به گزارش "پایگاه عدالت خواهان ایران" پای وطن که به میان می آید نه رنگ معنا دارد، نه نژاد، نه مذهب و قومیت. همه باید بایستند پای شرف و عزتِ مادری که همه را تنگ در آغوش گرفته است؛ از ترکمن و فارس تا کرد و لر و بلوچ.
هرچند جنگ ویرانی، تباهی و مرگ به همراه دارد اما رزم سربازان این سرزمین در 8 سال دفاع مقدس، زیبایی‌ها و حماسه‌های کم نظیری را رقم زده است. عشق به وطن شیعه و سنی نمی‌شناسد؛ 11 هزار شهید اهل سنت به آن گواهی می‌دهند.
صفحات تاریخ انقلاب که ورق می‌خورد در گوشه گوشه‌اش نام اقوام و اهل سنت می‌درخشد. مردانی با اراده‌های پولادین و با عشقی در دل و شوری در سر که بسان دماوند، استوار ایستادند و مانند خزر و خلیج فارس، توفنده خروشیدند و مانند آذرخش بر سر دشمن فرود آمدند.
روزی که دشمن پایش را کج گذاشت و به خاک میهن‌مان تعرض کرد، مردمان غیور ترکمن صحرا هم لباس رزم بر تن فرزندانشان پوشاندند تا در دفاع از ناموس، وطن و اسلام از دیگران عقب نمانند.
سال‌هاست که از پایان جنگ می‌گذرد اما داغی که بر دل مادران شهیدان این سرزمین نشسته، تمامی ندارد. گیس‌هایشان سپید شده و فروغ چشمانمان به تاریکی می‌رود. پدرها هم بعد از آن داغ‌ها، هنوز کمر راست نکرده‌اند.
آخوند مهدی حبیبلی یکی از همین افراد است. در شهرش همه او را می‌شناسند. او پدر شهیدان عبدالرحمان و ارازمحمد است. جوانانی که هرکدام قرار بود در پیری عصای دست پدر و مادر باشند اما امروز مایه سربلندی و افتخار آنها شده‌اند.
آق‌قلا مقصد ما است برای دیدن پدر و مادری که سال‌هاست از شهادت فرزندانشان می‌گذرد ولی همه چیز را خوب به خاطر دارند.
آخوند حبیبلی در منزلش پذیرای ماست، همسرش حال چندان مساعدی ندارد. عکس بزرگی از دو فرزند شهیدشان را به دیوار قاب کرده‌اند. این روزها که همه فرزندان به سراغ زندگی خود رفته‌اند بیشتر از همیشه به یاد عبدالرحمان و ارازمحمد می‌افتند.
او از فرزندانش برای ما می‌گوید. از عبدالرحمانی که همپای پدر در مزرعه کار می‌کرد. آخوند حبیبلی می‌گوید: « خدمت سربازی‌اش همزمان با سال‌های پایانی جنگ بود. در ارتش خدمت می‌کرد و فقط 32 روز به پایان خدمتش مانده بود. با وجود 28 روز مرخصی که داشت به او گفته بودند می‌تواند برگردد اما نیامد. داوطلبانه به سومار رفته بود».
با اینکه می‌دانست اینجا آدم‌های زیادی چشم به راهش هستند و پدرومادر رخت دامادی برایش خریده‌اند؛ دفاع از دین و وطن را مهم‌تر می‌دانست. معتقد بود جنگ، شیعه و سنی نمی‌شناسد و خون او رنگین‌تر از جوانان دیگر نیست که از این کشور دفاع می‌کنند. عبدالرحمان در جبهه سومار و زمانی که حدود 20 سال داشت به شهادت رسید.
سال‌ها گذشت و ارازمحمد برادر کوچکتر، دیگر جوان رعنایی شده بود. پایش را در یک کفش کرده بود که باید مانند بقیه به خدمت مقدس سربازی برود اما خانواده مخالف بودند. اینها را آخوند حبیبلی می‌گوید و ادامه می‌دهد: « پسرم حافظ 5 جزء قرآن بود. خیلی مخالف رفتنش بودم اما قبول نمی‌کرد برای همین از استانداری و بنیادشهید نامه گرفتم و گفتم حالا که اصرار دارد به خدمت برود حداقل در همین شهر باشد. نامه را به او داده بودم و قرار شد در روز تقسیم نفرات آن را نشان دهد اما این کار را نکرد و به مهاباد کردستان اعزام شد. شبی با یکی از دوستانش روی برج دیده‌بانی بود، زمان تحویل پست شده بود که کومله‌ها به آنها حمله کردند و او هم آنجا به شهادت رسید».
آخوند حبیبلی دلی وسیع دارد و مانند دریا بخشنده است. او درهای گرانبهایش را تقدیم کرد اما هیچ تردیدی ندارد که درست‌ترین راه، همان مسیر دفاع و شهادت بوده است.
می‌گوید: « زمان جنگ ما سنی‌ها نیز فرزندان‌مان را راهی جبهه‌ها کردیم. اگر قرار باشد در شرایط سخت من فرزندم را نگه دارم، دیگران هم به فرزندانشان اجازه ندهند، پس چه کسی از این کشور دفاع کند؟ همه ما یک دین داریم. ایران کشور همه ماست. خدا، قرآن و خاک شیعه و سنی را به هم پیوند می‌دهد. ما اهل سنت جانمان را برای خاک ایران، ناموس و دین‌مان می‌دهیم».
او حاضر است 4 پسر دیگرش را در راه وطن و دین تقدیم کند. می‌گوید: « اگر روزی دشمن نگاه چپی به این کشور بیندازد، 4 پسر دارم که همه آنان را تقدیم می‌کنم».
پدر شهیدان حبیبلی به اهداف شوم دشمن و تفرقه‌افکنی بین شیعه و سنی اشاره می‌کند و می‌افزاید: « همه اقوام از فارس و ترکمن تا کرد و بلوچ با هم وحدت داشتیم که انقلاب اسلامی پیروز شد و در جنگ دشمن را شکست دادیم. امروز هم دشمن می‌خواهد بین شیعه و سنی فاصله بیندازد اما ما باید چشممان باز و گوش‌مان به سخنان رهبری باشد. عراق، سوریه و افغانستان جلوی چشم ماست. ناموس این کشورها از دست آمریکایی‌ها و تکفیری‌ها در امان نیستند. ما نمی‌خواهیم کسی به کشور و ناموس ما دست‌درازی کند».
او تأکید می‌کند اهل سنت خود را از ایران جدا نمی‌دانند و این ایران و اسلام است که به شیعه و سنی اصالت می‌دهد.
