احزاب ديني، پديده اي منفي و نادرست/ باطل، محور اتحاد احزاب

پایگاه عدالت خواهان گلستان"از نظر آموزه هاي قرآني، هرگونه تحزب در شكل ملل و نحل در حوزه دين، پديده اي منفي و ناصواب است؛ زيرا همه اصول و فروع و حتي روش هاي اجرايي در دين اسلام از سوي خداوند نازل شده و اين گونه نيست كه پيامبري خود، اصل يا فرعي يا شريعت و روشي را بيان كرده باشد. از اين رو دين اسلام از آدم(ع) تا خاتم النبيين(ص) يكي است. همه پيامبران صاحب شريعت نيز شريعت خود را از خداوند گرفته اند و به گونه اي نيست كه موجب تحزب شود. بنابراين پيامبران هيچ تضاد و اختلافي در هيچ امري با يكديگر ندارند و يكي از شرايط ايمان نيز فهم اين نكته و باور به وحدت همه پيامبران و شرايع تحت عنوان اسلام است و نمي توان در ميان پيامبران قايل به تفاوت ماهوي شد. (شوري 13 تا 15)
در ميان مؤمنان شرط اين است كه از هرگونه تحزب بپرهيزند و تنها در حزب الله باشند كه عليه حزب شيطان و كفر است. در حقيقت وحدت ميان امت شرط واجب و لازمي است كه همگي بايد به اين ريسمان الهي بياويزند و حق تحزب و ايجاد ملت و نحله اي جداگانه را ندارند. (آل عمران 103 و 108)
از آنجا كه وحدت در ميان جامعه و امت، امري فطري و حكم عقلاني و عقلايي و شرعي است، هرگونه تفرقه و تحزب و ايجاد و ملل و نحل حرام و غيرجايز است.
از نظر قرآن كساني به تحزب و ايجاد ملل و نحل اقدام مي كنند كه از فطرت سالم خود دور افتاده (روم 30 تا 32) و دچار جهالت و بي خردي و سفاهت شده اند. (مؤمنون 52 و 53؛ روم 30 و 32)
خداوند با اشاره به وجود ملل و نحل و احزاب در جوامع ديني، خاستگاه آن را افزون بر خروج از فطرت و گرفتار در جهالت، بي تقوايي (مؤمنون، آيات 52 و 53) و مخالف با تعاليم پيامبران (مومنون 51 تا 53) و گرايش هاي شرك آلود (روم 30 تا 32) مي داند. از اين رو برخلاف آموزه هاي فطرت و عقل و وحي، در دين ايجاد اختلاف مي كنند و در اصلي يا فرعي شك و ترديد روا مي دارند و مردم را با شبهات و ترديد افكني به سوي اختلاف هدايت كرده و علم ايشان را به جهل تبديل مي كنند. (روم 30 تا 32)
بنابراين، هرگونه تحزب و ايجاد ملل و نحل در جامعه ديني، جز يك بيماري قلبي و روحي نيست؛ زيرا قلب بيمار است كه گرفتار سفاهت و جهالت است و با بي تقوايي خود اجازه نمي دهد تا قلب بنا بر سلامت فطري خود، دريافت درست از حقايق داشته باشد. (بقره 8 تا 10)
آسيبي كه تحزب گرايي در جامعه ديني وارد مي سازد، تفرقه امت به گروه ها و احزاب گوناگوني است كه هريك خود را حق دانسته و ديگري را ناحق و باطل شمرده و به تكفير او اقدام مي كند؛ زيرا هر حزبي به عقايد و روش ها و افكار و رفتار خود ايمان داشته و ديگري را نمي پذيرد. هر يك، سرخوش از اين است كه تنها راه نجات است و گفتمان درست در اختيار اوست. پس ديگران را در هلاكت مي داند و خود به داوري پرداخته و در مقام خدايي، حكم به كفر و عذاب ديگري مي كند و اين گونه به قتل ديگري اقدام مي كند و جان و مال و عرض غيرحزبي خود را حلال برمي شمارد.
اين دلبستگي شديد احزاب و گروه هاي حزبي به افكار و رفتار و اهداف و مقاصد خود موجب مي شود تا دچار كوري و كري نسبت به ديگران شوند و حق را نپذيرند و به حكم جهل مركب، ديگري را باطل و مستحق نابودي بدانند. (مؤمنون 52 و 53؛ روم 30 و 32)
باطل، محور اتحاد احزاب
از نظر قرآن، احزاب در جوامع ديني بر محور باطل متحد مي شوند و هرگز اتحاد در احزاب بر مدار حق نيست. از اين رو احزاب را امري منفي و باطل در جوامع ديني دانسته و با آن به شدت مبارزه و مخالفت مي كند؛ چرا كه با دلبستگي هاي باطل و اطاعت كوركورانه از فرامين حزبي و گروهي، فرصت انديشه و شنيدن گفتمان ديگران و پيروي از بهترين سخنان از افراد گروه هاي حزبي سلب مي شود.
خداوند در آياتي از جمله آيه 53 مومنون و 32 روم، محور اتحاد افراد و اعضاي حزب را باورها و عقايد گروهي مي داند. اين عقايد و باورهاي حزبي هرچند موجب اتحاد گروه و اعضاي يك حزب مي شود، ولي سبب دسته بندي هاي جديد در يك امت و جامعه مي گردد، و به جاي اينكه قدرت و توان ايشان را متحد ساخته در برابر دشمنان قرار دهد قدرت و توان آن را در خدمت اهداف و عقايد حزبي قرار مي گيرد و امت را از درون متلاشي و كارها و امورشان را مختل مي سازد. اين گونه است كه در جهان امروز، تحزب مسلمانان به احزاب و ملل و نحل گوناگون موجب شده است تا صهيونيسم انجيلي مسيحي متحد، عليه امت اسلام قرار گيرد و به جاي اينكه مسلمانان، عليه كفر و متجاوزان و اشغالگران صهيونيسم مسيحي متحد گردند در برابر هم قرار گرفته اند و آتش تهيه دشمن عليه يكديگر مي شوند. درهر كشوري از كشورهاي جغرافياي امت اسلام كه نگاه مي كنيم گروه هاي حزبي از ملل و نحل مختلف به جان يكديگر افتاده اند و آشوب ساخته و به اتهام واهي كفر، يكديگر را ترور مي كنند و خانه و جان و مال و عرض و ناموس يكديگر را حلال كرده و اجازه تسلط بر آمريكاي مسيحي و صهيونيزم بين المللي را بر جامعه و امت اسلام مي دهند. آثار مخرب تحزب و ملت ها و نحله ها در جهان اسلام آن چنان روشن است كه آدمي شك نمي كند كه ريشه اين ها جز سفاهت، جهالت، بي تقوايي، دوري از فطرت و عقل سليم و عقايد و آموزه هاي الهي پيامبران نيست.
درحالي كه شيطان، احزاب گوناگون را در محور شيطاني خود گرد آورده است. (مجادله 19؛ فاطر 6) مومنان در محور عقل، فطرت و وحي متحد نمي شوند و به خاطر مسايل حزبي، حزب و ملت و نحله اي را تشكيل مي دهند و با عنوان طالبان و جندالله و مانند آن به جان امت مي افتند و اجازه مي دهند تا حزب شيطان، حزب الله امت اسلام را نابود كند. اگر دشمنان تحت لواي حزب شيطان گرد آمده اند چرا مومنان تحت لواي حزب الله گرد نمي آيند؟ (آل عمران 103؛ انفال 63)
چرا امت اسلام اجازه مي دهد تا منافقان، اين دشمنان داخلي، اتحاد موجود را از ميان ببرند و با اهرم تحزب گرايي، آنان را متفرق و قدرت ايشان را كاهش يا نابود سازند؟ (توبه 83 تا 86)
به نظر مي رسد كه بسياري از كساني كه به تحزب و عقايد باطل و نادرست خويش دل خوش كرده اند، در دام منافقان و شياطين افتاده اند و اسلحه عليه يكديگر مي كشند تا به جاي اينكه خواب را از چشم دشمنان بربايند، جان از يكديگر بستانند.