به گزارش پایگاه عدالت خواهان"کاراته این روزها بی هدف روزگار سپری می کند؛ در حالی که حواشی از در و دیوار سیستم مدیریتی اش بالا می رود. در شرایطی که ثبت نام جهت شناسایی رییس جدید این فدراسیون حدود 80 روز قبل انجام شده اما خبری از برگزاری مجمع این فدراسیون مدال آور نیست.
انگار متولیان امر فراموش کرده اند که مسابقات جهانی این رشته در راه است. اوضاع آنقدر اسف بار است که نه هیات های استانی برنامه ای برای خروج از سردرگمی دارند و نه تکلیف تیم های ملی در رده های سنی مختلف مشخص است.
کاراته در رقابتهای کاراته وان امارات با عنوان نهمی به کار خود خاتمه داد. کسب یک مدال نقره و 3 برنز در شرایطی زنگ خطر را به صدا درآورد که عربستان و امارات "بی کاراته" طلا و نقره کم نگرفتند. به عبارت ساده تر کاراته ایران امروز بدون طرح و برنامه به سمت نابودی پیش می رود. با این حال، اراده ای در متولیان برای بهبود اوضاع دیده نمی شود.
وقتی سرپرست غیر فنی نظر می دهد
سرپرست فدراسیون کاراته "کاراته ای" نیست. سیدحسن طباطبایی پیشتر سرپرست فدراسیون‌های وزنه‌برداری و دوومیدانی بوده است. آقا سید حسن همین حالا سرپرست ورزشگاه بزرگ آزادی و البته کاندیدا ریاست فدراسیون اسکی هم هست! البته در زمینه مدیریت ورزشگاهها بی تجربه نیست و قبلتر مدیر مجموعه ورزشی کشوری هم بوده است.
با این حال نکته واضح اینجاست که آیا رشته‌ای که از امیدهای اصلی ورزش در بازی‌های آسیایی برای کسب مدال های رنگارنگ است، باید با این سبک و سیاق و مدیریتی درگیر با مشغولیات گوناگون اداره شود؟ بدتر اینکه گفته می‌شود سرپرست غیر فنی فدراسیون، نظرات فنی هم ارائه می کند. اما آیا این سرپرست می تواند دست به تغییرات زده و تصمیماتی بگیرد که فقط هزینه دارد و مدیر بعدی را دچار مشکل می کند؟
کاراته در 6 دوره اخیر بازی‌های آسیایی موفق به کسب 30 مدال رنگارنگ با کمترین نفرات ممکن شده؛ در حالی که 40 درصد این نشانها طلای 24 عیار بوده است. قطعا ورزش ایران طلای شماره 20 ویشگاهی در بازی‌های آسیایی گوانگژو را به خاطر می آورد. همانطور که نشان‌های زرد رنگ حسنی پور و مهدی زاده در اینچئون از یاد رفتنی نیست.
پشتوانه سازی پر!
این روزها پشتوانه سازی در کاراته هم به کل فراموش شده است. اصولا برنامه‌ای در این زمینه میان طرح های سرپرست فدراسیون مشاهده نمی کنید. دلیل این مدعا هم بی توجهی به تیم های نوجوانان، جوانان و امیدهاست که نه تنها آماده حضور در پیکارهای جهانی اندونزی نمی شوند؛ بلکه هنوز تکلیف کادر فنی آن هم به طور دقیق مشخص نیست. این موضوع را در نظر باید گرفت که امروز، جمعیت گسترده کاراته کشور دچار سردرگمی و ناامیدی هستند و باید ساماندهی راهبردی در این زمینه صورت گیرد.
این در شرایطی است که از چندی پیش زنگ المپیکی شدن کاراته هم به صدا در آمده و تمام رقبای کوچک و بزرگ با سرمایه گذاری در رده های سنی پایه این رشته به فکر آینده نه چندان دور هستند. اما در کشور ما هنوز تکلیف ریاست مشخص نشده و وزارت ورزش زمان برگزاری مجمع انتخاباتی را اعلام نکرده است.
ادامه داستان ارمنستان در کمیته انضباطی
تمام این موارد فنی یک طرف و داستان ملال آور کتک خوردن دختر 12 ساله ایرانی در قفس توری مبارزات ایروان طرف دیگر. به این مبحث اشاره فراوان شده و هر کس که به نحوی در مساله دخیل بود، پای خود را از آن کنار کشید. برخی گفتند متولی این امر فدراسیون ورزشهای رزمی بود و برخی اعلام کردند دختر مبارز با پیراهن کاراته و سبک دای دو جو کو پای به قفس توری گذاشته است.
در نهایت هم پدر این دختر شکست خورده، تمام تقصیرها را به گردن گرفت و گفت دخترش را با هزینه شخصی و تحت نظر خودش به ارمنستان برده تا در مسابقات حرفه ای شرکت کند و کسی در این میان مسوول نیست!
اما اگر فدراسیونی مدیری بالا سر داشته باشد، چنین اتفاقاتی روی می دهد؟ قطعا اگر تکلیف این فدراسیون مشخص بود و رئیس بر مسند قدرت تکیه زده بود، شاهد چنین رهاشدگی در کار نبودیم. کاراته امروز، به حال خود رها شده و کسی تدبیری نمی اندیشد تا هرچه زودتر تکلیف آن مشخص شود. اینکه چرا وزارت ورزش نیز با وجود گذشت این همه روز، زمان برگزاری مجمع را اعلام نمی کند، خود قصه ای پر درد و مفصل است!
