به گزارش پایگاه عدالت خواهان"با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم، فقدان آیت الله هاشمی، عرصه را به ویژه برای رئیس جمهور و هوادارانش و همچنین برای اصلاح طلبان تنگ‌تر خواهد کرد، عرصه‌ای که ترس و نگرانی‌اش بر امید و دلگرمی، می‌چربد.
سایت الجزیره انگلیسی در گزارشی می‌نویسد درگذشت هاشمی رفسنجانی بیش از پیش روحانی را با چالش روبرو کرده است. در ادامه رادیو زمانه نیز در یادداشتی می‌نویسد: روحانی از مرگ رفسنجانی متضرر شده است. کار او برای انتخابات آتی به مراتب سخت تر خواهد شد. در سال‌های اخیر، هم خاتمی، هم روحانی و هم رفسنجانی، به وضعیتی دچار شده بودند که بدونِ حمایت یکدیگر، و به اشتراک گذاشتن نفوذ سیاسی و پایگاه اجتماعی‌شان با یکدیگر، عملا ناتوان بودند. «نقطه ثقل» این حمایت، رفسنجانی بود. او که رفت، توازنِ دو بازیگرِ دیگر هم از دست می‌رود. استراتژی «فشار از پایین و چانه زنی از بالا» عملا کارایی و تاریخ مصرفش تمام می شود. چه کسی می خواهد در «بالا» چانه زنی کند؟ نه خاتمی و نه روحانی چنین وزن، نفوذ، بُرش و تاثیری ندارند.
جایگزینی روحانی به جای هاشمی
روزنامه آرمان در یادداشتی می‌نویسد: معمولا فردی باید برای {literal}{{/literal}ریاست مجمع تشخیص{literal}}{/literal} در نظر گرفته شود که از موقعیت بالایی در کشور برخوردار باشد. علاوه بر آن فردی که بتواند سیاست‌های رئیس فقید مجمع تشخیص مصلحت نظام را با همان رویکرد فراجناحی در این نهاد دنبال کند؛ بنابراین در این میان رئیس جمهور تنها گزینه‌ای است که می‌تواند در این جایگاه قرار بگیرد.
همچنین روزنامه فایننشیال تایمز در این خصوص می‌نویسد: برخی امیدوارند ستایش احساسی رفسنجانی و حمایت آشکارش از روحانی در ماه‌های اخیر، باعث تقویت جایگاه او شود.
اما علی افشاری از عناصر ضدانقلاب معتقد است: پروژه رفسنجانی سازی از حسن روحانی محکوم به شکست است. حداکثر کاری که اعتدالی ها می توانند بکنند، بازسازی رفسنجانی در مقیاسی کوچکتر در شخصیت‌هایی چون اکبر ناطق نوری و حسن روحانی است. اما هیچکدام از آنها نمی توانند در هیات "منجی" به جامعه عرضه شوند.
وی در ادامه می‌افزاید: اگرچه روحانی و رفسنجانی نزدیک بودند و بعد از انتخابات 92 طوری نشان دادند که گویی در جایگاه واحدی قرار دارند، اما رصد کردن واقعیت ها و بخصوص پشت پرده سیاست نشان می دهد که این دو تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای نیز داشتند. رفسنجانی، روحانی را در عمل مانند خود بشمار نمی‌آورد. ادعا‌های ظاهری هر دو طرف بیشتر جنبه تبلیغاتی داشته و محصول مصلحت اندیشی در برابر دشمن مشترک بود.
همچنین افشاری می‌گوید: کاندیداتوری روحانی در انتخابات 92 طرح و برنامه رفسنجانی نبود. حتی او وی را جایگزین و بدیل خود نمی دانست؛ اگر چنین بود که در انتخابات کاندیدا نمی شد.
او به شهادت اظهارات خودش در شرایطی که روحانی کاندیدا بود خلائی احساس کرده بود تا وارد میدان شود و یا ترجیح می داد خودش کنترل قوه مجریه را در دست بگیرد.
افول محبوبیت و آب رفتن برجام
وب سایت آمریکایی دیلی بیست در گزارشی به وضعیت روحانی می‌پردازد. دیلی بیست می‌نویسد: روحانی در حقیقت هیچ پیروزی بزرگی را در کارنامه دوره اول خود نداشته است و او کاملا زیر سایه هاشمی رفسنجانی بوده است؛ این چالش اصلی است که روحانی با آن روبرو شده است.
همچنین وال استریت ژورنال به نقل از جدیدترین نظرسنجی دانشگاه مریلند نوشته که «نتایج نشان می‌دهد که ایرانی‌ها درباره مزایای اقتصادی توافق هسته‌ای با قدرت‌های جهانی تردید دارند.
این رسانه آمریکایی می‌نویسد: طبق نظرسنجی جدید، حسن روحانی رئیس‌جمهور ایران در آستانه انتخابات (ریاست جمهوری) ماه می(اردیبهشت)، در حال از دست دادن بخشی از حمایت عمومی و مردمی‌‌اش است.
طبق این نظرسنجی، میزان «نگاه مطلوب» به روحانی کاهش قابل توجه یافته است. 69 درصد از ایرانی‌های شرکت‌کننده در آن گفتند که نگاه «خیلی مطلوبی» به رئیس‌جمهور حسن روحانی دارند یا نگاهشان «تا حدی مطلوب» است.
طبق گزارش وال‌استریت ژورنال، این میزان در شش ماه پیش یعنی در ماه ژوئن (خرداد 95) حدود 82 درصد بود و این «نشان‌دهنده کاهش معنا‌دار» محبوبیت او است.
میزان 61 درصدی کسانی که در نظرسنجی آگوست 2015 (مردادماه 1394) نگاه «خیلی مطلوب» به رئیس‌جمهور داشته‌اند، 28 درصد کاهش یافته است.
حدود 51 درصد از شرکت‌کنندگان در نظرسنجی گفته‌اند که شرایط اقتصادی کشور «دارد بد می‌شود» در حالی که در نظرسنجی قبلی 43 درصد هم چنین نظری داشتند. این مسئله افزایش 8 درصدی را نشان می‌دهد.
تقریبا سه چهارم شرکت‌کنندگان در نظرسنجی (یعنی بیش از 7 نفر از هر 10 نفر) هم تاکید کرده‌اند که توافق هسته‌ای ایران، شرایط زندگی مردم را بهبود نبخشیده است.
هدیه بابانوئل
باربارا اسلاوین از اعضای اندیشکده شورای آتلانتیک ضمن یادداشتی فروش هواپیمای مسافربری بوئینگ را موجب این می‌داند که مقامات و تجار ایرانی با بخش خصوصی آمریکا در مسیری جدید، برای بهبود روابط دوجانبه در تماس باشند. وی در ادامه می‌نویسد: توافق بوئینگ برای تحکیم انتخاب مجدد روحانی در انتخابات96 امری حیاتی است.
برادر در برابر برادر
بی بی سی فارسی در مطلبی می‌نویسد: هر چه صحبت درباره پرونده حسین فریدون داغ‌تر می‌شود، ماجرا برای روحانی هم دشوارتر می‌شود. پرونده فریدون چه صرفا انگیزه‌ای سیاسی داشته باشد و چه تنها مربوط به روابط مالی- اقتصادی فریدون باشد قطعا بر روی فعالیت‌های انتخاباتی روحانی تاثیر می‌گذارد. در ادامه الکس واتانکا تحلیل‌گر اندیشکده خاورمیانه نبز طی مطلبی به این نکته اشاره می‌کند که عدم توانایی فریدون برای رد این اتهامات، به این معناست که پرونده او دردسر جدیدی برای روحانی در انتخابات96 خواهد بود.
آخرین امید روحانی
جریان اعتدالی بیشتر امید خود را بر روی اختلافات جریان اصولگرا استوار ساخته است. در همین راستا روزنامه وال استریت ژورنال در گزارشی می‌نویسد: هرچند که در چند ماه اخیر رغبت عمومی مردم به حزب اصولگرا افزایش یافته اما تنها امید روحانی برای انتخاب مجدد، نبود یک فرد محبوب در حزب اصولگرا برای تصدی پست ریاست جمهوری است.
البته این نکته را نباید نادیده انگاشت که این بار روحانی با کارنامه 4 ساله خود قدم در رقابت‌های ریاست جمهوری می‌گذارد. عملکردی که چندان رضایت بخش نیست. به عبارت دیگر، فارغ از این‌که چه کسانی در مقابل وی قرار بگیرند، این نکته حائز اهمیت است که روحانی باید جوابگوی عملکرد خود باشد و حتی اگر در این میانه هیچ رقیب قدرتمندی نیز نداشته باشد، وی باید با عملکرد خود به رقابت بنشیند.
سایت الجزیره انگلیسی در گزارشی می‌نویسد درگذشت هاشمی رفسنجانی بیش از پیش روحانی را با چالش روبرو کرده است. در ادامه رادیو زمانه نیز در یادداشتی می‌نویسد: روحانی از مرگ رفسنجانی متضرر شده است. کار او برای انتخابات آتی به مراتب سخت تر خواهد شد. در سال‌های اخیر، هم خاتمی، هم روحانی و هم رفسنجانی، به وضعیتی دچار شده بودند که بدونِ حمایت یکدیگر، و به اشتراک گذاشتن نفوذ سیاسی و پایگاه اجتماعی‌شان با یکدیگر، عملا ناتوان بودند. «نقطه ثقل» این حمایت، رفسنجانی بود. او که رفت، توازنِ دو بازیگرِ دیگر هم از دست می‌رود. استراتژی «فشار از پایین و چانه زنی از بالا» عملا کارایی و تاریخ مصرفش تمام می شود. چه کسی می خواهد در «بالا» چانه زنی کند؟ نه خاتمی و نه روحانی چنین وزن، نفوذ، بُرش و تاثیری ندارند.
جایگزینی روحانی به جای هاشمی
روزنامه آرمان در یادداشتی می‌نویسد: معمولا فردی باید برای {literal}{{/literal}ریاست مجمع تشخیص{literal}}{/literal} در نظر گرفته شود که از موقعیت بالایی در کشور برخوردار باشد. علاوه بر آن فردی که بتواند سیاست‌های رئیس فقید مجمع تشخیص مصلحت نظام را با همان رویکرد فراجناحی در این نهاد دنبال کند؛ بنابراین در این میان رئیس جمهور تنها گزینه‌ای است که می‌تواند در این جایگاه قرار بگیرد.
همچنین روزنامه فایننشیال تایمز در این خصوص می‌نویسد: برخی امیدوارند ستایش احساسی رفسنجانی و حمایت آشکارش از روحانی در ماه‌های اخیر، باعث تقویت جایگاه او شود.
اما علی افشاری از عناصر ضدانقلاب معتقد است: پروژه رفسنجانی سازی از حسن روحانی محکوم به شکست است. حداکثر کاری که اعتدالی ها می توانند بکنند، بازسازی رفسنجانی در مقیاسی کوچکتر در شخصیت‌هایی چون اکبر ناطق نوری و حسن روحانی است. اما هیچکدام از آنها نمی توانند در هیات "منجی" به جامعه عرضه شوند.
وی در ادامه می‌افزاید: اگرچه روحانی و رفسنجانی نزدیک بودند و بعد از انتخابات 92 طوری نشان دادند که گویی در جایگاه واحدی قرار دارند، اما رصد کردن واقعیت ها و بخصوص پشت پرده سیاست نشان می دهد که این دو تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای نیز داشتند. رفسنجانی، روحانی را در عمل مانند خود بشمار نمی‌آورد. ادعا‌های ظاهری هر دو طرف بیشتر جنبه تبلیغاتی داشته و محصول مصلحت اندیشی در برابر دشمن مشترک بود.
همچنین افشاری می‌گوید: کاندیداتوری روحانی در انتخابات 92 طرح و برنامه رفسنجانی نبود. حتی او وی را جایگزین و بدیل خود نمی دانست؛ اگر چنین بود که در انتخابات کاندیدا نمی شد.
او به شهادت اظهارات خودش در شرایطی که روحانی کاندیدا بود خلائی احساس کرده بود تا وارد میدان شود و یا ترجیح می داد خودش کنترل قوه مجریه را در دست بگیرد.
افول محبوبیت و آب رفتن برجام
وب سایت آمریکایی دیلی بیست در گزارشی به وضعیت روحانی می‌پردازد. دیلی بیست می‌نویسد: روحانی در حقیقت هیچ پیروزی بزرگی را در کارنامه دوره اول خود نداشته است و او کاملا زیر سایه هاشمی رفسنجانی بوده است؛ این چالش اصلی است که روحانی با آن روبرو شده است.
همچنین وال استریت ژورنال به نقل از جدیدترین نظرسنجی دانشگاه مریلند نوشته که «نتایج نشان می‌دهد که ایرانی‌ها درباره مزایای اقتصادی توافق هسته‌ای با قدرت‌های جهانی تردید دارند.
این رسانه آمریکایی می‌نویسد: طبق نظرسنجی جدید، حسن روحانی رئیس‌جمهور ایران در آستانه انتخابات (ریاست جمهوری) ماه می(اردیبهشت)، در حال از دست دادن بخشی از حمایت عمومی و مردمی‌‌اش است.
طبق این نظرسنجی، میزان «نگاه مطلوب» به روحانی کاهش قابل توجه یافته است. 69 درصد از ایرانی‌های شرکت‌کننده در آن گفتند که نگاه «خیلی مطلوبی» به رئیس‌جمهور حسن روحانی دارند یا نگاهشان «تا حدی مطلوب» است.
طبق گزارش وال‌استریت ژورنال، این میزان در شش ماه پیش یعنی در ماه ژوئن (خرداد 95) حدود 82 درصد بود و این «نشان‌دهنده کاهش معنا‌دار» محبوبیت او است.
میزان 61 درصدی کسانی که در نظرسنجی آگوست 2015 (مردادماه 1394) نگاه «خیلی مطلوب» به رئیس‌جمهور داشته‌اند، 28 درصد کاهش یافته است.
حدود 51 درصد از شرکت‌کنندگان در نظرسنجی گفته‌اند که شرایط اقتصادی کشور «دارد بد می‌شود» در حالی که در نظرسنجی قبلی 43 درصد هم چنین نظری داشتند. این مسئله افزایش 8 درصدی را نشان می‌دهد.
تقریبا سه چهارم شرکت‌کنندگان در نظرسنجی (یعنی بیش از 7 نفر از هر 10 نفر) هم تاکید کرده‌اند که توافق هسته‌ای ایران، شرایط زندگی مردم را بهبود نبخشیده است.
هدیه بابانوئل
باربارا اسلاوین از اعضای اندیشکده شورای آتلانتیک ضمن یادداشتی فروش هواپیمای مسافربری بوئینگ را موجب این می‌داند که مقامات و تجار ایرانی با بخش خصوصی آمریکا در مسیری جدید، برای بهبود روابط دوجانبه در تماس باشند. وی در ادامه می‌نویسد: توافق بوئینگ برای تحکیم انتخاب مجدد روحانی در انتخابات96 امری حیاتی است.
برادر در برابر برادر
بی بی سی فارسی در مطلبی می‌نویسد: هر چه صحبت درباره پرونده حسین فریدون داغ‌تر می‌شود، ماجرا برای روحانی هم دشوارتر می‌شود. پرونده فریدون چه صرفا انگیزه‌ای سیاسی داشته باشد و چه تنها مربوط به روابط مالی- اقتصادی فریدون باشد قطعا بر روی فعالیت‌های انتخاباتی روحانی تاثیر می‌گذارد. در ادامه الکس واتانکا تحلیل‌گر اندیشکده خاورمیانه نبز طی مطلبی به این نکته اشاره می‌کند که عدم توانایی فریدون برای رد این اتهامات، به این معناست که پرونده او دردسر جدیدی برای روحانی در انتخابات96 خواهد بود.
آخرین امید روحانی
جریان اعتدالی بیشتر امید خود را بر روی اختلافات جریان اصولگرا استوار ساخته است. در همین راستا روزنامه وال استریت ژورنال در گزارشی می‌نویسد: هرچند که در چند ماه اخیر رغبت عمومی مردم به حزب اصولگرا افزایش یافته اما تنها امید روحانی برای انتخاب مجدد، نبود یک فرد محبوب در حزب اصولگرا برای تصدی پست ریاست جمهوری است.
البته این نکته را نباید نادیده انگاشت که این بار روحانی با کارنامه 4 ساله خود قدم در رقابت‌های ریاست جمهوری می‌گذارد. عملکردی که چندان رضایت بخش نیست. به عبارت دیگر، فارغ از این‌که چه کسانی در مقابل وی قرار بگیرند، این نکته حائز اهمیت است که روحانی باید جوابگوی عملکرد خود باشد و حتی اگر در این میانه هیچ رقیب قدرتمندی نیز نداشته باشد، وی باید با عملکرد خود به رقابت بنشیند.
