آیا سَر امام حسین (ع) در بیمارستانی در اسرائیل است؟

سَر مبارک حضرت امام حسین (ع) که در صحرایِ «کربلا» در دهم ماه مُحرّم سال ۶۱ هجری قمری، بنا بَر برخی نَقل ها، توسّط «شِمر بن ذِی الجَوشَن» (م.۶۶ ق) از پیکر مطهّرِ ایشان، جُدا و به بارگاه «یزید بن مُعاویَه» (م.۶۴ ق) خلیفه وقت اُمَوی در شهر «دمشق» بُرده شد، بستر اختلافاتِ فراوانی در تعیینِ محلّ دقیقِ دفن است.

«قاهره» در «مصر»، «دمشق» در «سوریّه»، «کربلا» در «عِراق»، «مدینه» در «عربستان» و دیگر مواضع بنابر نَقل‌های گوناگون به عنوانِ مکانِ دفن سَر مبارک آن حضرت (البتّه به جز مکان‌هایی که سَر مبارک از آن جا گذر داده و گردانده شده) بیان شده است و بدین مناسبت مردم در آن نقاط، زیارتگاه‌هایی با عنوان «مَشهد رَاس الحُسَین (ع)» یا «رَاسُ الحُسَین (ع)» یا چیزی شبیه به این نام‌ها بنا کرده اند که بسیار مورد توجّه و عنایت ویژه مسلمانانِ شیعه و سُنّی از گذشته تا حال بوده است.

عَسقَلان یکی از گزینه‌های محلّ دفن

یکی از شهر‌هایی که بنا بَر نَقل‌های تاریخی، سَر مبارک امام حسین (ع) در آن جا دفن شده، شهر «عَسقَلان» است که در آثار تاریخی، جغرافیایی و همچنین سفرنامه‌ها بِدان اشاراتی شده است؛
۱) «ابنُ العِمرانی» (م.۵۸۰ ق) تاریخ نگار دوران خلافت عبّاسیان در کتاب «الانباء فی تاریخ الخُلَفاء» نوشته است: «در نزد «یَزید» گروهی از مردم «عَسقَلان» حضور داشتند که از او تقاضا کردند تا سَر امام حسین (ع) در شهر آن‌ها دفن شود. آنگاه یزید، سَر را به آن‌ها تسلیم نمود و اهالی عَسقَلان آن را در شهرشان دفن نمودند و بر آن زیارتگاهی بنا کردند که تا الان از نواحی مختلف جهان زیارت می‌شود و به «مَشهَد الرّاس» (زیارتگاه سَر) معروف است.» [۱]۲) «زَکریّا بن محمّد قَزوینی» (م. ۶۸۲ ق) دانشمند ایرانی الاصل، در کتاب خود موسوم به: «آثار البِلاد و اخبار العِباد»، ذیل شهر «عَسقَلان» نوشته است: «در آنجا مَزار سَر امام حسین (ع) است و بارگاهی باشکوه با سُتون‌هایی از سنگ‌های «مَرمَر» است و در آن ضَریح قرار دارد و مردم به آن تبَرّک می‌جویند و این مکان مورد توجّه مردمان از نواحی و شهر‌های مختلف است و برای آن نذر فراوان می‌کنند.» [۲]۳) «عَبدَرِیّ» (م.۷۰۰ ق) از دانشمندان اهل «مَغرب» در سفرنامه معروف خود نوشته است: «در شهر عَسقَلان زیارتگاه سر امام حسین (ع) است و آن مسجد بلندِ بزرگ، زیبایی است و بخشی از آن در جهت قبله سقف دار است و در آن گودال بزرگی برای ذخیره کردن آب باران است و به ساختن آن یکی از حاکمان عُبَیدی (خُلَفای فاطِمی که از سال ۲۹۷ ق. تا ۵۶۷ ق. بر بخش‌هایی از غرب جهان اسلام حکومت کردند و این نام برگرفته از موسّس آن‌ها «عُبَیدالله بن حسین» است. آن‌ها شیعه اسماعیلی بودند که ما آن‌ها را شیعه «شش امامی» می‌خوانیم.) دستور داده که این موضوع بر دَرب آن نوشته شده است.

در طرف قبله این زیارتگاه، مسجد زیبای دیگری است که به «مسجد عُمَر» معروف است که آن ویران شده است و جز دیوار‌های آن چیزی باقی نمانده است و در آن سُتون‌هایی از جنس سنگ «مَرمَر» است که در نهایت زیبایی قرار گرفته وپا بَرجا هستند و همچنین در آن مسجد، سُتون سرخ رنگِ بسیار زیبایی وجود دارد و حکایت می‌کنند که مسیحیان آن را به شهرهایشان بردند. در آن موضع که مسیحیان آن سُتون را برداشتند در طرف قبله مسجد، چاه بزرگی پیدا شد که به بهترین شکل کار شده و شگفت انگیز است و به «چاه ابراهیم» شناخته می‌شود. با پلّه‌های بزرگی به درون آن می‌روند و خانه‌هایی است که گذرگاه‌هایی دارند و در چاه، چهار چشمه است هر کدام در یک جهت و از آن چشمه ها، کانال‌های آبی خارج می‌شوند که از سنگ ساخته شده است که هر کدام روبروی هم هستند و آب آن خوشمزه و شیرین است، ولی فراوان نیست و حکایت می‌کنند در فضایل آن آب چیز‌هایی که در صحّت گفته‌ها اعتمادی نیست و خدا داناتر است.» [۳]۴) «نُوَیری» (م.۷۳۳ ق) دانشمند بزرگ مصری، در این میان در مورد انتقال و حتّی پیدایش این مزار، شرح کامل تری دارد و نوشته است: «و، امّا کسی که گفت: سَر امام حسین (ع) در عَسقَلان بود آنگاه به مصر منتقل شد، استناد ایشان بر این کار، رویایی در خواب بود و موضوع این بود که مردی در خواب دید که سَر امام حسین (ع) در مکانی قرار دارد و جای دقیق آن در خواب برایش معیّن و مشخّص شد و آن جا را نَبش نمود. این اتّفاق در زمان حکومتِ «مستَنصِرُ بِالله عُبَیدی (فاطِمی) حاکم مصر (از ۴۲۷ ق. تا ۴۸۸ ق. حدود ۶۱ سال حکمرانی) و دوران وزارت «بَدر الجَمالی» (م.۴۸۷ ق.) (بین سال‌های ۴۶۷ ق. تا ۴۸۷ ق) بود و بَدر الجَمالی برای سَر امام حسین (ع) در عَسقَلان زیارتگاهی بنا کرد.» [۴]۵) «ابن بَطّوطَه» (م.۷۷۹ ق) جهانگرد مغربی در سفرنامه اش در بخشی که مربوط به شهر عَسقَلان است نوشته است: «زیارتگاه سَر امام حسین (ع) در شهر عَسقَلان مسجد بزرگ و مرتفعی است که در آن گودالی جهت جمع کردن آب وجود دارد. به ساختن این زیارتگاه یکی از [ خُلَفای]«عُبَیدیان» (خُلَفای فاطِمی) دستور داده است و این امر بر درب آن نوشته شده است. در سمت قبله این زیارتگاه، مسجدی بزرگ و معروف به «مسجد عُمَر» وجود دارد که جز دیوارهایش چیزی از آن برجای نمانده است در آن مسجد سُتون‌هایی از جنس سنگ «مَرمَر» وجود دارد که در زیبایی مثل و مانندی ندارند و برخی از این سُتون‌ها ایستاده و پابرجا و برخی فرو افتاده هستند. از جمله این سُتون‌ها سُتون سرخ رنگِ شگفت انگیزی است که مردم تصوّر می‌کنند که مسیحیان (به هنگام فتح و غلبه بر شهر عَسقَلان در سال ۵۴۸ ق) آن را به شهرهایشان [در اروپا]بردند آنگاه این سُتون از آن جا ناپدید شد و در جای اصلی خود در عَسقَلان آشکار گردید.» [۵]

عَسقَلان کجاست؟

عَسقَلان، شهری که بنا بَر بعضی روایاتِ تاریخی مزارِ سَر مبارک امام حسین (ع) در آن واقع شده است الان کجا قرار دارد؟ در پاسخ باید گفت:شهر عَسقَلان شهری بندری در سواحل دریایِ «مِدیتِرانه» که در قدیم به جهت زیبایی و نیکویی به «عروس شام» معروف بوده [۶]و جزء سرزمین «فلسطین» بوده است که بعد‌ها با اشغال و غَصب این سرزمین توسّط صَهیونیست ها، با نام عِبری «Ashkelon» (اَشکِلون) در نقشه‌های جغرافیایی شناخته می‌شود و اکنون در «اسراییل» قرار گرفته است.