک تمام برنامه فوق وابسته بودن آنها به کشورهای خارجی بود، به‌گونه‌ای که اغلب تسلیحات ساخته شده تنها در کشور مونتاژ می‌شد و در خصوص ساخت تسلیحات پیشرفته‌تر نیز هیچ امتیازی به ایران داده نشد. یکی از امکاناتی که رژیم شاه به دنبال آن بود و هیچ‌گاه نتوانست از طریق خرید از کشورهای غربی به آن دست پیدا کند، موشک‌های بالستیک بود.