به گزارش پایگاه عدالت خواهان"وب‌سایت رسانه سلطنتی بریتانیا (BBC) با انتشار گزارشی نسبت به کنسرت چند روزه یک گروه موسیقی غربی به نام «شیلر» در تهران ابراز شگفتی کرد!
در این گزارش که با عنوان «کنسرت کم سابقه یک گروه موسیقی غربی در تهران» منتشر شد، از قول سایت رسمی گروه شیلر نوشت: «این اولین بار است که یک گروه موسیقی الکترونیک غربی اجازه پیدا می‌کند در ایران کنسرت برگزار کند!
کریستوفر فون دیلن سرپرست این گروه گفته است ده سال پیش که به ایران آمد، فکر این را هم نمی‌کرده که بتواند در این کشور کنسرت برگزار کند!»
وب سایت بی‌بی‌سی اضافه کرده: «...اجرای کنسرت موسیقی به سبک غربی در ایران همواره با محدودیت‌هایی روبه‌رو بوده است. این محدودیت‌ها در سال‌های اخیر در بعضی شهرها از جمله تهران و برای گروه‌های ایرانی کمتر شده است...» برخی نظرات ارائه شده مخاطبان این کنسرت در وب سایتی که بلیط اینترنتی آن را عرضه می‌کرد، حکایت از شیفتگی و خودباختگی شدید این مخاطبان نسبت به این گروه غربی و سرپرست آن دارد که در بعضی از نظرات ، وی را با عناوین «ستاره زندگی‌ام»، «مرد آسمانی»، «منتهای آرزوهایم»، «اعجوبه فراموش نشدنی»، «انسان فرا زمینی» و... خطاب کرده و یا با جملاتی مانند: «یکی از آرزوهایم برآورده میشه»، «ایران افتخار پذیرایی از تو را یافته»، «من عاشقشم»، «شکر خدا آرزوم محقق شد»، «واقعا برای من مثل یه رویا بود که داره به حقیقت می‌پیونده»، و... نسبت به این کنسرت ابراز نظر کردند!!
به نظر می‌آید این ساده‌ترین مصداق برای پدیده‌ای باشد که در فرهنگ سیاسی امروز دنیا، جنگ نرم یا Soft War نام گرفته است. همان پدیده‌ای که جوزف نای(تئوریسین معروف آمریکایی)در کتابی با نام «قدرت نرم»یا«soft power»مصادیق آن را در فرهنگ آمریکایی «موسیقی جاز» و بازی‌هایی مانند «بیس بال» و برندهایی همچون «مک دانلد» و «کوکاکولا» ذکر کرد. جوزف نای برای اثبات تئوری جنگ نرم در کتاب خود، مثال‌هایی ذکر کرده و می‌نویسد: «...اقلام ساده‌ای مانند شلوار لی،کوکاکولا یا مارک‌های برند و معروف سیگار، ارزش‌هایی را در عمل به نسل جوان منتقل کردکه هویت ساز (زدا) بودند...حتی موسیقی‌های «راک اند رول» نیز نقش ایفا کردند...یکی از دستیاران گورباچف بعدها گواهی داد که گروه موسیقی «بیتلز» راه آرام ما برای اعتراض به سیستم بود...اینها همگی مظاهر قدرت نرم آمریکاست.» جوزف نای در تاریخ 20 ژوئن 2010 در جلسه شورای فرهنگی انگلیس با عنوان «قدرت نرم و دیپلماسی عمومی در قرن 21» طی سخنانی گفت: «من با هرگونه استفاده نابجای غرب از قدرت سخت علیه ایران مخالفم. اگر غرب از قدرت سخت علیه حکومت ایران استفاده کند، نسل جوان ایرانی را از مسیر کنونی منحرف ساخته و به سمت حکومت می‌کشاند.
در حال حاضر تغییرات فرهنگی و اجتماعی داخل ایران برای دراز مدت، در جهت صحیح در حال حرکت است. اگر روند تحولات کنونی در ایران ادامه پیدا کند نظام دینی برای حفظ اعتبار خود روز به روز با دشواری‌های بیشتری مواجه خواهد شد و بیش از پیش مجبور به استفاده از زور خواهد بود» به نظر می‌آید آنچه جوزف نای، «تغییرات فرهنگی و اجتماعی صحیح» می‌نامد، همان اعمال قدرت نرم غربی در جامعه ماست که «نای» آنها را در مصادیقی همچون «موسیقی غربی» و «مظاهر و برندهای آمریکایی» خلاصه می‌کند و در فرهنگ سیاسی امروز نام دیگرش را «دیپلماسی عمومی» گذارده‌اند.
ولی رهبر معظم انقلاب در راس همه دلسوزان و باورمندان به اسلام و انقلاب، سالهاست از آن به تهاجم فرهنگی تعبیر کرده و مقابله با آن را واجب‌تر از بسیاری از تمهیدات دفاعی دانسته‌اند. اما متاسفانه همانگونه که جوزف نای نیز در سخنرانی‌اش تاکید داشته، فضای فرهنگی جامعه ما با غفلت مسئولین در سال‌های اخیر سمت و سوی دلخواه تئوریسین‌های آمریکایی را یافته است!
در این گزارش که با عنوان «کنسرت کم سابقه یک گروه موسیقی غربی در تهران» منتشر شد، از قول سایت رسمی گروه شیلر نوشت: «این اولین بار است که یک گروه موسیقی الکترونیک غربی اجازه پیدا می‌کند در ایران کنسرت برگزار کند!
کریستوفر فون دیلن سرپرست این گروه گفته است ده سال پیش که به ایران آمد، فکر این را هم نمی‌کرده که بتواند در این کشور کنسرت برگزار کند!»
وب سایت بی‌بی‌سی اضافه کرده: «...اجرای کنسرت موسیقی به سبک غربی در ایران همواره با محدودیت‌هایی روبه‌رو بوده است. این محدودیت‌ها در سال‌های اخیر در بعضی شهرها از جمله تهران و برای گروه‌های ایرانی کمتر شده است...» برخی نظرات ارائه شده مخاطبان این کنسرت در وب سایتی که بلیط اینترنتی آن را عرضه می‌کرد، حکایت از شیفتگی و خودباختگی شدید این مخاطبان نسبت به این گروه غربی و سرپرست آن دارد که در بعضی از نظرات ، وی را با عناوین «ستاره زندگی‌ام»، «مرد آسمانی»، «منتهای آرزوهایم»، «اعجوبه فراموش نشدنی»، «انسان فرا زمینی» و... خطاب کرده و یا با جملاتی مانند: «یکی از آرزوهایم برآورده میشه»، «ایران افتخار پذیرایی از تو را یافته»، «من عاشقشم»، «شکر خدا آرزوم محقق شد»، «واقعا برای من مثل یه رویا بود که داره به حقیقت می‌پیونده»، و... نسبت به این کنسرت ابراز نظر کردند!!
به نظر می‌آید این ساده‌ترین مصداق برای پدیده‌ای باشد که در فرهنگ سیاسی امروز دنیا، جنگ نرم یا Soft War نام گرفته است. همان پدیده‌ای که جوزف نای(تئوریسین معروف آمریکایی)در کتابی با نام «قدرت نرم»یا«soft power»مصادیق آن را در فرهنگ آمریکایی «موسیقی جاز» و بازی‌هایی مانند «بیس بال» و برندهایی همچون «مک دانلد» و «کوکاکولا» ذکر کرد. جوزف نای برای اثبات تئوری جنگ نرم در کتاب خود، مثال‌هایی ذکر کرده و می‌نویسد: «...اقلام ساده‌ای مانند شلوار لی،کوکاکولا یا مارک‌های برند و معروف سیگار، ارزش‌هایی را در عمل به نسل جوان منتقل کردکه هویت ساز (زدا) بودند...حتی موسیقی‌های «راک اند رول» نیز نقش ایفا کردند...یکی از دستیاران گورباچف بعدها گواهی داد که گروه موسیقی «بیتلز» راه آرام ما برای اعتراض به سیستم بود...اینها همگی مظاهر قدرت نرم آمریکاست.» جوزف نای در تاریخ 20 ژوئن 2010 در جلسه شورای فرهنگی انگلیس با عنوان «قدرت نرم و دیپلماسی عمومی در قرن 21» طی سخنانی گفت: «من با هرگونه استفاده نابجای غرب از قدرت سخت علیه ایران مخالفم. اگر غرب از قدرت سخت علیه حکومت ایران استفاده کند، نسل جوان ایرانی را از مسیر کنونی منحرف ساخته و به سمت حکومت می‌کشاند.
در حال حاضر تغییرات فرهنگی و اجتماعی داخل ایران برای دراز مدت، در جهت صحیح در حال حرکت است. اگر روند تحولات کنونی در ایران ادامه پیدا کند نظام دینی برای حفظ اعتبار خود روز به روز با دشواری‌های بیشتری مواجه خواهد شد و بیش از پیش مجبور به استفاده از زور خواهد بود» به نظر می‌آید آنچه جوزف نای، «تغییرات فرهنگی و اجتماعی صحیح» می‌نامد، همان اعمال قدرت نرم غربی در جامعه ماست که «نای» آنها را در مصادیقی همچون «موسیقی غربی» و «مظاهر و برندهای آمریکایی» خلاصه می‌کند و در فرهنگ سیاسی امروز نام دیگرش را «دیپلماسی عمومی» گذارده‌اند.
ولی رهبر معظم انقلاب در راس همه دلسوزان و باورمندان به اسلام و انقلاب، سالهاست از آن به تهاجم فرهنگی تعبیر کرده و مقابله با آن را واجب‌تر از بسیاری از تمهیدات دفاعی دانسته‌اند. اما متاسفانه همانگونه که جوزف نای نیز در سخنرانی‌اش تاکید داشته، فضای فرهنگی جامعه ما با غفلت مسئولین در سال‌های اخیر سمت و سوی دلخواه تئوریسین‌های آمریکایی را یافته است!
