حواشی حضور لیلا حاتمی در جشنوراه فیلم کن امسال به اندازه ای بر متن این حضور غلبه کرده بود که برخی حتی تکرار ماجرای گلشیفته فراهانی را به میان کشیده بودند.
لیلا حاتمی اگرچه اقدام نامتعارفش در جشنواره با اعتراضات فراوانی در داخل کشور روبرو شد اما حاضر نشد سابقه سینمایی خود در داخل کشور را به راحتی بفروشد و از این منظر، با گلشیفته فراهانی قابل قیاس نیست.
این در حالی است که 6 سال قبل، گلشیفته فراهانی با مطرح شدن اولین دغده های مذهبی دلسوزان داخلی که به برخی اخبار در خصوص ایفای نقش غیرمتعارف او در یک فیلم خارجی اعتراض کرده بودند، به همه سوابق داخلی خود پشت پا زد و گویی منتظر این فرصت بوده باشد(!) با خروج از کشور خیلی زود پله های ترقی از منظر غرب را حتی تا مرز برهنه شدن، یکی پس از دیگری طی کرد!
عجیب تر اینکه گویی او درباره این اقدام لیلا حاتمی یک سال اندی زودتر قضاوت کرده بود؛ آنجا که در مصاحبه ای که در آن با افتخار از برهنه شدن جلوی دوربین یک عکاس صحبت کرده بود، برای لیلا حاتمی هم ابراز تاسف کرده و گفته بود که "در ایران نباید موهای زنان دیده شود. ما در ایران مجله ای مخصوص عكاسی مد و فشن نداریم. ایران تصویر جدیدی از زندگی روزمره را به نمایش گذاشته است. بازیگران زن سینما مانند لیلا حاتمی (دارنده جایزه برای فیلم جدایی نادر از سیمین در جشنواره فیلم برلین سال 2011) باید در مراسم های بین المللی موهای خود را بپوشانند و این زندگی نیست."
لیلا حاتمی اما بر خلاف فراهانی نخواست "زندگی کند(!)" و در تنها واکنش خود به دغدغه دلسوزان داخلی، از اقدام نامتعارف خود عذرخواهی کرد و اگر حتی دلایلش برای روبوسی با ژیل ژاکوب پذیرفتنی نباشد، دست کم نشان از این موضوع دارد که ناپسند بودن عمل خود را پذیرفته است.
حاتمی دست کم تلاش کرد تا نشان دهد برعکس افرادی مانند گلشیفته شیفته غرب و بی توجه به ارزش‌های جامعه و معیار‌های اخلاقی نیست.
با این وجود، راه حل جلوگیری از تکرار اتفاقات اینچنینی و خدشه دار شدن تصویر جمهوری اسلامی ایران در اذهان جهانیان چیست؟ بدون تردید نمی توان با دلایلی مانند "حضور شخصی" و نه به "نمایندگی از ایران" و نیز بدون استفاده از بیت المال در برنامه ها و مراسم بین المللی، این رویه را توجیه کرد و بی تردید حضور افراد در جشنواره های مشابه باید در چارچوب خاص و مشخصی انجام شود.
