به گزارش پایگاه عدالت خواهان"یکی از آن شب‌هایی که منصوریان استعفا داده بود و باشگاه برای انتخاب سرمربی جدید تحت فشار قرار داشت، ناگهان خبر رسید که مدیریت باشگاه استقلال تصمیم به تشکیل کمیته فنی گرفته تا در انتخاب سرمربی جدید کمک بگیرد. چند روز بعد افتخاری با شفر برای هدایت تیم به توافق رسید و کمیته فنی در جلسه‌ای تشریفاتی بر این انتخاب مهر تایید زد. همان زمان رسانه‌ها نوشتند که باشگاه با انتخاب کمیته فنی خواسته برای ناکامی احتمالی سرمربی جدید شریک جرم بتراشد. با انتخاب شفر کار کمیته فنی تمام نشد و آنها چند روز بعد از جمع خودشان دو دستیار برای شفر انتخاب کردند. سرمربی آلمانی اما با این گزینه‌ها موافقت نکرد و انتظار می‌رود به دنبال مربیان دیگری باشد.
به سختی می‌توان به یاد آورد که نخستین بار چه کسی کمیته فنی را ابداع کرد، ولی در حافظه جمعی فوتبال ایران خاطره خوبی از این کمیته‌ها و تصمیماتش پیدا نمی‌شود. اصولا فوتبال جهان با چنین پدیده‌ای کاملا بیگانه است. در باشگاه‌ها اختیار تام معمولا با سرمربی است و اگر قرار باشد در محدوده فنی کسی بالاتر از سرمربی باشد، مدیر ورزشی تیم است که مسوولیت نقل و انتقالات بازیکنان با اوست و در گزینش سرمربی جدید با باشگاه همکاری می‌کند، ولی دخالتی در کار سرمربی ندارد. نمی‌توان تصور کرد که تصمیمات فنی فوتبال به صورت شورایی گرفته شود و همیشه باید یک نفر حرف آخر را بزند. مثلا در نیمه دوم یک بازی حساس این سرمربی است که تصمیم می‌گیرد که آیا تیم نیاز به تعویض دارد یا نه و چه بازیکنی خارج و کدامیک جانشین او شود. هرچند سرمربی در این باره با دستیارانش مشورت می‌کند، ولی تصمیم نهایی را خودش بر اساس دانش، شناخت و تجربه‌اش می‌گیرد و تمام مسوولیت آن هم با اوست. وقتی بازی تمام شد، قضاوت درباره تصمیمات سرمربی کار خیلی سختی نیست و دیگر نیازی به کمیته فنی و متخصص هم ندارد!
اصولا در فوتبال تقسیم اختیارات حوزه فنی بی‌معنی است و انتخاب گروهی از افراد که در چارت مدیریتی هم عرض باشند نتیجه‌ای جز هرج و مرج ندارد. کافی است به طور خصوصی پای صحبت اهالی فوتبال بنشینید تا متوجه شوید به ندرت همکاران‌شان را قبول دارند، حالا تجسم کنید که تعداد زیادی از آنها دور یک میز بنشینند و بخواهند برای یک مربی تصمیم بگیرند. بی‌دلیل نیست که مربیان تنها با افراد مشخصی به‌عنوان دستیار فعالیت می‌کنند، چرا که لازم است تفکرات اعضای کادر فنی نزدیک باشد و بتوانند همفکری کنند.
برسیم به کمیته فنی باشگاه استقلال . اعضای این کمیته از بازیکنان سابق تیم هستند که سال‌ها برای این تیم زحمت کشیده‌اند، ولی نگاهی به توشه مربیگری آنها یادآوری می‌کند که هیچکدام قرار نبود در آینده نزدیک روی نیمکت یک تیم لیگ برتری یا لیگ یکی بنشینند. اگر هرکدام از آنها برای خودشان بخت مربیگری در یک تیم معمولی هم قایل بودند، می‌توانید تصور کنید که قید قرارداد حداقل ۳۰۰ میلیونی را بزنند و روی صندلی کمیته فنی بنشینند؟ ممکن است امیر قلعه‌نویی که هر سال تیم دارد و مربی فعالی است، روزی عضو کمیته فنی شود؟
اگر این پیشکسوتان باشگاه استقلال خودشان را مربیان قابلی می‌دانند و در حوزه فنی حرفی برای گفتن دارند، چرا بخت‌شان را در تیم‌های دیگر آزمایش نمی‌کنند و همیشه منتظر خالی شدن یکی از نیمکت‌های مربیگری در رده‌های سنی باشگاه یا صندلی‌های مدیریتی هستند تا مشغول شوند؟ اگر آنها چنان تسلطی دارند که می‌توانند برای نیمکت استقلال تعیین تکلیف کنند، چرا در چرخه مربیگری لیگ برتر جایی ندارند؟ حالا که بعد از مدت‌ها یک سرمربی خارجی روی نیمکت می‌نشیند و هواداران منتظرند تیم دوباره اوج بگیرد، باید امیدوار باشند که اعضای کمیته فنی با تصمیمات و مصاحبه‌های پرشمارشان کشتی استقلال را سوراخ نکنند!
انتهای پیام/
